چوب جام‌ملت‌ها هم خاصیتی نداشت

دیگر آدم‌هایی پیدا نمی‌شوند که به داوران آبرودار بگویند آقا قلدره. دیگر همه ذهن‌ها روی بازی و زمین سبز متمرکز می‌شود؛ اما چه ساده‌انگاریم ما؟ گاهی آن‌قدر اسیر اوهام می‌شویم که گمان می‌کنیم واقعا قرار است اتفاقی بیفتد. لیگ شروع شد و دانستیم همان هستیم که بودیم. سرمربی برای کنفرانس می‌آید؛ اما بدون آن‌که حرف بزند می‌رود. آدم کناری‌اش، حرف‌ها را در بیانیه‌ای خنده‌دار می‌گوید و می‌رود. باشگاه‌ها همه تمرکزشان را گذاشتند در جنگ‌های بیرون زمین. بیانیه‌های تند و اعتراض‌های بلند. فریادهای گوشخراش در برنامه‌های تلویزیونی و باز هم اعتراض‌های درون زمین. انگار نه انگار که همین چند هفته پیش بابت همین اعتراض‌های بی‌دلیل مخرب، تنبیه شدیم. در شرایط فعلی که هر کسی گلیم خود را از آب بیرون می‌کشد، بیهوده است اگر آرزو کنیم فردی پیدا شود که مسیر فوتبال ما را اصلاح کند. فردی که بتواند به فوتبال ما شیوه رفتار درست را آموزش دهد. شیوه مدرن بودن و مدرن عمل کردن. فردی که در راس فوتبال ما قرار بگیرد و با همه باشگاه‌هایی که می‌خواهند فضا را غبارآلود کنند تا به هدفشان برسند، مبارزه کند و حق فوتبال را بگیرد. بعضی‌ها فضای غیر شفاف را به دلیل بهره‌های فراوانش دوست دارند؛ چون خوب می‌دانند این فضای غبارآلود اجازه نمی‌دهد صورت دوست و دشمن قابل تشخیص باشد. کاش کسی در راس فوتبال ما باشد که این فضارا مانند آب، زلال و پاک کند.

علی جوادی

روزنامه‌نگار