آرزوهای بزرگ فوتبال زنان ایران

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، چترنور ۱۲۰۰ کیلومتر از زادگاهش زنجان، دور شده است تا با حمایت پدرش، یکی از دخترانی باشد که تلاش می‌کنند به مردسالاری در فوتبال پایان دهند.

 فکر می‌کردی امسال عنوان خانم گل لیگ، از زهرا قنبری به تو برسد؟

نه. اتفاقات عجیبی برایم پیش آمد. پیش از مسابقات، سه رباط پاره کرده بودم و درمانم طولانی شد و از دیدار دوم به تیم رسیدم. من ۶سال است برای سیرجان توپ می‌زنم. هدفم همیشه تلاش تیمی بوده است و خوشحالم که خانم گلی من مصادف با قهرمانی تیمم شد.

 از قهرمانی در لیگ‌برتر به اولین حضور در مسابقات قهرمانی باشگاه‌های آسیا رسیدید.

خیلی امیدوار‌کننده است. باید خودمان را آماده مسابقات کنیم و با همه توان‌مان در اولین دوره ظاهر شویم. اما با تیم‌هایی هم‌گروه هستیم که سطح فوتبال‌شان از ما بهتر است. من تجربه بازی با ازبک‌ها و مقابل هندوستان را در تیم‌ملی داشته‌ام. البته نقطه قوت ما هم یک دست، جوان و تاکتیک‌پذیر بودن تیم شهرداری سیرجان است.

 به عنوان خانم گل، آرزویت در فوتبال زنان ایران چیست؟

ما با قراردادهایی بسیار متفاوت از مردان، در زمین‌هایی که بیشتر باعث مصدومیت می‌شوند توپ می‌زنیم. به تبعیض‌های جنسیتی عادت کرده‌ایم. در سال جدید، از رئیس جدید فدراسیون نمی‌توان انتظار خلق شگفتی داشت اما می‌شود به بانوان هم اجازه پخش تلویزیونی و دیده شدن زحمات مربیان و بازیکنان را داد تا اسپانسرها هم رغبت بیشتری به حمایت داشته باشند. رسانه‌ای شدن یکی از بزرگ‌ترین آرزوهای ماست.

 تو بازیکن تیم‌ملی هم بوده‌ای. همراهی چه کسانی برایت مسیر فوتبال را هموار کرده؟

در آغاز راه، مادرم مخالف فوتبال بود و آن را ورزش مردانه‌ای می‌دانست اما پدرم به من اعتماد کرد و دلگرمی‌های او باعث شد دشواری تحصیل و ورزش دور از خانواده را تحمل کنم. همین حمایت‌ها به پیشرفت و ملی‌پوش شدنم کمک کرد. به همین دلیل هم همیشه می‌گویم الگوی من در زندگی پدرم است.

 الگوی ورزشی هم داری؟

رونالدو. در ضمن یک استقلالی دو‌آتشه هم هستم.