به مناسبت پخش «بهترین سال های زندگی ما» از سینما 4

بهترین سالهای زندگی ما» (1946) اثر ویلیام وایلر امروزه لقب یکی از آثار کلاسیک و در یادماندنی تاریخ سینما را گرفته است.

کد خبر: ۴۶۵۶۹

فیلمنامه این فیلم سیاه و سفید را رابرت ای شروود براساس قصه کتابی به همین اثر مکینلی کانتر نوشته است. این فیلم (که هنگام تولید با نامهای «دوباره در خانه» و «افتخاری برای من» هم خوانده می شد) مثل تعداد دیگری از فیلمهای وایلر، برای تعریف قصه خود از یک زمان طولانی بهره گرفته است.
به همین دلیل تماشاگران باید خود را آماده تماشای فیلمی کنند که بیش از 150 دقیقه زمان دارد. البته در دوران مختلف و در کشورهای متفاوت زمان نمایش فیلم متغیر بوده است ؛ اما نسخه اصلی فیلم (که معمولا فقط در سینما تک ها و فیلمخانه ها به نمایش در می آید) 172 دقیقه است.
فردریک مارچ بازیگر اصلی این درام رومانتیک اجتماعی است. او در فیلم نقش آل استپنسن را بازی می کند. بقیه بازیگران فیلم اینها هستند: میرنالوی (در نقش میلی استپنسن)، ترزا رایت (پکی استپنسن)، دانا اندروز (فرد دری)، ویرجینیا مایو (مری دری)، کتی اودنال (ویلما کامرون)، هوگی کارمیچیل (عمه بوچ)، هارولد راسل (هومر پاریش )، گلادیس جرج (هورتنس دری)، رومن بونن (پت دری)، ری کالینز (آقای میلتن )، مینا گامیل (خانم پاریش) و...
زمان نمایش فیلم گفته شد سه ماجرای عاطفی و دلدادگی در بهترین فیلم سال خود را به نمایش می گذارد. در حقیقت قصه فیلم روی سه رزمنده کهنه کار جنگ جهانی دوم مکث می کند که به شهر کوچک خود بازمی گردند.
آنها در بازگشت متوجه می شوند که هم خانواده هایشان و هم خودشان بشدت تغییر کرده اند و هیچکدام آدمهای قبلی نیستند. تجربه جنگ باعث تغییر همه شده است . هومر پاریش دستهایش را از دست داده است.
او برای غلبه بر ناتوانی و مشکل خود از نامزد و خانواده اش فاصله گرفته و نمی داند چه کند. آل استپنسن به جمع خانواده ای برمی گردد که بچه هایش بزرگ شده اند و دیگر همان کسانی نیستند که او 3 سال قبل آنها را برای حضور در جبهه های جنگ ترک کرد.
فرد دری هنگام بازگشت این نکته را کشف می کند که نه به کارش علاقه ای دارد و نه در زندگی خانوادگی خود آدم خوشبختی است. او احساس می کند ازدواج بدون عشق غلطی انجام داده است.
در همین ایام است که او دلباخته دختر آل می شود. این سه شخصیت اصلی ماجرا باید با کمک و همکاری یکدیگر راهی برای حل مشکلات خود پیدا کنند و بتوانند با شرایط موجود کنار بیایند.
در این راه تجربیات سختی که آنها پشت سر گذاشته اند می تواند کمک کننده و چاره ساز باشد. بسیاری از منتقدان سینمایی «بهترین سالهای زندگی ما» را بهترین اثر ویلیام وایلر می دانند؛ در عین حال از این اثر به عنوان یکی از بزرگترین فیلمهای کل تاریخ سینما اسم می برند. قصه فیلم بشدت تماشاگران را مجذوب و شیفته خود می کند و همه بازیهای فیلم عالی و متقاعدکننده است.
روانی قصه و بازیها به حدی است که تماشاچی خودش را در دل ماجرا درگیر می بیند و با شخصیت ها همذات پنداری می کند. ویلیام وایلر با این فیلم ثابت می کند که فیلمساز قدر و بزرگی است.
بعد از او کمتر فیلمسازی توانست فیلمی با چنین حال و هوایی بسازد. جیمز براردینلی منتقد سرشناس سینما در نقد خود بر این فیلم می نویسد: «جنگها (بدون توجه به این که نوع نبرد چگونه است یا چه سلاحهایی توسط دو طرف به کار گرفته می شود) همیشه شخصیت هایی را به تماشاچی معرفی می کنند که وجود مشترک زیاد و یکسانی دارند.
اولی این است که عشق آنها به ادامه حیات زیاد است ، دومی این است که حتی برندگان آن هم باید هزینه های گزافی بپردازند و سومی این است که آنها هنگام بازگشت به خانه باید در جنگ و نبرد تازه ای شرکت کنند که شاید حتی سخت تر از نبرد در خط مقدم جبهه بوده است.
بازگشت به خانه همیشه به عنوان یک عامل جذاب و لذت بخش در نظر گرفته شده است ؛ اما همین مساله مشکلات و مسائل خاص خودش را دارد. همین بعد ماجراست که عموما از چشم باریک بین رسانه های گروهی دور مانده و آنها نسبت به آن غفلت کرده اند.
سربازان جنگ در بازگشت به خانه باید خودشان را با سبک زندگی جدید (که بسیار تغییر کرده و شبیه آن چیزی نیست که آنها هنگام رفتن به جبهه شاهدش بودند) که خودش را مثل یک بلای ناگهانی نازل می کند، وفق دهند. تلاش آنها برای فراموشی مصائب هولناک جنگ با تلاشی مضاعف برای تطبیق با شرایط جدید همراه می شود. در سالهای اخیر، فیلمهای زیادی ساخته شده که درباره بازگشت سربازان از جنگ ویتنام است.
در خیلی از این فیلمها هم ستارگان سرشناسی نقشهای اصلی را به عهده داشته اند. اما در میان تمام این فیلمها اثر اسکاری وایلر چیز دیگری است که هیچ وقت مشابه آن ساخته نخواهد شد. سال 1946که فیلم برای اولین بار به نمایش عمومی درآمد، وضعیت با امروز خیلی فرق می کرد.
آن روزها مردم هنوز خاطره تلخ یک جنگ ویرانگر را از یاد نبرده بودند و به همین دلیل فیلم تاثیری مضاعف داشت.