مجریگری در ادامه کار بازیگری است

او متخصص ایفای نقش‌های دکتر در مجموعه‌های پزشکی است و آخرین حضورش در نقش پزشک سریال «نوار زرد »بود که یکی از آثار موفق پلیسی تلویزیون در سال‌های اخیر بوده است. روحانی در این سریال در نقش یک پزشک کالبدشکافی اجساد که فیلسوف‌مآب هم هست بازی می‌کند. روحانی از میانسالی وارد کار بازیگری شده است. او در آثاری نظیر دایره زنگی، مرد هزار چهره، ساختمان پزشکان، باد و شقایق، میکس، کارگران مشغول کارند، مینای شهر خاموش، پل چوبی، نارنجی‌پوش و زندگی خصوصی آقا و خانم میم، سن‌پترزبورگ، دزد و پلیس، راه طولانی، حبیب، زمین انسان‌ها، زنده به گور یک داستان واقعی به بازی پرداخته و با هنرمندانی مثل داریوش مهرجویی، حسن فتحی، مانی حقیقی، ابوالحسن داوودی و سعید آقاخانی همکاری کرده است. روحانی بازیگری است که توانایی ایفای نقش‌های جدی و طنز را توامان دارد.

با او درباره تجربیات کاری‌اش گفت‌وگویی انجام داده‌ایم.

جدا از پرکاری در بازیگری مدتی هم به عنوان مجری برنامه «کافه فیلم» حضور دارید. حضور در این برنامه برایتان چه جذابیت‌هایی دارد؟

اجرای این برنامه به اندازه بازیگری برایم جذابیت دارد. مجریگری هم یک کار هنری و در تداوم بازیگری است. امیدوارم پخش این برنامه تخصصی به مخاطبانش کمک‌هایی در جهت رشد سلیقه فرهنگی‌ انجام داده باشد. برای انتخاب فیلم‌ها در این برنامه فهرستی وجود دارد که در وهله اول فیلم‌هایی است که مجوز و اجازه نمایش دارند و سعی می‌کنیم فیلم‌هایی انتخاب شود که تازگی بیشتری داشته باشد. در این میان من هم نظرم را برای انتخاب برخی فیلم‌ها اعلام می‌کنم و این که مثلا فلان فیلم تازه پخش شده یا فیلمی دیگر کمتر دیده شده است. در هر صورت امیدوارم این برنامه بتواند با مخاطب ارتباط برقرار کند و صحبت‌های کارشناسی بعد از نمایش با مهمان هم برای مردم قابل توجه باشد.

برای قبول پیشنهاد کاری معمولا چه ملاک‌هایی دارید؟

نوع و کیفیت نقش و اعتبار و توانایی‌های کارگردان اولویت‌های اصلی‌ام برای قبول بازیگری در یک فیلم یا سریال است.

الان مشغول چه کاری هستید؟

بعد از اکران «گشت 2» در نوروز امسال و پخش سریال نوار زرد، در فیلم جدید پوریا آذربایجانی بازی دارم.

دو سه سالی است که در سریال‌های متفاوت و به نوعی نامتعارف تلویزیونی مثل همین سریال «نوار زرد» یا بیمار استاندارد بازی کرده‌اید... .

من در دو کاری که با سعید آقاخانی داشتم دوران خوشی را تجربه کردم و پیشنهادهای کاری‌اش را همیشه قبول می‌کنم. پوریا آذربایجانی هم جوان مستعد و توانایی است و بعد از تجربه «اروند» با هم دوست شدیم و به نظرم فیلمنامه نوار زرد هم کاری متفاوت، نو و ارزشمند بود. 20 سال پیش در ماهنامه «دنیای تصویر» چند میزگرد درباره ژانر پلیسی در سینما و تلویزیون ایران با حضور نویسندگان و کارگردان‌های مرتبط با این ژانر برگزار کردم و به خوبی به فضای کارهای پلیسی شناخت دارم. به نظرم با ساخته شدن «نوار زرد» معیارهای ساخت سریال پلیسی در تلویزیون تغییر پیدا کرد.

