طنز گمشده در «چشمک»

متاسفانه «چشمک» برخلاف اصول تعریف شده که از ابزار طنز در جهت بیان دغدغه‌ها و مشکلات اجتماعی می‌بایست استفاده شود، صرف خنده و مزاح آنی را در دستور کار قرار داده، قصه «چشمک» اگر چه جای تامل دارد و می‌توانسته فضایی خاص و بعضا اتفاقاتی که در سطح جامعه پدید می‌آید را در دستور کار خود قرار دهد، اما در فضایی خاص و نگاهی غیرمعقول نه‌تنها به ماهیت طنز هیچ‌ توجهی نکرده، بلکه قصد این را که می‌رفت فضایی خاص را تعریف کند، بر هم زده و چون از یک شتابزدگی ضمنی نیز برخوردار گشته به ناچار به همه چیز و همه شخصیت دست انداخته؛ قصه با شخصیت هستی و عزیزخان شکل می‌گیرد و در طرح این دو شخصیت، نگاه‌ها را بیان می‌کند که بسیاری از آنها خیلی در جامعه ما جایگاهی ندارد. هستی زنی است که با علاقه به همسر و فرزندش زندگی می‌کند. در طول ایام زندگی او درمی‌یابد که همسرش با منشی‌اش ازدواج کرده و پس از مدتی او را ترک می‌کند. هستی که دچار افسردگی شدید می‌شود بامراجعه به پزشک، پاسخ را در سرگرم کردن خودش به بچه می‌داند. نبود فرزند «هستی( »که همراه پدرش رفته) شاید مهمترین علت تعریف این فیلم باشد، چرا که باید هستی به سراغ این بچه برود و به ناچار ابتدا به بهزیستی مراجعه کرده و با عنایت به نداشتن همسر، این امر برای او محقق نمی‌شود و در یک خلاقیت، هستی در شرایطی خاص با همسر یکی از دوستانش به نام عزیزخان بنا می‌شود ازدواج صوری کند و طبیعتا بقیه ماجرا که شاید از همین چند خط کاملا پیدا شود. چشمک آنقدر دچار عوامزدگی و سطحی‌نگری است که تماشاچی را نیز کلافه می‌کند. این امر به حدی است که سبب یکنواختی جاری در فیلم گشته، داستان چشمک، به جهت آن‌که هیچ پتانسیلی محتوایی غنی و متاسفانه هیچ کلام استنادی ندارد دستمایه‌اش همین نگاه‌های سطحی است و خروجی بسیار خالی و تهی می‌شود. ضعف نگارش داستانی و عدم‌شخصیت‌پردازی لازم، خود از بزرگترین ضعف‌های این فیلم است، البته تدبیری که برای این فیلم طراحی شده تا لعاب خاصی پیدا کند یکی اسم خاص فیلم است که برای مخاطب تعلیق‌برانگیز است و به‌نوعی او را راهی سینما می‌کند و دوم استفاده از بازیگران مطرح سینما، این امر نیز ویترین بسیار خوبی برای این فیلم بود، اما متاسفانه با همه این اوضاع باز نتوانست «چشمک» جایگاه خوب و محکمی را در سینمای ایران به خود اختصاص دهد.

«هاشمی‌نسب»