در سینما جا برای همه هست

البته اگر هر دو نسل سینماگران در کنار هم باشند خیلی بهتر است، اما این ذهنیت که نبود بزرگان سینما و حضور گسترده فیلم‌اولی‌ها به هویت جشنواره لطمه زده و از اعتبار آن می‌کاهد اصلا درست نیست.

نه. اصلا این طور نیست. اگر فیلم‌اولی‌ها حتی سالی 100 فیلم هم بسازند جای بزرگان تنگ نخواهد شد. این ما هستیم که جنبه نداریم و به جای در کنار هم دیدن، ‌دست به تفکیک و جدایی می‌زنیم.

زمانی در جبهه یک گروهان وقتی می‌دید یک گردان در حال آمدن است از خوشحالی پر درمی‌آورد و اصلا یک درصد به این فکر نمی‌کرد که با آمدن این افراد جدید جایشان تنگ می‌شود یا آذوقه کم می‌آید، در صورتی که الان همه از حضور تازه‌واردان می‌ترسند.

دلیلش این است که آن افراد فهم و دانش خدایی داشتند. محمود کاوه فقط 19 سال داشت که به فرماندهی یک لشکر رسید، در صورتی که در جامعه سینمایی ما جوان‌های بسیاری در شهرستان‌ها به دلیل نداشتن فضای رشد کافی،‌ از چرخه حذف شدند.

مهجور بودن و به سر آمدن دوران سینمای دفاع مقدس شایعه‌ای بیش نیست. در تمام این سال‌ها پرفروش‌ترین فیلم‌های سینمای ما فیلم‌های دفاع مقدسی بودند؛ از «گذرگاه» و «هراس» گرفته تا «اخراجی‌ها». حتی برخی فیلم‌های دفاع مقدسی ما مانند «به کبودی یاس» از سطح عمومی‌ سینمای ما بالاتر بود. خدا را شکر که سیمرغ‌های سی‌ام همین نظریه را تایید کردند و بیشترین تعداد سیمرغ‌ها به «ملکه» و «روزهای زندگی» تعلق گرفت.