کارهایم یادگاری کوچکی برای مخاطبان است

من قبلا با آقای شفیعی و تهیه‌کننده سریال وضعیت سفید در چند کار همکاری کرده بودم. به هر حال مثل کارهای قبلی با من تماس گرفتند و پیشنهاد بازی در این کار را به من دادند. من ابتدا فکر می‌کردم کارگردان این کار، آقای سعید نعمت‌الله، نویسنده مجموعه رستگاران هستند، ولی بعد متوجه شدم که برادرشان یعنی حمید نعمت‌الله کارگردانی این کار را به‌ عهده دارند. من حمید نعمت‌الله را نمی‌شناختم و با او کار نکرده بودم، ولی از این که تجربه همکاری با این عزیز را پیدا کردم بسیار خوشحالم.

فیلمنامه کاملا آماده بود، اما مساله‌ای که وجود داشت این بود که ابتدا قرار بود این سریال در 26 قسمت تهیه شود، ولی بعدا به 40 قسمت رسید و از این جهت کار طولانی‌تر شد.

نقشم را در این کار بسیار دوست دارم، چون به من خیلی نزدیک بود. من هم در خانواده خودم به عنوان بزرگ‌تر تصمیم‌گیرنده نهایی هستم و البته در زندگی واقعی من از عمو بهرام فعال‌تر و پرجنب و جوش‌ترم.

بسیار زیاد از آن دوران خاطره دارم. حتی من هم مجبور شدم مدتی با خانواده‌ام از تهران به شهرستان کوچ کنم. چون تهران زیر موشکباران بود و دیگر جای زندگی نبود. حتی جالب است بدانید در زمان جنگ من در تئاتر بازی می‌کردم و وقتی آژیر قرمز را می‌زدند، چراغ‌ها را خاموش می‌کردیم و با شمع یا فانوس کارمان را روی صحنه ادامه می‌دادیم. به هر حال بخوبی آن فضا و خاطراتش را به یاد دارم.

جایگاه خوبی دارد. البته این مخاطبان هستند که باید به کار من نمره بدهند و از آن استقبال کنند. اگر مردم این کار را دوست داشته‌اند پس من هم از بازی در این کار راضی هستم.

خیلی عالی بود و امیدوارم که یک بار دیگر این فرصت برایم فراهم شود که بتوانم مقابل دوربین این کارگردان ایفای نقش کنم. حمید نعمت‌الله یک جوان باتجربه است که بسیار آرامش دارد و این آرامش را میان گروهش هم تقسیم می‌کند.

راضی هستم، اما به همه خواسته‌هایم نرسیده‌ام.

اولا که این سه مقوله کاملا از هم جدا هستند و هیچ ربطی به یکدیگر ندارند، اما من بعد از سال‌ها فعالیت در عرصه بازیگری صراحتا می‌گویم بازی در تلویزیون را بیشتر دوست دارم چون ماندگاری بیشتری دارد و مخاطبانش هم بیشتر هستند و از این جهت بیشتر هم مورد قضاوت و نقد قرار می‌گیریم.

ستایش هم جزو کارهایی است که آن را خیلی دوست دارم و از آقای سلطانی به عنوان کارگردان خیلی چیزها آموختم. حسن‌آقا یک شخصیت رئال و واقعی بود که امثال او را در دهه 60 بسیار می‌دیدیم. در آن زمان همسایه‌ها خیلی به هم نزدیک بودند، حتی نزدیک‌تر از افراد فامیل. مثل امروز نبود که کسی از حال دیگری خبر نداشته باشد. به هر حال این شخصیت را هم بسیار دوست داشتم و فکر می‌کنم خیلی خوب هم توانست با مردم ارتباط برقرار کند.

خیر. خیلی‌ها این سوال را از من می‌پرسند، اما باور کنید که من هم بی‌اطلاع هستم و اگر فرصت کنم مثل بقیه مردم جمعه شب‌ها این کار را دنبال می‌کنم تا ببینم آخر قصه ستایش چه می‌شود.

در تله‌فیلم گل‌بهار به تهیه‌کنندگی خانم پوران درخشنده بازی کرده‌ام که در ارتباط با کودکان و نوجوانان است و بزودی قرار است در یک سریال به کارگردانی حمید تاج‌بخش بازی کنم که آن هم مربوط به گروه کودک و نوجوان شبکه 2 سیماست.

حساسیت به معنای وسواس در انتخاب نقش ندارم، اما چیزی که برایم مهم است تاثیرگذاری آن نقش در طول کار و قصه است. برایم مهم کوتاهی یا بلندبودن نقش نیست بلکه دوست دارم کارهایم یادگاری کوچکی باشند برای مخاطبانم.

فکر می‌کنم در همین کارهای اخیرم سریال رستگاران بیش از پیش توانست با مخاطبان ارتباط برقرار کند و خودم هم آن نقش را دوست دارم.

در عین حالی که دوربین را دوست دارم اما توان این را هم دارم که آن را نادیده بگیرم موقعی که روی صحنه تئاترهستم فقط بازیگر هست و تماشاگران، اما زمانی که در سینما یا تلویزیون کار می‌کنم فقط من هستم و دوربین، اما با حضور دوربین، برای تماشاگرانم ارزش ویژه‌ای قائل هستم و کار خودم را متصل به آنها می‌دانم. پس وقتی می‌خواهم کار کنم به هیچ‌کس جز تماشاگر فکر نمی‌کنم.