زمانی که خلبان باند را نمی‌‌بیند

محمد خداکرمی به دلایل تاخیر پروازها اشاره کرد و گفت: بیشترین دلیل تاخیرهای پروازی نقص فنی هواپیما است و رتبه بعدی به بدی آب و هوا اختصاص دارد اما باید توجه داشت که موضوع آب و هوا فقط از این جنبه برای پرواز اهمیت دارد که خلبان دید کافی را برای نشست و برخاست ندارد.

وی با بیان اینکه در واقع آنچه که منجر به این شود که پرواز انجام نشود، کاهش دید است، افزود: به عنوان مثال در فرودگاه مهرآباد، خلبان باید حداقل ۸۰۰ متر دید داشته باشد که این میزان در فرودگاه امام خمینی (ره) ۴۰۰ متر است، زیرا دستگاه پیشرفته تری در این فرودگاه وجود دارد.

معاون سازمان هواپیمایی کشوری با بیان اینکه در فرودگاه دیگری ممکن است این رقم ۳۲۰۰ متر یا ۳۸۰۰ متر باشد، افزود: برای انجام پرواز مسافری خلبان نیاز دارد که فقط دو نقطه را ببیند، البته درابتدای پرواز دید ۳۰۰ متر کافی است اما برای فرود خلبان باید باند را پیدا کند که نیاز به دید بیشتری دارد.

خداکرمی با بیان اینکه دید خلبان بستگی به دستگاه‌های موجود در هر فرودگاه هم دارد، افزود: اغلب سوانح هوایی زمانی ایجاد می‌شود که خلبان وقتی در فاصله کوتاهی از زمین، باند پرواز را نمی‌بیند، ریسک کرده و اقدام به فرود هواپیما می کند و از آنجایی که ارتفاع هواپیما در زمان فرود از سطح زمین حدود ۹۰ متر است، اگر خلبان در این فاصله باند را نبیند باید دوباره اوج گرفته و منتظر دید کافی برای فرود باشد.

وی با اشاره به اینکه سه نقطه در اطراف شهر تهران، فرودگاه مهرآباد را برای فرود هواپیماها تغذیه می‌کند، اظهار داشت: نقطه اول ورامین است که برای پروازهای جنوب، شرق و مشهد استفاده می شود. دوم منطقه کهریزک است که به فرودگاه نزدیک تر است و در زمان مناسب بودن هوا و دیدکافی استفاده ‌می‌شود و نقطه بعدی روستایی به نام رودشور است که اگر جهش باد برعکس باشد، هواپیما از این سمت برای فرود اقدام می کند.

معاون سازمان هواپیمایی کشوری با تاکید بر اینکه تا وقتی از ایمنی هواپیما مطمئن نباشیم اجازه پرواز نمی‌دهیم، گفت: هیچ شرکتی از تاخیرات پروازی سود نمی‌کند، زیرا در زمان تاخیر یک هواپیما به جای سه پرواز، یک پرواز انجام می‌دهد، ضمن آنکه باید نارضایتی مسافران را هم تحمل کند.(مهر)