دوست دارم قهرمان اروپا شوم

به نظرم باشگاه بزرگ فارغ از این‌که در کدام کشور باشد همیشه باشگاه بزرگ است و این سه تیم هم مهم‌ترین تیم‌های اروپا محسوب می‌شوند. از نظر ساختاری به نظرم هیچ تفاوتی بین آنها وجود ندارد، اما از نظر سبک بازی و فلسفه تیمی،‌ بارسا کاملا با یوونتوس و میلان متفاوت است و بازی را تهاجمی‌تر نسبت به این دو تیم دنبال می‌کند.

من در بین سال‌های 2006 تا 2008 در بارسا بازی می‌کردم. سال اول با رئال مادرید هم امتیاز بودیم و به خاطر بازی‌های رودررو جام را از دست دادیم. در فصل دوم به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان رسیدیم، ولی به منچستریونایتد باختیم. به نظرم 2 سال در باشگاه مهمی ‌چون بارسا اگر بدون جام طی شود فصل‌های ناموفقی است. این آخرین سال‌های حضور فرانک ریکارد به عنوان مربی بود، ولی من حس می‌کردم در تیم اتفاقات خوبی در شرف وقوع است.

برای من تغییر خاصی رخ نداد. درست است که سبک بازی‌ها کاملا متفاوت است، اما وظیفه من از همان اول مشخص بود. من همیشه یک مدافع کلاسیک بودم و در سمت چپ یا راست به بازی گرفته می‌شدم. به این خاطر هماهنگ شدنم با تیم جدید اصلا دشوار نیست. تکل زدن همیشه یکسان است و ربطی به تیمی‌ که در آن بازی می‌کنید، ندارد.

حوصله من از صحبت در این مورد سر رفته است. حرف‌های زیادی درباره این قضیه زده شده ومن همیشه می‌گویم 5 بار قهرمان ایتالیا شده‌ام: 4 بار با یوونتوس و یک بار با میلان.

رمز و راز خاصی وجود ندارد و مدیریت خوب باشگاه میلان می‌داند چطور باید از بازیکنان حرفه‌ای مراقبت و حمایت کند. آنها در داخل و خارج از زمین به بازیکنان توجه زیادی دارند. یک بازیکن در میلان از هر نظر آسوده‌خاطر است و بازی در این باشگاه برایش بهترین موقعیت ورزشی است. البته بازیکنان هم باید خودشان را با شرایط باشگاه وفق دهند و بازیکنانی که شما اشاره کردید این کار را به بهترین وجه انجام می‌دهند.

در سمت راست دنی آلوز از بارسا و مایکون که چند فصل خوب با اینتر داشته است. ولی باید به ایگناتزیو آباته جوان در میلان هم اشاره کنم که آینده درخشانی دارد. در سمت چپ هم اشلی کول در سال‌های اخیر خوب بوده، ولی گرت بیل در تاتنهام واقعا یک پدیده است هر چند بعضی‌ها او را بیشتر‌هافبک می‌دانند تا مدافع.

قطعا در لیگ قهرمانان. من هرگز جام اروپایی نبرده‌ام و وقتی در یوونتوس بودم در ضربات پنالتی به یونایتد در سال 2003 باختیم. از زمان قهرمانی در جام‌جهانی دوست دارم باز هم به جام‌های باشگاهی دست پیدا کنم. به نظرم قهرمانی در اروپا برای میلان هم مهم است چون آنها می‌توانند درآمد خوبی از این راه داشته باشند. البته سال قبل ما خوشحال بودیم که بعد از 5 سال قهرمانی پیاپی اینتر، توانستیم جام را در ایتالیا بگیریم.

‌‌‌هنوز برای مربیگری تصمیمی‌ نگرفته‌ام، ولی در زادگاهم کومو یک مجموعه ورزشی ساخته‌ام. من آن شهر کوچک را دوست دارم و تابستان 2006 پس ازقهرمانی در جام‌جهانی مهمانی بزرگی در کنار دریاچه داشتم و جام‌جهانی را به همشهری‌هایم نشان دادم. دوست دارم جوانان شهرم از این مجموعه استفاده کنند.

سال 2006 بازی یک‌چهارم نهایی را باید در‌هامبورگ مقابل اکراین بازی می‌کردیم. من اولین گل را زدم و بعد پاس گل بعدی را به لوکا تونی دادم. آن بازی را 3 بر صفر بردیم و به نیمه‌نهایی رسیدیم. من از بازی‌ام در آن روز خیلی راضی بودم. البته در مقابل اینتر در دربی سال قبل که 3 بر صفر برنده شدیم هم خیلی خوب بودم. ولی بهترین بازی قطعا همان یک‌چهارم نهایی جام‌جهانی بود. فکر کردن به آن بازی هنوز هم به من آرامش می‌دهد.

فرانس فوتبال ‌/ مترجم: امیررضا نوری‌زاده