مثل یک ستاره*

البته که پیش از او هم بودند خواننده‌های جنوبی که توانایی و دانش‌شان از موسیقی بومی خارج از آن بوم هم مورد استقبال قرار گرفته بود، اما ناصر عبداللهی، هم در شیوه خواندن و هم تنظیم و موسیقی آثارش به نوعی پیشرو بود و توانست دل بسیاری از مخاطبان موسیقی را در ایران به دست بیاورد. خود ناصر عبداللهی هم شیفته موسیقی ابراهیم منصفی (رامی) بود. خواننده و آهنگساز مولفی که با وجود تاثیرگذاری شگفتش روی موسیقی ایران به‌ویژه اهالی جنوب در گمنامی و تنگدستی درگذشت. اتفاقا ناصر عبداللهی هم فعالیتش را با بازخوانی ترانه‌های ابراهیم منصفی آغاز کرد.
پیش از رونمایی از صدا و چهره او در برنامه صبح بخیر ایران، ناصر عبداللهی چند آلبوم غیر‌رسمی منتشر کرده بود که اغلب آهنگ‌های آن به گویش بندرعباسی بود،‌ اما پس از معرفی ضمنی‌اش در تلویزیون، او درصدد انتشار آلبوم رسمی برآمد. در میانه دهه 70 از بندر به تهران آمد و محمدعلی بهمنی او را به انتشارات دارینوش معرفی کرد.
دو آلبوم موفق او یعنی «عشق است» و «دوستت دارم» توسط همین انتشارات ضبط و منتشر شد تا صدای او یکباره بازار موسیقی ایران را فرابگیرد.
آن هم در روزهایی که موسیقی پاپ تا حدودی از محاق درآمده بود و دیگر این گونه موسیقی در انحصار خواننده‌هایی همچون عباس بهادری نبود.
همان آلبوم دوستت دارم کافی بود تا ناصر عبداللهی، ستاره موسیقی پاپ ایران شود. قطعه «ناصریا» هنوز هم که هنوز است با گذشت حدود 18 سال از انتشارش همچنان جزو قطعه‌های محبوب موسیقی پاپ ایران است.
قطعه‌ای که همان زمان انتشارش هم با حاشیه‌هایی همراه بود و موفقیتش چندان به مذاق اهالی موسیقی خوش نمی‌آمد.
بسیاری این قطعه را کاوری از موسیقی گروه اسپانیایی جیپسی‌کینگ می‌دانستند، در حالی که خود ناصر عبداللهی بارها گفته بود این قطعه را وام گرفته از موسیقی عربی ساخته است. اما فارغ از همه این حاشیه‌ها ناصریا توانست او را به تمام دوستداران موسیقی ایران معرفی کند.
هر چند هنوز هم ناصر عبداللهی را به نام همین قطعه می‌شناسند، اما آثار دیگری هم از او در موسیقی ایران به یادگار مانده که همچنان کسی نتوانسته است به محبوبیت آنها برسد، بوی شرجی،‌ هوای حوا و یادگار از جمله این آثار است.
*نام یکی از آهنگ‌های ناصر عبداللهی