سکوت درباره کنسرت جعلی «جیپسی کینگز»!

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از تابناک، کنسرت گروه اسپانیایی «جیپسی کینگز»، به تازگی در سه سانس و با استقبال علاقه‌مندان این گروه در تالار وحدت برگزار شد، ولی تنها چهره سرشناس این گروه ـ که در این کنسرت حضور داشت ـ «پاول ریس»، نوازنده سرشناس گیتار بود که ظاهراً دیگر عضو این گروه نیست و به همین دلیل، حضورش در این کنسرت اما و اگرها را درباره اصالت کنسرت افزایش داده بود و منجر به پیگیری‌های بعدی شد.

درج نشدن عنوان این کنسرت در وب‌سایت رسمی گروه مشهور «جیپسی کینگز» نیز باعث شد تردیدی درباره عدم اصالت کنسرت باقی نماند و در نهایت این گروه در پاسخ استعلام شرق، اعلام کرد: «کنسرتی که اعلام شده است، نشان می دهد که مربوط به پل ریس، یکی از قدیمی ترین برادران و از خانواده ریس است. او عضو سابق جیپسی کینگز است، ولی الان دیگر با ما همکاری نمی کند.»

بنابراین، کنسرت مذکور ارتباطی با «جیپسی کینگز» ندارد و علت عدم حضور چهره‌های اصلی «جیپسی کینگز» در ایران نظیر تونینو بالیاردو در تهران مشخص شد؛ اما در مقابل پس از چند روز کشمکش رسانه‌ای، در این زمینه سکوت در پیش گرفته شد و کلاهی که بر سر مردم رفت، به فراموشی سپرده شد.
در این زمینه، چند موضوع جای تأمل دارد؛ نخست اینکه «جیپسی کینگز» و موسیقی که این گروه ارائه می‌کند، چه نسبتی با مأموریت تالار وحدت دارد؟ مگر قرار نیست این مجموعه به تقویت موسیقی کلاسیک و سنتی ایران بپردازد و این موضوع در اولویت این تالار باشد؟ چگونه برخی اساتید سرشناس موسیقی کشورمان، نمی‌توانند از یک سانس تالار وحدت برای اجرای کنسرت استفاده کنند اما گروهی اسپانیایی می‌توانند؟!

استاد محمد موسوی، نوازنده برجسته نی در ایران اخیراً در گفت و گویی در این ارتباط به صراحت گفته بود: «هر وقت ما می‌خواستیم در تالار وحدت کنسرت بدهیم، می‌گفتند تالار وحدت را اجاره دادیم و وقت پر است و... اما امروز شاهد هستیم که در تالار وحدت سانس‌های پر شمار به موسیقی پاپ اختصاص می‌یابد. این تالار وحدت سمبل است برای اساتید و آدم هایی که مهم اند و به نوعی آبروی مملکت است؛ اما این سالن را هم با بهره‌برداری‌های غیر استاندارد خراب کردند...».

در واقع برگزاری اصل کنسرت قابل پذیرش است، ولی در سایر سالن‌ها و آن هم با عنوان واقعی و نه عنوان جعلی «جیپسی کینگز». مردم برای تماشای کنسرت گروه واقعی «جیپسی کینگز» بلیت خریده‌اند؛ اما در نهایت با یک گروه جعلی مواجه می‌شوند و در نهایت به واسطه رقمی که پرداخت کرده‌اند، تا پایان می‌نشینند و از تنها انتخاب‌شان استفاده می‌کنند!

در اینجا نقش معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، که مجوز کنسرت‌ها را صادر و حتی درباره مکان برگزاری‌اش تصمیم‌گیری می‌کند، چیست؟ آیا این معاونت خسارت آنهایی را که از این کلاهبرداری ناراضی باشند، پرداخت و عذرخواهی می‌کند؟ ظاهراً قرار نیست چنین اتفاقی بیفتد و سیاست سکوت و گذر زمان به قصد فراموشی در پیش گرفته شده که به نوعی سرپوش گذاشتن بر یک کلاهبرداری است.

متأسفانه روندهای قانونی مشخصی نیز طراحی نشده تا یک شهروند بتواند در مواجهه با چنین کلاهبرداری‌هایی، پیگیری حقوقی داشته باشد و در نهایت همچون دیگر کشورها غرامت قابل توجهی دریافت کند. به دلیل همین سازوکارهای پیچیده قانونی، پس از این وقایع معمولاً هیچ شکایتی از صاحبان این کسب و کارهای آلوده توسط شهروندان ایرانی نمی‌شود و عملاً آنهایی که کلاه مردم را برداشته‌اند، با خیال راحت در امان خواهند بود!