سالروز بمباران شیمیایی سردشت و گلایه‌های ماندگار

به گزارش ایرنا، بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‌ترین تهاجم شیمیایی بود که آثار و مشکلات منفی بسیاری به وجود آورد و این شهر اولین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامیده شد.

کاک رحمان بسختی نفس می‌کشد

رحمان چاوشینی، یکی از جانبازان شیمیایی واقعه آن روز است که هم‌اکنون با گذشت حدود سه دهه از آن حادثه، تداعی خاطرات آن دوران برای وی همچنان رنج‌آور است. پیرمرد 70 ساله در گوشه‌ای از اتاق کنار تختخوابش و در کنار دستگاه تنفسی که باید هر ساعت یک بار آن را به دهانش وصل کند، نشسته است.

وی در 7 تیر سال 66 زمانی که مشغول فروش سبزی در مغازه‌اش در کنار میدان سرچشمه سردشت بود، بر اثر بمباران شیمیایی هواپیماهای رژیم بعثی عراق دچار مصدومیت شد و جزو اولین مصدومان شیمیایی است.

چاوشینی یک خواهر، دو برادر و تنها همسفر زندگی‌اش را در چند ماه بعد از آن فاجعه هولناک ضدبشری بر اثر استنشاق گاز خردل و اعصاب از دست داده و در این سالیان دراز، تک و تنها برای فرزندانش حکم همه کس را بازی کرده است.

کاک رحمان می‌گوید آن روزها جوان بودم و مغازه سبزی‌فروشی در میدان سرچاوه داشتم. مشغول پاک کردن سبزی‌ها و بیرون آوردن کلم از داخل پلاستیک‌ها بودم که ناگهان هواپیماهای عراقی روی آسمان شهر ظاهر شدند و به سمت گرده سور رفتند. دوباره بازگشتند، اما این بار بسرعت بمب‌هایی به چهار نقطه پرازدحام شهر که انگار دلیلی داشت، انداختند و رفتند.

وی می‌گوید: 29 سال از آن روز می‌گذرد، ولی هنوز هم مشکلات جانبازان و مصدومان شیمیایی آن طور که باید و شاید رسیدگی نمی‌شود.

چند هفته قبل نفسم قطع شد و به بیمارستان شهر مراجعه کردیم، ولی متاسفانه پزشک نداشت و دوباره به ناچار به یکی از درمانگاه‌های عمومی رفتیم.

زندگی برای ما آنقدر سخت است که نبود امکانات و داروهای تاثیرگذار آن را سخت‌تر می‌کند.

کاک رحمان می‌گوید: کوچه و خیابان‌های شهر شیب زیادی دارند و رفت و آمد را برای ما غیرممکن کرده است. در روزهایی هم که گرد و غبار می‌آید، نفس کشیدنمان به شماره می‌افتد.

تعداد کثیری از مصدومان شیمیایی این شهر هنوز هم با دردهای این فاجعه دست و پنجه نرم می‌کنند و برخی از مصدومان نیز پس از 29 سال همچنان در انتظار اعلام کمیسیون‌های پزشکی و تشخیص درجه جانبازی شیمیایی خود هستند.