تهران، پایتخت هنر مقاومت؟

ایشان در یک بحث همه فهم به تاریخچه این قضیه اشاره فشرده کردند و عنوان داشتند که هنر مقاومت بخصوص از قرون 16 و 17 میلادی و با به وجود آمدن هنر کاریکاتور شکل گرفت و در آثار امپرسیونیست‌ها و اکسپرسیونیست‌ها رشد یافت.

ما ضمن تشکر از عزیزان امپرسیونیست و اکسپرسیونیست، از برادر خوبمان جناب صادقی، دبیر جشنواره فوق نیز کمال تشکر لازم را داریم و از اینجای کار به بعد به عرایض و منویات خودمان کار داریم.

این مرض طنزنویسی ما را نیز نباید نادیده بگیرید و به ما که نگاهمان مثل آدم معمولی و درست و درمان نیست، باید حق بدهید اگر با دیدن این تیتر روزنامه، مورمورمان بشود که سر شوخی را باز کنیم: «تهران، پایتخت هنر مقاومت جهان می‌شود».

بسته پیشنهادی: جشنواره بالا که ذکر خیرش رفت، سرجاش، لامشکل؛ اما از نگاه این طنزنویس معلوم‌الحال، آیا به استناد موارد و دلایل اسطقس دار زیرـ که خود جناب صادقی و دوستان هنرمندشان نیز هر روزه درگیر آن هستند ـ تهران نمی‌تواند از منظری دیگر نیز پایتخت مقاومت باشد:

1ـ به خاطر ترافیک: تحمل ترافیک شدیداللحن تهران، که گاهی دیگربه یک پارکینگ ساکن تبدیل می‌شود، آیا نمی‌تواند نشانگر مقاومت عجیب مردم پایتخت در برابر این پدیده مخرب اعصاب و بر باد دهنده عمر و برهم زننده قول و قرارهای کاری و به تاخیراندازنده مراسم و.... .غیره، باشد؟ سال‌هاست که مردم دارند در برابر این غول بی‌شاخ و دم مقاومت می‌کنند.

2ـ به علت آلودگی هوا: کشت و کشتاری که آلودگی هوا راه انداخته است، بی‌سابقه است. هر روز یک بمب آلودگی هوا منفجر می‌شود که گازها و ذرات باعث آلودگی را در هوای شهر پراکنده می‌کند و باعث مراجعه ملت به مراکز درمانی می‌شود. الان سال‌هاست که مردم پایتخت دارند در برابر آلودگی هواشان مقاومت می‌کنند.

3ـ به دلیل آلودگی صوتی: الان به واسطه پیشرفت تکنولوژی، تمام سطح شهر پر شده است از سر و صدای بوق ممتد و مقطع انواع خودروها، امواج ماهواره‌ای موبایل‌ها، امواج پارازیتی احتمالی، صدای ماشین‌های سنگین در حال ساختمان‌سازی، صدای موسیقی‌های بلند داخل برخی از خودروها که بلاتشبیه به دیسکوی سیار می‌مانند؛ و..... مواردی دیگر از این دست، مقاومت و تحملی بسیار می‌طلبد که در پایتخت شاهد آن هستیم.

4ـ اشاره می‌کنند که دیگر بس است: تحمل دوستان هم حدی دارد. بله، در پایان جا دارد که از مقاومت دوستان در تحمل این عرایض حاشیه‌دار هم تشکر کنیم؛ که باز اشاره می‌کنند جا ندارد. تمام.

رضا رفیع