خطا های والدین و بدبختی فرزند

به گزارش جام جم آنلاین ، کتابی به نویسندگی ژان ژاک روسو که اسم این کتاب امیل هست و ترجمه هم شده است این کتاب راجب تربیت کودک است که خیلی کتاب معروف و شناخته شده ای هست در این کتاب امیل یک کودک افسانه ای را فرض می کند و کار تربیت را هم خودش بر عهده می گیرد چه از نظر حسی و چه از نظر جسمی و در تمام این مدت این مرد فقط به یک نکته متکی شده است که فرزند سختی نکشد پرورش داده نمی شود.

در این کتاب یاد شده است که بد بخت تر از آن کسانی که فرزند خود را در ناز نعمت تربیت می کند نیست ، این افراد به فرزندان خود اجازه نمی دهند که سردی و گرمی دنیا را بفهمند و پستی و بلندی دنیا را ببینند و بی چاره تر و بد بخت تر از این افراد وجود ندارد اگر دلیل این موضوع را می خواهی بدانی دلیل آن است که این فرد دلیل خیلی منطقی برای خود دارد و می گوید که این افراد فرزندشان را جوری تربیت می کنند که این فرزندان در برابر نا خوش آیند ها و مصیبت های زندگی حساس می شود و دیگر لذت ها برایشان مفهومی ندارد این خیلی حرف منطقی است شما یک بچه ای را حساب کنید مثل این والدین نادانی که فرزندان خود را اینجوری تربیت می کنند چون فرزندانشان را دوست دارند از همان دوران نوزادی و شیر خوارگی سایر وسایل آرامش و آسایش را برای این بچه آماده می کنند و این بچه هرگز سرما را نچشیده است هرگز تشنگی را درک نکرده است و به طور مثال می گوییم آقا بچه ات روزه بگیرد هزار عذر و بهانه می آورد و می گوید بچه من روزه بگیرد ؟ 12 ساعت آب و چیزی نخورد؟ این بچه نه گرسنگی می بیند نه تشنگی می بیند و نه سختی و رنج می بیند و نه حرف تندی از کسی می شنود این بچه به قدری زود رنج و حساس می شود که وقتی یک نسیم سختی به این بچه برسد فوق العاده ناراحت می شود و این فرزند تحمل سختی را ندارد تحمل نامهربانی ها را ندارد ولی در مقابل اگر هر لذتی به او بدهی انگار که چیزی به او نداده ای و در حالت او اثری نمی گذارد و وقتی گرسنگی را تجربه نکرده باشد شما عالی ترین غذا را به او بدهید فرقی به حال او نمی کند انگار که یک نان جو به یک بچه دهاتی داده باشید ولی باز بچه دهاتی از آن نان جو خوشحال تر می شود تا این بچه نازک نارنجی و آقا زاده این بچه به موجودی تبدیل می شود که در برابر لذت های دنیا هیچ لذتی نمی برد و این لذت ها برایش معنایی ندارد ولی از همه چیز رنج می برد.

برگرفته از سخنان شهید مطهری