آشوب و اعتراض در سرزمین جام جهانی

اوج این اعتراض‌ها سی و یکم خرداد بود که بیش از یک میلیون برزیلی در بزرگ‌ترین تظاهرات ضددولتی طی چند سال گذشته، به خیابان‌ها ریخته و در حدود 80 شهر تظاهرات برگزار کردند. نیروهای پلیس نیز برای متفرق کردن معترضان به سمت آنها گاز اشک‌آور شلیک و برخی مواقع به‌طور بی‌هدف از اسپری فلفل بر ضد آنها استفاده کردند.

دامنه این اعتراض‌ها به حدی بود که مقام‌های برزیل مساله افزایش نرخ کرایه حمل و نقل عمومی را در این دو شهر منتفی اعلام کردند. البته بعد از اتخاذ این تصمیم، معترضان گفتند باز هم به تظاهرات خود ادامه می‌دهند. در واقع معترضان، هزینه‌های صرف ‌شده برای برگزاری جام جهانی 2014 و المپیک 2016 را اسرافکارانه خوانده و معتقدند دولت برزیل باید به جای صرف این هزینه‌ها، بهبود وضع زندگی و افزایش عدالت اجتماعی را مدنظر داشته باشد.

البته این تنها اقدام دولتی‌ها نبود. چند روز بعد، دیلما روسف، رئیس‌جمهور برزیل در واکنش به اعتراض‌های مردمی پیشنهاد کرد برای اصلاح قانون اساسی برزیل، همه‌پرسی برگزار می‌کند. این طرح هم با مخالفت مردم و هم اعضای کنگره روبه‌رو شد. مردم بار دیگر همزمان با برگزاری مسابقات جام کنفدراسیون‌ها به خیابان‌ها آمده و ضمن اعتراض نسبت به هزینه این بازی‌ها، خواستار تشکیل کمیسیونی پارلمانی برای برآورد هزینه‌های این رقابت‌ها شدند. از سوی دیگر، مقامات کنگره نیز ضمن مخالفت با این پیشنهاد روسف، گفتند تصمیم درباره اصلاحات سیاسی به‌عهده کنگره است. با تمام این اوصاف ناآرامی‌ها و اعتراض‌های برزیل به مدت چند ماه ادامه داشت که در نتیجه آن نزدیک به 15 نفر کشته و ده‌ها نفر دیگر زخمی شدند.