حال فوتبال خوب نیست

زمانی خود اسکویی بازی‌های این دو تیم را با شور و حال فراوان گزارش می‌کرد. شرایط این دو تیم هم شرایط متفاوتی بود و همیشه در کورس قهرمانی بودند، اما در این فصل بیش از هر چیز شاهد دلسردی هواداران این دو تیم هستیم. جایگاه دو تیم در جدول رده‌بندی هم کاملا گویای حقایق است. استقلال و پرسپولیس با این همه ستاره نه‌تنها در کورس قهرمانی نیستند که حتی شانس کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا را هم ندارند. اسکویی که دل پردردی از حال و روز این روزهای فوتبال ایران دارد، می‌گوید: روزگاری مسابقات دو تیم برابر هم و یا مقابل تیم‌های دیگر از هیجان و شور بسیار زیادی برخوردار بود. خاطرم هست یک روز برای تهیه گزارش به آبادان رفته بودم. اتفاقا همان روز پرسپولیس قرار بود با عقاب بازی کند. این بازی شور و حال عجیبی در سطح شهر ایجاد کرده بود، به طوری که تمام قهوه‌خانه‌ها از جمعیت فوتبالدوستانی که می‌خواستند از طریق تلویزیون بازی را دنبال کنند پر شده بود، اما امروز دیگر از آن شور و هیجان خبری نیست. دو تیم این روزها به جای پرداختن به تمرینات خود و توجه به رده‌های سنی پایه برای کشف استعدادهای جدید، دائم دچار حاشیه هستند. سایر تیم‌ها هم کم و بیش همین شرایط را دارند. امروزه اکثر فوتبالیست‌های ما بیش از هر چیز درگیر مسائل حاشیه‌ای هستند.

در گذشته فوتبالیست‌ها به باشگاه‌های خودشان عرق خاصی داشتند. کسانی چون جعفر کاشانی، ابراهیم آشتیانی، ناصر حجازی، علی پروین، جلال طالبی، حمید شیرزادگان، همایون بهزادی، مهراب شاهرخی، محمد رنجبر و بقیه ستاره‌های این فوتبال همگی به پیراهن تیم باشگاهی‌شان تعصب داشتند و به همین دلیل هم مردم در ورزشگاه‌ها هیچ وقت شعارهایی نظیر بازیکن بی‌تعصب سر نمی‌دادند. هوادارها هم هواداران واقعی بودند و حتی با وجود شکست ‌کسی به خودش اجازه نمی‌داد علیه بازیکن یا سرمربی تیم خودی از شعار‌هایی نظیر حیا کن، رها کن استفاده یا توهین کند.

تیمی مثل پرسپولیس یا استقلال نباید در رده‌های نهم، دهم یا پنجم و ششم باشند. در همین دو دهه پیش وقتی مسابقه‌های این دو تیم شروع می‌شد 20 دقیقه نخست چنان هیجانی داشت که همه ورزشگاه به وجد می‌آمد، اما الان در طول 90 دقیقه هم بعضا حتی نمی‌توانند یک صحنه جذاب روی دروازه حریفان خود ایجاد کنند. همین مسائل تماشاگر را از ورزشگاه‌ها دور می‌کند.

فوتبال ایران 12 سال متوالی قهرمان آسیا بود. حالا چرا باید حسرت قهرمان شدن ما در آسیا یا صعودمان به المپیک به 40 سال برسد؟ آن زمان همین کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس آرزوی بردن یک تیم باشگاهی ما را داشتند، اما حالا در کجا هستیم؟ شما والیبال را نگاه کنید. زمانی گرفتن یک گیم از تیم‌هایی نظیر کره جنوبی و ژاپن برای ما آرزو بود، اما حالا همه بی‌صبرانه منتظر حضور قدرتمندانه والیبال ایران در لیگ جهانی هستیم. چرا فوتبالمان نباید این شادی را به مردم هدیه کند؟ ما کشور فقیری نیستیم. کشوری کم‌استعداد هم نیستیم. همه‌اینها مسائلی است که باعث می‌شود آدم دلش به حال این فوتبال بسوزد.