پیام‌های بغض کارآفرین نمونه ملی

ماجرا از این قرار بود که در سال 91 و اوج بحبوحه ارزی، ذخیره گندم در استان‌های مرکزی به شکل خطرناکی کاهش یافته بود.

دولت از مالک بزرگ‌ترین سیلوی بخش خصوصی خواست فوری 60 هزار تن گندم توزیع کند تا در اصفهان و استان‌های مجاور قحطی نان پیش نیاید.

محمد عصارزادگان این درخواست را به منزله ماموریتی برای وطن تلقی کرد و از سرمایه و اعتبار خویش، گندم مورد نیاز شرکت بازرگانی دولتی را تامین کرد. مدتی گذشت مسئولان مربوط به روی خود نیاوردند که به این سیلودار بخش خصوصی بدهکارند.

عصارزادگان طلب‌اش را به یاد مسئولان مربوط آورد، مقداری این دست و آن دست کردند تا دولت عوض شد. مسئولان جدید شرکت بازرگانی دولتی، از خود سلب مسئولیت کردند.

عصارزادگان با حیرت به مسئولان بالاتر عارض شد و طی چند ماه دوندگی، پرونده قطوری از نامه‌ها و دستورهای کتبی مسئولان ارشد کشور به وزیر صنعت، معدن و تجارت را گرد آورد، اما باز هم طلب‌اش را ندادند. از آنجا که شواهد کاملا روشن و شفاف بود، به دادگاه شکایت کرد.

نتیجه آن شد که مسئولان، سهمیه عادی‌اش را هم قطع کردند. محمد عصارزادگان، کارآفرین ناشناخته‌ای نیست.

جد اندر جد، در کار آسیابانی بوده‌اند و نام‌خانوادگی‌اش هم به همین موضوع اشاره دارد. او برای خدمت به میهن و زمین نماندن گندم کشاورزان ایرانی، کسب و کار پدرانش را توسعه داده و در سال 85، بزرگ‌ترین سیلوی کشور را در شاهین‌شهر اصفهان ساخته است.

به اندازه یک دیوار هم سپاس‌نامه و یک کمد، از روسای جمهور و وزرای مختلف تندیس، نشان و... دارد، اما امروز طلبکاران، کارخانه‌هایش را حراج کرده‌اند.

ماجرای اذیت و آزار سیستمی تولیدکنندگان و کارآفرین‌های کشور در ادارات دولتی چیز جدیدی در اقتصاد ما نیست اما به نظر می‌رسد در سال‌های اخیر به شکل محسوسی زیاد شده است؛ پدیده‌ای که از آن به «تحریم‌های داخلی» یاد می‌شود.

کنایه‌ای به برخی مسئولان که علت‌العلل مشکلات اقتصادی کشور را تحریم‌های خارجی می‌دانند یا وانمود می‌کنند.

بغض تکان‌دهنده کارآفرین خوشنام و نمونه، این پیام را به مسئولان کشور یادآوری می‌کند که حل همه مشکلات اقتصادی ایران را در وین جستجو نکنید، بخش عمده مشکل همین‌جا در زیرمجموعه‌های خودتان است...

سید امیر سیاح - تهیه‌کننده برنامه پایش