جدایی به خاطر عشق به نامزد قبلی

وارد شعبه می‌شود، روی نیمکت می‌نشیند و منتظر می‌ماند. قاضی عموزادی پرونده‌اش را بررسی می‌کند. قاضی چند‌لحظه بعد می‎پرسد: چرا درخواست طلاق دادی و همه حقوقت را هم بخشیدی؟

پریناز می‏گوید: آقای قاضی از گفتن این حرف‌ها خیلی می‌ترسم و حتی عذاب وجدان دارم، اما چه کنم. دیگر تحمل ندارم. می‌دانم که با گفتن حقیقت از چشم خیلی‏ها می‎افتم، ولی دیگر نمی‎توانم به این زندگی ادامه دهم و می‌خواهم راحت شوم.

زن جوان سکوت می‌کند و پس از چندلحظه می‌گوید: آقای قاضی من همسرم را دوست ندارم و عاشق مرد دیگری هستم و خیلی وقت است که عشق او در قلبم است و هیچ‏وقت عاشق سامان نبودم. سامان پسر یکی از دوستان پدرم بود. وقتی با او آشنا شدم، آن زمان عاشق پسری به‌ نام علی بودم. با علی در دانشگاه آشنا شدم و پس از گذشت مدتی به هم علاقه‏مند شدیم. آن زمان 20 سال داشتم و در کرمان درس می‌خواندم. علی هم بیست و پنج ساله بود و هم‌دانشگاهی بودیم. وقتی من و علی با هم آشنا شدیم، تصمیم به ازدواج گرفتیم. علی گفت هر وقت درست تمام شد و به تهران برگشتی به خواستگاری‌ات می‏آیم و با هم ازدواج می‌کنیم. من عاشق علی بودم. آنقدر خوشحال بودم که حاضر بودم بمیرم، اما علی را از دست ندهم. همه‏چیز داشت عالی پیش می‎رفت تا این‌که درسم تمام شد و به تهران رفتم. قرار بود علی به خواستگاری‌ام بیاید. ما همه برنامه‌ریزی‌هایمان را هم کردیم و برای آینده‌مان کلی نقشه کشیدیم. علی به خواستگاری‌ام آمد و نامزد شدیم، ولی از همان روز خواستگاری مادر و خواهر علی از من و خانواده‏ام خوششان نیامد. آنها ما را خیلی اذیت کردند و در نهایت اجازه ندادند من و علی سر خانه و زندگی‌مان برویم. از آن زمان به بعد علی هر کاری کرد نتوانست خانواده‌اش را به این ازدواج راضی کند. خانواده علی با ما قهر کردند و چند‌ماه بعد هم علی گفت که دیگر نمی‌تواند با خانواده‌اش بجنگد. او نامزدی‌مان را به ‌هم زد و ارتباطمان را به کل قطع کرد. من افسردگی گرفتم و حتی می‌خواستم خودکشی کنم. از شدت ناراحتی و افسردگی نمی‌دانستم باید چه‌کار کنم تا این‌که در همان دوران پدرم به من گفت که پسر یکی از دوستانش به من علاقه‏مند شده و می‌خواهد با من ازدواج کند. با خودم گفتم این بهترین راه‌حل برای فراموش کردن علی است. گفتم با سامان که پسر خوبی بود و خانواده خوبی هم داشت ازدواج کرده و همه‌ چیز را فراموش می‌کنم. به پدرم گفتم که اجازه دهد خانواده سامان به خواستگاری بیایند. وقتی با سامان صحبت کردم فهمیدم او پسر خوب و با اخلاقی است و کم‌کم از او خوشم آمد، اما هیچ‌وقت عاشقش نشدم. با وجود این‌که عاشق سامان نبودم با خودم گفتم عشق بعد از ازدواج به‌وجود می‌آید و کم‎کم عاشق سامان می‎شوم، اما این‌طور نشد.

