دعا باید حرکت آفرین باشد

به نظر من در خود مفهوم دعا چیزی هست که در جامعه امروز ما به آن توجه کافی نمی‌شود. آن مفهوم گمشده، تلاش انسان است. انسان باید در مسیری دست به تلاش بزند و پس از آن که با مشکلاتی مواجه شد، دست به دعا ببرد تا به نتیجه برسد، نه این که شخص هیچ تلاشی نکند، ولی از خدا بخواهد که او را کمک کند. مفهوم دعا در اسلام بدون تلاش نبوده است. اصلا دعا بدون تلاش معنا ندارد.

اگر پس از تلاش، دعایمان اجابت شد، این اجابت دعا پاداش تلاش صادقانه ما بوده است. اگر فردی بخواهد عضو سودمند خانواده یا جامعه یا هر محیط اجتماعی دیگری شود، باید با عقل، راهکارهای درست را پیش بگیرد و هنگام رویارویی با مشکلات دعا کند.

برای نمونه، بیمار باید نزد دکتر برود، پرهیز کند، داروهایش را درست مصرف کند و از خدا برای شفایش هم کمک بخواهد. شفا یافتن او و اجابت دعایش در حقیقت پاداش تلاشش است یا کسی که می‌خواهد به بهشت برود، باید تلاش کند، دین را بیاموزد، احکام و اندیشه‌های دینی را در زندگی‌اش پیاده کند و از خدا نیز بخواهد که او را به بهشت برساند. نه آن که شخص بگوید: خدایا من را به بهشت ببر و دیگر همه چیز را رها کند و هر از چند گاهی از خدا بخواهد که حتما او را به بهشت ببرد، ولی ما در جامعه این گونه دعا کردن را جا انداخته‌ایم که شما در مسیری درست گام بردارید، تا خدا تلاش صادقانه‌تان را ببیند و به کمکتان بشتابد.

در ایام شب قدر، اگر کسی همه فرصت‌ها را خودش آتش زده باشد چه‌طور انتظار درست شدن همه چیز را آن هم فقط با دعای بدون عمل دارد؟ کسانی به استقبال شب‌های قدر باید بروند که صادقانه کار کرده‌اند.

مثلا در مورد بحث ظهور حضرت حجت(عج)، باید پرسید که چرا امام زمان غایب است؟ پاسخ این که زیرا امام زمان(عج) برای ظهور خود یک جامعه سالم می‌خواهد. یعنی جامعه به گونه‌ای آماده و صاف شود که 313 نفر سالم داشته باشد. در غیر این صورت چرا ما تکلیف‌شاق بر اماممان می‌کنیم که ظهور کن، بدون تغییر و تلاش خودمان. باید برای رسیدن به این هدف ذهن‌های ساده را با اندیشه و عقل آشنا کنیم.

خدا را شکر آنقدر رسانه‌های مختلف در جامعه ما زیاد است که بسادگی می‌توان به این سو حرکت کنیم. این مساله را می‌توانیم به مثال‌های دیگری نیز روشن کنیم. ما باید بپذیریم که پیشرفت کشور نه صرفا از طریق دعا محقق می‌شود بلکه نیازمند همت و تلاش است. حتما اصلاح کشورهایی مثل افغانستان و لیبی هم باید از طریق آگاهی صورت بگیرد.

ماه رمضان ماه خودسازی است. ما در این ماه بیشتر از هر وقت دیگر دائم زیرنظر خدا هستیم. پس تنبلی نکنیم و... اما ما مفاهیم را فدای کار دسته‌جمعی می‌کنیم.

یک مداح با صدای خوبش جمعی را تحت تاثیر قرار می‌دهد اما 2 دقیقه بعد همه چیز فراموش می‌شود. به قول دکتر شریعتی مراسم تبدیل می‌شود به مراسم غصه خوردن. از این طریق است که صفابخشی دعا خواندن از بین می‌رود.

باید مراقب باشیم آئین‌ها و ظواهر، محتوا و روح مکتب و معرفتمان را از ما نگیرد. اگر در عاشورا به تعداد علم‌ها وکتل‌هایمان افزودیم و فقط به آن فکر کردیم بدانیم، ظواهر، محتوای عاشورایی بودن را از ما گرفته است.