آوای خالی زنگ سلامت

بهداشت در مدارس از وظایف خطیری است که در درجه اول به عهده معلمان و مربیان و در درجه دوم به عهده والدین کودکان است.
بهداشت مدارس شامل پیشگیری از شیوع بیماری های مختلف در میان دانش آموزان ، تشخیص دانش آموزان معیوب و معرفی آنها به مراکز ویژه ، شناسایی دانش آموزان بیمار، جلوگیری از تماس آنها با دیگر دانش آموزان و معرفی آنها برای درمان و همچنین نظارت کامل بر تغذیه دانش آموزان در مدارس است. اما بر اساس آمار موجود، آموزش و پرورش با کمبود حدود 16 هزار مربی بهداشت در مدارس روبه روست و با بازنشسته شدن مربیان فعلی بهداشت مدارس بر این تعداد افزوده می شود. بر این اساس برای 150 هزار مدرسه در سطح کشور تنها حدود 3600 مربی بهداشت وجود دارد، البته در برخی استان های محروم حدود 90 درصد مدارس مربی بهداشت ندارند.
این در حالی است که براساس شاخص بهداشت جهانی به ازای هر 750 دانش آموز باید یک مربی بهداشت وجود داشته باشد، ولی در کشور با 17 میلیون دانش آموز تنها 3600 مربی بهداشت وجود دارد یعنی تقریبا برای هر 4722 نفر یک مربی . در برخی استان های محروم کشورمان مانند خراسان شمالی و جنوبی ، سیستان و بلوچستان ، کرمان ، خورستان برای هر 200 هزار دانش آموز فقط یک مربی بهداشت وجود دارد.
این درحالی است که شیوع بیماری های واگیردار در این مناطق بسیار بالاست و طبعا درصد ابتلای دانش آموزان در محیطهای آموزشی به مراتب بیشتر است. شاید جالب باشد اگر بدانید در حال حاضر میانگین سوابق مربیان بهداشت آموزش و پرورش شهرستان های استان تهران حدود 27 سال است که اگر در سالهای آینده مربیان بهداشت جذب نشوند، متولیان بهداشت در مدارس به طور کامل حذف خواهند شد.

بیزاری از مدرسه

نبود سرویس بهداشتی در مدارس ، منجر به آسیبهای روانی مانند لطمه روحی و بیزاری از مدرسه در دانش آموزان می شود. دانش آموزان از نظر بهداشتی باید در وضعیت خوبی به سر ببرند و اگر مشکلات بهداشتی برای آنها به وجود آید تا مدتهای طولانی یا تا آخر عمر، ضرر و آسیب آن ادامه می یابد، ضمن این که نبود سرویس بهداشتی در مدارس موجب ایجاد استرس در دانش آموزان می شود و باعث می شود دانش آموز در سر کلاس و در محیط مدرسه دچار استرس شود.
نبود سرویس بهداشتی باعث می شود دانش آموز از نظر روحی لطمه ببیند و منجر به پرخاشگری ، اذیت های روحی و بیزاری از مدرسه ، مشکلات درسی و... شود.

فراموش شدگان

به دلیل نداشتن برنامه ای صحیح برای بهداشت ، شاهد وخامت اوضاع در برخی زمینه ها هستیم. نمونه این مساله به فراموشی سپردن سلامت جمعیت چند میلیونی دانش آموزی است.
شاید توجه یک سویه به کودکان زیر 5 سال موجب شده تا سنین بالاتر را از یاد ببریم. در نتیجه بهداشت دانش آموزان وضع اسفباری به خود گرفته است. این در حالی است که در بیشتر کشورهای پیشرفته جهان علی رغم بالا بودن سطح بهداشت خانواده ها، برای بهداشت مدارس هنوز برنامه مشخص و مستقل وجود دارد و نیروهایی بدین منظور تربیت و به کار گمارده می شوند. نتیجه آن ، شیوع بیماری های عفونی و به وجود آمدن مشکلات روانی و اجتماعی در میان دانش آموزان است که امروز شاهد آن هستیم ؛ در حالی که با عودت آنها به مدارس بسیاری از مشکلات قابل پیشگیری خواهند بود.