اشک از چشمان پریناز جاری می‌شود و ادامه می‌دهد: آقای قاضی باور کنید در این مدت تمام سعی‌ام را کردم که بتوانم ذره‌ای سامان را دوست داشته باشم. سامان مرد خوبی است و از اول ازدواج‌مان همیشه سعی کرده بهترین زندگی را برایم فراهم کند. او هیچ مشکلی ندارد و من از همان روز اول تا الان که سه‎سال از ازدواجمان می‌گذرد نتوانستم هیچ ایرادی از او بگیرم. ولی خب چه‌کار کنم، نمی‌توانم در کنار مردی زندگی کنم که هیچ علاقه‎ای به او ندارم. من هنوز هم دارم به علی فکر می‌کنم. شب و روز اشک می‌ریزم و نتوانسته‌ام خاطرات علی را فراموش کنم. من هیچ‌وقت زندگی بدون عشق را دوست نداشتم و از این به بعد هم نمی‌توانم به این زندگی بدون عشق ادامه دهم. باور کنید خیلی سعی کردم و کلی با خودم کلنجار رفتم. دوست نداشتم جواب خوبی‌ها و محبت‌های سامان را این‌گونه بدهم، ولی نمی‌توانم به این زندگی سرد و بی‌روح ادامه دهم. من با این‌کارم به سامان هم ظلم می‌کنم. او هم در کنار من آن خوشبختی را که لایقش است از دست می‌دهد و من نمی‌توانم این موضوع تحمل کنم. بهتر است من و سامان هرچه زودتر از هم جدا شویم. وقتی می‌خواستم به دادگاه بیایم خیلی از خودم شرمنده بودم. نمی‌دانم وقتی سامان بفهمد که درخواست طلاق داده‌ام چه برخوردی با من می‌کند. حتی از پدر و مادرم و پدر و مادر سامان هم خجالت می‌کشم. در این سال‌ها آنها تصور می‌کردند که ما با هم خیلی خوشبختیم و هیچ مشکل و اختلافی نداریم، اما من می‌خواهم جدا شوم.

وقتی حرف‌های زن به پایان می‌رسد، قاضی عموزادی سعی می‌کند که او را از طلاق منصرف کند. اما وقتی اصرار زن را می‎بیند، شوهر وی را به دادگاه احضار می‌کند تا صحبت‌های او را هم بشنود.

سیما فراهانی

نگاه کارشناس

ازدواج بدون عشق

اصغر کیهان‌نیا، روان‌شناس: درست است که ازدواج باید از روی عقل و منطق باشد و خیلی از جوان‌ها نباید فقط از روی احساس تصمیم گیری کنند، ولی ازدواج خالی از عشق هم ممکن است عواقب و مشکلات و اختلافات زیادی همراه داشته باشد. اینطور ازدواج‌ها به روابط خام و مکانیکی و تکرار روزها و شب‌های خسته‌کننده و زندگی مشترک به تکرار دلخوری‌ها و دلمردگی ها تبدیل می‌شود. زندگی مشترک بدون عشق در واقع تحمل‌ناپذیر است.

در این صورت، یکنواختی آن و تلاش بیهوده برای سرپا نگهداشتن آن آزاردهنده است. آن گاه زن و شوهر با خود می‌گویند آیا ما برای رهایی از اضطراب و ترس ازدواج کرده‌ایم. پس پر از ترس و وحشت می‌شوند. این نوع ازدواج نه تنها این اضطراب و ترس را از بین نمی‌برد، بلکه افزایش هم می‌دهد. این ازدواج نه تنها احساس ایمنی به زوج نمی‌دهد، بلکه همان اندک احساس ایمنی آنها را نابود هم می‌کند. بهانه‌هایی که برای تداوم ازدواج می‌آورند عذاب‌آور است.

وی ادامه می‌دهد: به نظر من چه زن و چه مرد باید پیش از ازدواج هم عقل و منطق را در نظر بگیرند و هم احساس و عواطف خود را بسنجند. ازدواج بدون عشق و گاهی از روی لجبازی دوام نمی‌آورد و اگر هم دوام بیاورد با مشکلات جدی و زیادی روبه‌رو خواهد بود. زوج کم‌کم از هم دور می‌شوند و در یک خانه با هم مانند یک غریبه زندگی کرده و هیچ عشق و علاقه‌ای را تجربه نخواهند کرد. آنها به خودشان هم آسیب جدی روحی و روانی وارد می‌کنند و همین باعث می‌شود که این زندگی از هم بپاشد. زوج‌های جوان قبل از ازدواج باید هدف‌های خود را برای زندگی مشترک مشخص کنند و بر اساس آن پای در زندگی مشترک بگذارند. زندگی بدون عشق و برنامه پوچ می‌شود و زود دو طرف را خسته می‌کند.

شما چه فکر می‌کنید؟

برای ما به شماره 3000011224 پیامک بزنید و بنویسید اگرجای همسر پریناز بودید و با این درخواست روبرو می شدید چه تصمیمی می گرفتید

تپش (ضمیمه چهارشنبه روزنامه جام جم)