مشک‌زنی زنان عشایر؛ جاذبه گردشگری خاص

اما برای یک گردشگر خارجی دیدن این صحنه از نزدیک و حتی خوردن لبنیاتی که در این مشک تولید می‌شود، می‌تواند یک تصویر ماندگار باشد. در این بین مشک‌زنی دوغ برای کره‌گیری در همه جای ایران چه در میان عشایر و روستاییان و چه در میان جنگل‌نشینان از کارهای مختص زنان است. در اقصی نقاط ایران زنان در حالی که این کار را انجام می‌دهند ترانه‌های محلی را نیز زمزمه می‌کنند. زنان هنگام مشک‌زنی همراه با حرکت مشک ترانه‌های محلی می‌خوانند. بعضا کودک خردسال‌شان را در پشت خود بسته‌اند.

این زنان نوای ترانه‌شان را نیز با حرکت مشک هماهنگ می‌کند و این هماهنگی صحنه‌ای زیبا و دلچسب به‌وجود می‌آورد. زنان در جامعه عشایری دوشادوش مردان به کار و فعالیت مشغولند و انجام برخی از کارهای طاقت‌فرسا مانند مشک‌زنی را به تنهایی و بدون همکاری مرد خانواده‌شان بر عهده می‌گیرند.

در این بین زنان عشایر فارس در هنگام زدن مشک ترانه‌هایی می‌خوانند که بخشی از آن این گونه است: «مشکی، مشکی، مشکونه، بند مشکم قیطونه، دوغش مال چی پونه، مسکه‌ش مال دیوونه، رنجش به ما می‌مونه، مشکی زدم نالیدم، چنگال کردم مالیدم، چنگال مو آبدار شد، زن ارباب بیدار شد، هی جان، هی جان، جانم مشک، جانم، به قربانت گشت.» این مشک‌زنی می‌تواند به‌عنوان یک فعالیت روزمره زنان عشایری مورد توجه گردشگران قرار بگیرد.

مهرداد شاکری