نیست در این شهر مدیری که یادی از پیشکسوتان هنر کند

به گزارش جام جم سیما به نقل از مهر، صدیقه کیانفر بازیگر ۸۳ ساله سینما و تلویزیون درباره آخرین وضعیت فعالیت های هنری خود و همچنین وضعیت جسمی اش گفت:

بیشتر از ۳ سال است که خانه ام از خیابان پاتریس لومومبا به جنت آباد منتقل شده و رفت و آمد برای من که در این سن به سر می برم از این نقطه به مرکز شهر دشوار است حتی گاهی به خاطر دوری فروشگاه ها و نانوایی پیش می آید تا چند روز نتوانسته ام به خرید بروم و کسی هم نیست کمکم کند.

گویا دیگر فراموش شده ام

وی افزود: خانه جدید برای خودم نیست و همیشه تنهایی به من هجوم می آورد و عذابم می دهد، با دردهای مفصلی شدید مواجه هستم، حتی نشست و برخاست عادی را هم به سختی انجام می دهم.

زمانی که خیابان پاتریس بودم به خاطر نزدیکی به اداره گذرنامه هر یک از همکارانم که آنجا می آمدند سری به من می زدند اما امروز گویا فراموش شده ام و کسی به یادم نیست.

این بازیگر با تاکید بر اینکه خانه نشینی و تنهایی تمام دردها را به یاد انسان می آورد، بیان کرد: من هنوز می توانم کار کنم و از هنرپیشه های جوان این روزها تحملم در سختی کار بیشتر است.

اخیرا فقط برای اینکه در خانه نمانم چند کار تصویری را با حداقل دستمزد پذیرفتم هرچند که همان را هم نمی دهند و به سختی باید گرفت.

علی رغم میل باطنی ام درخواست رفتن به خانه سالمندان داده ام

کیانفر گفت: منوچهر هادی در سریال «خوب بد زشت» به من لطف داشت و جواد افشار نیز همیشه به یادم هست و در سریال «کیمیا» به من نقش دادند اما با اینکه کارگردانان از من راضی هستند، فراموش شده ام.

اگر کار می کردم امروز شرایط روحی و جسمی بهتری داشتم و علی رغم میل باطنی ام درخواست رفتن به یک خانه سالمندان را هم داده ام.

رادیوهایی هم مهربان تر هستند

وی در ادامه از همکاران رادیویی تعریف کرد و افزود: در رادیو به من خیلی محبت دارند و همیشه پیگیر احوال من هستند و پیشنهاد کاری زیادی دارم اما همیشه یک جای کار باید مشکل داشته باشد.

در رادیو استودیو ۱۴ که محل ضبط حرفه ای کارهاست در طبقه ۴ قرار گرفته و آسانسور هم ندارد. هرچند که یکبار ضرغامی در زمان ریاستش متوجه سختی کار برای پیشکسوتان و سالمندان هنر شد و تقدس نژاد به دستور او قول مناسب سازی داد و دستورش را نوشتند اما هنوز خبری نیست.

گفتند برو گزینش شو!

وی ادامه داد: مشکلات سالمندان هنر کم نیست. من متولد ۲۰ بهمن ۱۳۱۱ هستم و از سال ۱۳۳۶ سابقه فعالیت مستمر هنری دارم، اما ۳ سال قبل زمانی که برای تمدید کارت رادیو به امور اداری مراجعه کردم، کارمند آنجا گویی که اصلا من را نمی شناسد گفت باید بروید و گزینش شوید.

آدم کجا می تواند این درد را بازگو کند؟ من و گویا ۲۰۰ نفر دیگر هنرمندان پیشکسوت از خرداد ماه سال قبل درخواست عضویت در موسسه هنرمندان پیشکسوت را داده ایم اما هربار می گویند منتظر پاسخ شورای ارزشیابی هنرمندان و نویسندگان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای تعیین مدرک درجه یک هنری شما و بقیه هستیم.

عمر نوح که ندارم چرا پس از ۵۸ سال فعالیت هنری باید گزینش شوم؟ یا در ۸۳ سالگی مدرک هنری بگیرم تا به عضویت موسسه درآیم؟

پیشکسوتان اندازه نابازیگران ارزش ندارند؟

کیانفر در پایان با آرزوی اینکه روزی قدر پیشکسوتان و موی سپیدشان را بیشتر بدانیم، گفت: فعالیت موسسه هنرمندان پیشکسوت در چنین شرایطی، برای ما تنها دلگرمی است و بسیار ارزش دارد.

من از کارگردانان خواهش می کنم بیشتر به یاد هنرمندان قدیمی باشند. چرا وقتی پیشکسوتان حرفه ای در خانه نشسته اند تنها برای مسائل مادی از نابازیگر استفاده می کنند؟

بسیاری از هنرمندان سالمند حرفه ای انتظار مالی چندانی ندارند و تنها توجه معنوی و کارکردن می خواهند.