کمبود خوابگاه‌های دانشجویی مجاز در تبریز

نبود امکانات مناسب و کافی در خوابگاه‌های دولتی سبب می شود بیشتر دانشجویان از اقامت در این مکان‌ها صرف‌نظر کنند. به همین دلیل، ترجیح می‌دهند زندگی در خانه‌های استیجاری را انتخاب کرده یا سراغ خوابگاه‌های خصوصی و خودگردان غیرمجاز بروند. از آنجا که چنین مکان‌هایی چندان امن نیست، احتمال بروز مشکلات روحی و روانی برای آنان بسیار است.

حسین امامعلی‌پور، معاون دانشجویی دانشگاه تبریز درباره شرایط خوابگاه‌های خودگردان به خبرنگار جام‌جم می‌گوید: یکی از معضلات حوزه دانشجویی که باید به آن توجه شود، بحث خوابگاهسازی است، زیرا در شرایط فعلی و با توجه به توسعه آموزش عالی و افزایش تعداد دانشجویان، دولت به تنهایی قادر به تامین امکانات خوابگاهی نیست.

وی می‌افزاید: بحث توسعه خوابگاه‌های خودگردان در برنامه پنجم توسعه مورد تاکید قرار گرفته و قرار شده سالانه 20 درصد خوابگاه‌ها به بخش خصوصی واگذار شود، به طوری که تا پایان امسال، تمام خوابگاه‌ها باید تحت نظارت این بخش قرار گیرد.

امامعلی‌پور بااشاره به این‌که هم‌اکنون حدود 5600 دانشجو، از خوابگاه‌های استان ـ اعم از ملکی و خودگردان ـ استفاده می‌کنند، می‌گوید: بسیاری از دانشجویان و خانواده آنها ترجیح می‌دهند برای اقامت در شهر محل تحصیل به روش‌های دیگری چون اجاره منزل و زندگی در پانسیون روی آورند.

سمیرا حبیبی، دانشجوی غیربومی رشته صنایع ـ که در یکی از موسسات آموزش عالی غیردولتی تحصیل می‌کند ـ درباره شرایط خوابگاهی که قبلا ساکن آنجا بوده است، می‌گوید: در خوابگاه قبلی نه از بهداشت خبری بود، نه از کوچک‌ترین امکانات خدماتی ـ رفاهی و در همین شرایط، مجبور بودیم در اتاق‌های 6 نفره نیز زندگی کنیم.

وی می‌افزاید: کمبود امکانات از یک طرف و نبود بهداشت اولیه از سوی دیگر و از همه مهم‌تر بداخلاقی مسئول خوابگاه باعث شد در آنجا نتوانم بیشتر از دو ترم دوام بیاورم و الان در یک خوابگاه خودگردان زندگی می‌کنم و گرچه هزینه پرداختی ماهانه بیشتر شده، اما حداقل از نظر امکانات رفاهی چندان در مضیقه نیستم.

در همین حال الناز علمی، یکی دیگر از دانشجویان موسسه که در خوابگاه خودگردان دیگری ساکن است، با انتقاد از این خوابگاه می‌گوید: این خوابگاه چندان مناسب و مطلوب نیست و مجبورم برای ترم بعد، خوابگاه خودگردان مطمئن‌تری پیدا کنم.

سعید شبستری خیابانی، معاون سیاسی امنیتی استانداری نیز در این‌باره می‌گوید: خوابگاه‌های دانشجویی خودگردان با آسیب‌های فرهنگی و اجتماعی زیادی روبه‌رو هستند که این آسیب‌ها باید شناسایی شود و برای حل آنها اقدامی اساسی صورت گیرد.

وی درباره نظارت بر خوابگاه‌های خودگردان می‌افزاید: اخیرا کارگروه ساماندهی خوابگاه‌های خودگردان با عضویت برخی اعضای استانداری و ارگان‌های امنیتی تشکیل شده که بر همه خوابگاه‌ها از لحاظ امنیتی و اجتماعی نظارت می‌کند. به این ترتیب، خوابگاه‌ها به صورت گروهی مورد بازدید اعضای کارگروه ساماندهی قرار می‌گیرند و در صورت مشاهده هرگونه مشکل بهداشتی ـ اجتماعی مسئولان واحدها باید نسبت به حل آن تا موعد اعلام شده اقدام کنند و در غیر این صورت، واحد مذکور پلمب خواهد شد. در همین حال، امامعلی‌پور معاون اجرایی دانشجویی دانشگاه تبریز معتقد است: طبق آمار، حدود 60 خوابگاه خودگردان در تبریز فعال است که 40 درصد دانشجویان را پوشش می‌دهد و از این 60 خوابگاه، نیمی از آنها مجوز و استاندارد لازم را برای فعالیت ندارند.

تهدید امنیت دانشجویان

فیروزه شعاعی، مسئول یکی از خوابگاه‌های خودگردان دانشگاه تبریز درباره مشکلات و معضلات ناشی از سکونت در خوابگاه‌های غیرمجاز می‌گوید: متاسفانه برخی والدین ناآگاهانه و بدون توجه به عواقب سکونت در این‌گونه خوابگاه‌ها، فرزندان خود را که با هزاران امید و آرزو به این شهر آمده‌اند در دام انواع معضلات اجتماعی و اخلاقی گرفتار می‌کنند.

وی می‌افزاید: ازجمله معضلات و مشکلات دامنگیر آنها می‌توان به پذیرش افراد غیردانشجو در این خوابگاه‌ها، کنترل بسیار پایین روی ساعات ورود و خروج دانشجویان و این‌که آیا شب به خوابگاه برمی گردند یا نه، نامناسب بودن پوشش ظاهری دانشجویان بخصوص دانشجویان دختر، بی‌توجهی مسئولان خوابگاه به آوردن مهمان در خوابگاه و از همه مهم‌تر گرفتار شدن آنها در دام استعمال و توزیع مواد مخدر اشاره کرد.

معاون اجرایی دانشجویی دانشگاه تبریز نیز با تائید سخنان مسئول خوابگاه می‌گوید: خوابگاه‌های غیرمجاز تهدیدی برای امنیت دانشجویان محسوب می شود، چون خوابگاهی که موفق به دریافت مجوز نشده، حتما نتوانسته قوانین لازم را رعایت کند و استانداردهای تامین نشده در فضا و امکانات، زمینه‌ساز وقوع مشکلات جدی خواهد بود؛ بویژه برای دانشجویان دختر که نسبت به پسران، شرایط حساس‌تر و دشوارتری دارند.

امامعلی‌پور با‌اشاره به این‌که حتی بعضی خوابگاه‌های خودگردان مجاز در شرایط استاندارد قرار ندارند، می‌گوید: در خوابگاه‌ها فقط بحث خوابیدن مطرح نیست، زیرا پر کردن اوقات فراغت دانشجویان بعد از ساعات درسی، مهیا کردن امکانات تفریحی و ورزشی و توزیع متناسب دانشجو در اتاق‌ها از مسائل مهمی است که دانشجویان با کمبود آنها دست به گریبانند.

وی در ادامه با انتقاد از نبود توازن و تعادل در قیمت و امکانات خوابگاه‌ها می‌افزاید: هرچند دانشجویان ساکن خوابگاه‌ها از نظر امکانات رفاهی ـ خدماتی ارائه شده در 2 دانشگاه مجزا در یک سطح قرار ندارند، اما شهریه یکسانی پرداخت می‌کنند که این عادلانه نیست و نیاز به تجدید‌نظر در این‌باره احساس می‌شود.

سعیده دلال علیپور / جام جم تبریز