رونالدو، مسی، زلاتان و دیگران...

این تیم که باید تا 20 روز دیگر خودش را برای جام جهانی آماده کند با تیم‌های مراکش، پرتغال و اسپانیا هم گروه است. گروهی که از همان اول به گروه مرگ معروف شده و کمتر ایرانی دوست داشت ایران در چنین گروهی بیفتد. مراکش قوی‌ترین تیم آفریقاست که بدون گل خورده راهی روسیه شده و برای صحبت از اسپانیا و پرتغال هم هر چه گفته شود بازهم حق مطلب ادا نمی‌شود. هر سه تیم پر از بازیکنان بزرگی هستند که در تیم‌های درجه اول اروپا بازی می‌کنند. از اشرف حکیمی و بن عطیه مراکشی که در رئال و یوونتوس توپ می‌زنند تا تک تک بازیکنان تیم ملی اسپانیا و پرتغال! نکته مهم و تلخ ماجرا دقیقا همین‌جاست. تیم ملی ما همواره با تیم‌هایی هم‌گروه شده که نسل طلایی داشته و معمولا از بازیکنان مطرحشان گل خورده است. این قاعده در بازی‌های دوستانه هم وجود داشته است. برای مثال در سال 94 ایران مقابل سوئد بازی کرد و زلاتان ابراهیموویچ زننده اولین گل تیم ملی‌اش مقابل ایران بود. در بازی ایران مقابل برزیل یا بازی دوستانه ایران ـ آلمان هم ستاره‌هایی مانند دنی آوز، پاتو و فابین ارنست و... موفق به گل زنی شدند.

زوج کریستیانو رونالدو و ابراهیم میرزاپور

گروه ایران در سال 2006 خیلی سخت نبود و خیلی‌ها منتظر صعود ایران به مرحله حذفی بودند، اما این امید در دقیقه 28 همان بازی اول مقابل مکزیک کمرنگ شد. عمر براوو خیلی زود به ایران گل زد، اما 8 دقیقه بعدش یحیی گل‌محمدی روی سانتر طلایی مهدوی‌کیا بازی را به تساوی رساند. ایران بهتر از مکزیک بازی می‌کرد و همه منتظر بودند که گل دوم را بزند، اما ابراهیم میرزاپور که یکی از ضعیف‌ترین گلرهای ادوار تیم ملی ایران بود با اشتباهات عجیب و غریبش کاری کرد که بازی در کمتر از پنج دقیقه 3 بر یک به نفع مکزیک شود. بازی دوم نوبت پرتغال بود که مقابل ته‌مانده نسل 98 و سایر اعضای تیم ملی صف‌آرایی کند. ایران بازی را با گل از راه دور دکو که ستاره وقت تیم بارسلون بود و پنالتی کریستیانو رونالدو واگذار کرد. این بازی هم دو ستاره به ایران گل زدند و پرتغال بعد از صعود از گروه هم به جمع چهار تیم صعود کرد. در بازی آخر ایران باید مقابل آنگولا صف آرایی می‌کرد. یک بازی بی‌رمق بین دو تیم نسبتا نا‌امید که در نهایت با نتیجه یک بر یک پایان یافت.

تیم طلایی هلند و راب رنسنبرینگ!

سال 1978 اولین تجربه ایران برای حضور در جام جهانی است. ایران با سرمربیگری حشمت مهاجرانی همراه با نسل طلایی آن دوران که شامل ناصرحجازی، علی پروین، همایون بهزادی، حسن روشن و... می‌شد پا به جام جهانی گذاشت. ایران با کشورهای هلند، اسکاتلند و پرو همگروه شد و بجز بازی با اسکاتلند که به تساوی 1-1 رسید، بازی با تیم‌های هلند و پرو را با نتایج 3 بر صفر و 4 بر یک شکست خورد. یوهان کرایف به‌خاطر مسائل سیاسی از حضور در تیم ملی هلند سرباز زده بود، اما راب رنسنبرینگ توانست مقابل ایران هت تریک کند. این تیم که به تیم طلایی هلند معروف است بدون کرایف توانست به فینال جام جهانی برسد. البته تیم اول صعود کننده از این گروه پرو بود!

میهایلویچ و دیگر هیچ!