به هر حال در تلویزیون ساخت سریالی که اینقدر دقیق و درست به زندگی شخصی و کاری یک پلیس پرداخته شود خالی بود... .

بله، تصویر دقیق و درستی از یک پلیس ایرانی که در کارش هم استاد است در «نوار زرد» ارائه شده است. پلیس متفکری که با تکیه بر خدا و دانایی پرونده‌های مختلف جنایی را حل می‌کند.

آیا جزو بازیگرانی هستید که به خاطر رفاقت هر نوع نقشی را که با کارگردانی دوست هستید قبول می‌کنید؟

ببینید، بازیگری من را خیلی جدی می‌گیرید. من دلی نقش‌ها را قبول می‌کنم و باید با کارگردان احساس راحتی داشته باشم و به قول معروف با کار و نقش حال کنم.

برخی نقش‌هایی را که بازی کرده‌اید مثل نقش مرد طلبکار «گشت 2» زیاد نقش‌های مهم و شایسته‌ای برای سطح کاربازیگری شما نبودند.

برای من نقش جذاب بود، زیرا تا به حال نقش منفی این طور بازی نکرده بودم. این کاراکتر بسیار نفرت‌انگیز بود و این میزان نفرت‌انگیز بودن یک آدم را دوست داشتم و در ضمن کار پرمخاطبی هم بود.

سال‌هاست نقش پزشکان را بازی می‌کنید...

بله، چند بار نقش پزشک را بازی کرده بودم؛ مثل سریال«زمانه» حسن فتحی و «ساختمان پزشکان» سروش صحت یا همین سریال «نوار زرد».

به عنوان یک پزشک چقدر با شغل روانپزشکی که در سینما و تلویزیون زیاد مورد استفاده قرار می‌گیرد آشنایی دارید؟

من بیشتر از مردم عادی با این حرفه آشنایی و سر و کار دارم و در اواخر دهه 60 در دوران شروع کاری‌ام در پزشکی، در یک بیمارستان روانی کار می‌کردم و این تجربیات در بازی‌هایی که در نقش پزشک داشته‌ام به من کمک‌های زیادی کرده است.

در «نوار زرد» نقش یک پزشک کالبدشکافی در پزشک قانونی را بازی می‌کنید؛ شغلی که برای خیلی‌ها ممکن است هولناک و ترسناک باشد.

به نظرم کریم لک‌زاده نویسنده فیلم نوار‌زرد خیلی درست و موجز فیلمنامه را نوشته بود و از همه مهم‌تر این که حتی نقش‌های دوم قصه هم شخصیت و کاراکتر و هویت داشتند. دکتری که من نقشش را بازی می‌کنم آدم اهل مطالعه و کتابخوانی است، روی میزش حافظ و مولوی دیده می‌شود، آدم شاعر مسلکی است و در ضمن کارش را هم خیلی جدی و پیگیر دنبال می‌کند.

شاعر مسلک بودن، با شغلش سازگاری دارد؟

همین شاعر مسلک بودن دکتر را متفاوت کرده است.

آیا شغلی که به طور پیوسته با جسد و قتل در ارتباط است در خلقیات شخص هم اثرگذار است؟

علاقه به شعر و فلسفه و ادبیات و حرف زدن‌های دکتر با ماهی‌اش نشان می‌دهد دکتر تلاش می‌کند از این ویژگی‌های شغلی‌اش فاصله بگیرد و فضای متفاوتی را تجربه کند.

به نظر می‌رسد دکتر هم مثل سرگرد کیهان آدم تنهایی باشد...

بله، او هم تنهاست و به نظرم این مختصات در این نقش باعث شد که از تیپ بودن فاصله بگیرد و نزدیک به شخصیت با تمام اوج و فرودهای انسانی باشد.

احمد محمد اسماعیلی