بیانیه وشعار جای سرگرمی

با تمام حواشی و اعتراض‌ها و مصاحبه‌ها و ... تلاش عوامل گاندو بی‌نتیجه نماند و سریال بالاخره دیده شد و اتفاقا موج زیادی هم در جامعه به راه انداخت، اما مساله اینجاست که آیا واقعا می‌توانیم گاندو را یک سریال تلویزیونی برای مخاطبان شبکه سوم سیما بنامیم؟ این سوال ربطی به محتوای سریال و تردید در صداقت یا عدم صداقت آنچه در پرونده‌های مختلف امنیتی مطرح شد و موضعگیری‌های مختلفی که در قبال آن صورت گرفت ندارد. آنچه درباره یک سریال تلویزیونی اهمیت پیدا می‌کند، رسالتی است که به‌عهده‌اش است. این‌که مدیران شبکه سه با همکاری موسسه شهید آوینی ترجیح داده‌اند درباره یک سری از پرونده‌های امنیتی کشور سریال بسازند و برخی موارد پشت پرده را فاش کنند، می‌تواند در وهله اول، اتفاق مثبتی باشد. به هرحال آگاهی‌بخشی در هر زمینه‌ای قابل تامل است، اما آیا این آگاهی بخشی نیاز به قالبی مناسب و جذاب ندارد؟
مخاطبان شبکه سه حتی اگر علاقه‌ای هم به سیاست نداشته باشند باز هم خواسته و ناخواسته در طول روز، در معرض اخبار و اطلاعات مختلف قرار می‌گیرند. هر روز از صبح در شبکه‌های اجتماعی با این اخبار مواجهند و شب‌ها هم در چند نوبت، اخبار سیاسی و تحلیل‌های مختلف به گوش‌شان می‌رسد. آیا باز هم برایشان جذاب است در یک سریال تلویزیونی، بیانیه‌های سیاسی و دیالوگ‌های طولانی به منظور آگاهی بخشی بشنوند؟ وقتی خسته از کار روزانه پای تماشای یک سریال می‌نشینند، اولین انتظارشان این است که در وهله اول سرگرم شوند. حتی اگر قرار است سریال مورد نظر درباره مسائل مهم جامعه صحبت به میان بیاورد، انتظار دارند این مسائل مهم سیاسی و اقتصادی را در قالبی کاملا دراماتیزه‌شده ببینند و خیلی راحت‌تر از بیانیه‌ها و تحلیل‌های سیاسی بتوانند آنها را درک کنند. اما سریال گاندو، ساعت 9 شب چه چیزی در اختیارشان قرار می‌دهد؟
مخاطبانی که دنبال سرگرمی هستند، سر سفره شام، دیالوگ‌هایی از این دست می‌شنوند: «اقتدار ما به سود هیچ کشوری نیست. هدف آمریکا براندازی حکومته و مهم‌ترین اهرم‌شون هم چیه؟ تحریم. چیزی که دنبالشن نهضت گرسنه‌هاست. توی آمریکا بیشتر از همه اون سناتور تام کاتن و مایکل دی انریا به این امید بستن. یا پیش‌بینی ما اینه اگه حکومت به هر دلیلی درباره انرژی هسته‌ای کوتاه بیاد اونها بلافاصله توانمندی دیگه مارو با معیشت مردم گره می‌زنند و بلافاصله و بدون تردید سناریوی موشکی - معیشتی رو مطرح می‌کنند.یا سکون در بازار مسکن و افزایش نقدینگی بی‌پشتوانه در دست مردم باعث ایجاد تورم وحشتناک شده. یا حکومت ایران داره تلاش میکنه با تکیه بر توان دانشمندان جوان ایرانی، صنایع خودش رو پیشرفت بده و اگر بتونه صنعتش رو مدیریت کنه جهش بزرگی کرده و به نتیجه مطلوب میرسه و اون چیزی نیست جز خودکفایی و...»
آیا اینها گفت‌وگو‌های یک سریال سرگرم‌کننده تلویزیونی است؟ چه فرقی با مصاحبه‌های رسمی سیاسیون یا متن‌هایی که گوینده خبر آنها را با جدیت از روی کاغذ می‌خواند دارد؟ اصلا سریال سرگرم‌کننده تلویزیونی جای شعارهای سیاسی است؟ مگر رسالت فیلم و سریال، دراماتیزه کردن مسائل مختلف نبود؟! تکلیف مخاطبانی که در شب‌های بلند تابستان، دنبال سرگرم شدن هستند چه می‌شود؟

مرجان فاطمی
روزنامه‌نگار