دومین حضور ایران به جام جهانی 98 فرانسه مربوط می‌شود. خیلی‌ها این تیم ملی را بهترین نسل فوتبال ایران می‌دانند. تیمی متشکل از بازیکنانی مانند احمدرضا عابدزاده، کریم باقری، علی دایی، مهدی مهدوی‌کیا، علی منصوریان، جواد زرینچه، مهدی پاشازاده و... پا به فرانسه گذاشت. گروه ایران در این دوره، از سال 1978 بسیار ساده‌تر بود. آنها با آلمان، آمریکا و یوگسلاوی هم‌گروه شدند. در بازی‌ اول تیم ملی باید با یوگسلاوی بازی می‌کرد. ایران بازی خوبی از خودش نشان داد اما سینیشا میهایلوویچ،‌ ستاره اینتر در سال‌های دور که یکی از معروف‌ترین فوتبالیست‌های تاریخ یوگسلاوی و یکی از بهترین کاشته زن‌های جهان بود، دروازه ایران را با یک کاشته تماشایی باز کرد. بازی دوم، بازی ایران و آمریکا بود. بازی قرن! آمریکا در شب درخشش عابدزاده هرچه زد به در بسته خورد، اما بازی درخشان جواد زرینچه و علی دایی با پاس گل‌هایی که به حمید استیلی و مهدی مهدوی‌کیا دادند باعث شد ایران 2 بر صفر جلو بیفتد، تک گل آمریکا هم نتوانست نتیجه نهایی را تغییر دهد. بازی آخر ایران مقابل آلمان بود. آلمانی که یکی از مدعیان جام جهانی به حساب می‌آمد. این بازی با نتیجه 2 بر صفر تمام شد. طبق معمول زننده گل‌ها یورگن کلینزمان و الیور بیرهوف دو اسطوره فوتبال آلمان بودند. در نهایت آلمان و یوگسلاوی با 7 امتیاز به دور حذفی صعود کردند و آمریکا هم آخرین تیم گروه شد.

سوپر گل بهترین بازیکن جهان

جام جهانی سال 2014 گروه ایران به شکلی بود که می‌شد انتظار صعود داشت. آرژانتین، بوسنی و نیجریه! در بازی اول ایران و نیجریه بازی دفاعی ارائه دادند و هر دو تیم به نتیجه صفر ـ صفر بدون گل راضی بودند. بازی دوم، نوبت صف‌آرایی مقابل مسی، هیگواین، ماسکرانو، لاوتزی و... بود. ایران خیلی خوب بازی کرد و آرژانتین فلج شده بود. در همین بازی اشکان دژاگه با رومرو تک به تک شد اما تکل زابالتا که به گفته اکثر کارشناسان و بر‌خلاف نظر داور، پنالتی بود، باعث شد ایران به گل نرسد. بازی با خیمه سنگین آرژانتین روی دروازه ما و ضد حمله‌های ایران پیش می‌رفت، اما توپی که علیرضا حقیقی در دقیقه 91 مشت کرد زیر پای مسی افتاد و او با یک ضربه فوق‌العاده که توسط پای چپش به توپ زد، توپ را از پشت محوطه جریمه به گوشه‌ دروازه ایران فرستاد. گلی تاریخی که می‌توانست جایزه بهترین گل جام جهانی را به دست آورد. ایران با این شکست هنوز امید برای صعود داشت، اما باید بوسنی را شکست می‌داد. بوسنی با ستاره‌هایی مانند ادین ژکو، آسمیر بگویچ، سدین لولیچ، میرالم پیانیچ و... به جام جهانی آمده بود و عملا امیدی برای صعود نداشت. مردم به خاطر نمایش ایران در بازی قبل امید به پیروزی داشتند، اما بازی بسیار بد علیرضا حقیقی و خط دفاعی ایران باعث شد ادین ژکو، ستاره وقت تیم منچستر سیتی در دقیقه 23 اولین گل را به ایران بزند. دو دقیقه پس از این گل مسعود شجاعی توپ را به تیر دروازه بوسنی زد، اما با بدشانسی گل نشد. این نتیجه تا دقیقه 59 ثابت بود اما اشتباه فاحش جلال حسینی در این دقیقه باعث شد میرالم پیانیچ ستاره فعلی تیم یوونتوس بازی را به نتیجه 2 بر صفر تغییر دهد. بازی در دقایق بعدی به بی‌رمق‌ترین حالت خودش دنبال می‌شد، اما یک حمله عادی و پاس جواد نکونام به گوچی بازی را به نتیجه دو بر یک تغییر می‌دهد. پس از این گل و درست در لحظاتی که همه منتظر بودیم تنها گل تیم ملی در جام جهانی بازپخش شود تصویر روی مهاجمان تیم ملی بوسنی کات می‌خورد و نشان می‌دهد که آنها گل سوم را هم به ثمر رساندند. گلی که باز هم علیرضا حقیقی مقصر اصلیش شناخته شد. ژکو که گل اول را زده بود به عنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب شد و تیم‌های آرژانتین و نیجریه هم به دور بعدی صعود کردند. مسی و یارانش توانستند تا فینال هم پیش بروند، اما در فینال مقابل آلمان شکست خوردند. بعد از هلند تیم آرژانتین دومین هم‌گروه ایران بود که نایب‌قهرمان می‌شد و پرتغال سومین همگروهی بود که به جمع 4 تیم برتر می‌رسید!

یوسف هاشمی

خبرنگار