دل آتش به حال بیماران سوانح سوختگی می‌سوزد

اما در کشورهای اروپایی از هر دو بیماری که 95 درصد دچار سوختگی می‌شوند، یک نفر زنده می‌ماند.

از مقایسه وضع بیماران سوانح سوختگی کشورمان با کشورهای موفق می‌توان نتیجه گرفت که رسیدگی به سوانح سوختگی در کشور متولی دلسوزی ندارد یا دست‌کم آن قدر به این حوزه کم توجهی شده که بیمارانی که دچار سوختگی می‌شوند خیلی زود به آخر خط می‌رسند.

برای نمونه اتاق ایزوله برای این بیماران در کشورمان بی‌معناست، زیرا به علت کمبود اعتبار این بیماران در اتاق‌های مشترک بستری می‌شوند و این وضع سبب تسریع در عفونی شدن جراحت‌های بیمار و در نهایت مرگ او می‌شود.

برای نمونه این روزها مسئولان بیمارستان سوختگی مطهری تهران که آخرین امید بیمارانی است که از شهرستان‌های دور و نزدیک و حتی کشورهای عراق و افغانستان خود را به آنجا می‌رسانند، می‌گویند ظرفیت این بیمارستان پر شده و آنها مجبورند بیماران زن و مرد را در یک بخش جای دهند.

این درحالی است که چند روز بیشتر تا آخرین چهارشنبه سال باقی نمانده و باید به خانواده‌ها هشدار داد در چنین شرایطی فقط همراهی آنها با فرزندانشان می‌تواند مانع سردرگم شدن آنها در بیمارستان‌های سوانح سوختگی کشور شود.

مشکل دیگری که می‌توان در این بین به آن اشاره کرد، این است که بیمارستان‌های سوانح سوختگی همیشه به بیمه‌ها مقروضند، برای نمونه بیمارستان مطهری حدود هفت میلیارد تومان به بیمه‌ها بدهکار است و از کمبود پرستار رنج می‌برد، زیرا هزینه درمان سوختگی شدید در بیمارستان‌ های دولتی حدود 40‌میلیون تومان و در بیمارستان‌های خصوصی حدود 150 میلیون تومان است.

نکته اینجاست که بیشتر افرادی که دچار سوختگی شدید می‌شوند از قشر ضعیف جامعه هستند و در تهیه نیازهای اولیه خود نیز دچار مشکل هستند.

به همین دلیل باید گفت سر و سامان دادن به وضع بیمارانی که دچار سوختگی شدید می‌شوند، نیاز به عزم ملی دارد، زیرا وزارت بهداشت با کمبود اعتباری که دارد بتنهایی نمی‌تواند از پس هزینه‌های این بخش برآید و مسئولان دست‌کم باید برای حل این مشکل کارگروه ویژه‌ای تشکیل داده و از نیکوکاران نیز کمک بگیرند.

مهدی آیینی - گروه جامعه