«هفتاد اعتراف عاشقانه» در نیاوران

در این نمایشگاه 70 اثر رسولی به دیوارهای گالری نیاوران آویخته و در کنار هر تابلو یک اعتراف به زبانی شاعرانه توسط خالق اثر نوشته‌ شده بود که حال و هوای هر تابلو را نشان می‌داد.

به طور مثال «این تابلو را من نکشیده‌ام»،‌ «کاش پشت آن نقاشی را هم می‌خواندی»،‌ «اسمم دریا نبود،‌ شنیده بودم دریا را دوست داری» ازجمله این اعترافات است. این نقاشی‌ها که با تکنیک رنگ روغن و رویکردی مدرن به هنر روی بوم کار شده‌اند، مربوط به جست‌وجوهای نقاش درباره‌ نقاشی و تفاوت شیوه‌های کار در این حوزه است. این آثار با وفاداری به المان‌های شرقی برای رسیدن به گفت‌وگو و تعامل جدید با مخاطب، با نقش‌مایه‌های متفاوتی پدید آمده‌اند، طوری که محمدمهدی رسولی در این رابطه می‌گوید: نشانه‌های بیرونی نقاشی‌های من خاستگاه‌های درونی دارد. مثلا اگر منظور سیب و انار باشد، این دو موجود شریف، بیشتر وام‌دار درونیات و خلق و خوی نقاشی من هستند.

او معتقد است اشیاء در ذات خود فانی و اسیر شکل خود هستند. یعنی یک قالب شخصی و محض دارند که از آن سرپیچی نمی‌کنند، اما وقتی دارای معنی می‌شوند، به ذات معنی تکیه می‌دهند و هیات خود را با هیبت معنی تاخت می‌زنند و عوض می‌کنند. این نقاش درباره نگاه مخاطبان به آثارش با اعتراف‌های عاشقانه نیز می‌گوید: من خودم پس از اتمام کار، یکی از مخاطبان اثرم هستم و البته اولین کسی که کار را نقد می‌کند. در این مورد بسیار هم سختگیرم. آثار زیادی بعد از انجام، زیر تیغ تیزم قطعه قطعه و به خاطراتی تلخ، اما آموزنده تبدیل شده است. البته این کار در من سابقه‌ درخشانی دارد؛ چراکه در جوانی بیست و چند تا از کارهای نقاشی‌ام را یک‌باره منهدم کردم و این یک بخش نگاه کردن من به اثرم است. بخش دیگر به پرسش‌‌های اساسی‌ام درباره‌ فلسفه و چرایی آثارم مربوط می‌شود؛ نه معنی و مفهومشان، بلکه مدام از خودم می‌پرسم اصلا چرا این اثر را کار کرده‌ای؟ چرا این را کشیدی؟ کجای زمین و زمان این اثر را کم داشت؟ و از این‌جور پرسش‌ها که البته خیلی هم پایان خوشی ندارد.

رسولی که تاکنون نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیاری را در داخل و خارج از کشور برگزار کرده، درباره انتخاب سوژه‌های نقاشی‌هایش و شیوه خلق آنها ادامه می‌دهد: این موضوع به دوره‌های مختلف کاری‌ام بستگی داشته است؛ مثلا در دوره‌ آب مرکب‌ها، هیچ طراحی‌ای صورت نمی‌گرفت و مستقیم با خود رنگ شروع کرده‌ام یا در دوره‌ رنگ روغن‌ها بیشتر وام‌دار لحظه و حس آنی یک ایده بوده و مستقیم رنگ را روی بوم گذاشته‌ام یا در همین مجموعه‌ پرتره‌ها که چند سالی ا‌ست درگیرش هستم، هیچ‌گونه طراحی قبلی صورت نمی‌گیرد یا در مجموعه هفتاد و دو پیکر، که قصه اصلا فرق می‌کند، چرا که حتی بیشترِ ادوات و البسه و اشیاء هر اثر را خودم می‌برم، می‌سازم و می‌دوزم و بعد شروع به طراحی می‌کنم، اما در بسیاری آثار دیگرم درست برعکس، اول طراحی روی بوم انجام می‌شود یا حتی قبل از آن اتودهای زیادی در رابطه با موضوع می‌زنم و بعد یکی را انتخاب می‌کنم و آن را پرورش می‌دهم و در نهایت روی بوم اجرا می‌کنم.