کارگاه

آقای محمد کریم جوهری (م.آفتاب)‌ از کرمانشاه

نامه شما به همراه سروده‌هایتان (15 قطعه)‌ که خودتان آنها را «دل سروده» نامیده و «سروده‌هایی والا و تازه و شیرین و اندیشه‌برانگیز»‌شان دانسته‌اید رسید. من اعتماد به نفس شاعر را دوست دارم، اما دادن چنین صفاتی به شعر خود قدری تامل‌برانگیز است. پروین اعتصامی شاعره ارجمند می‌گوید:

من این ودیعه به دست زمانه می‌سپرم ‌/‌ زمانه زرگر و نقاد هوشیاری بود

بگذارید مخاطبان، منتقدان و در درازمدت زمانه راجع به آثارتان قضاوت کند. نه مفاخره‌ها و خودستایی‌ها چیزی بر شعر شاعران در طول تاریخ افزوده و نه تواضع‌ها و فروتنی‌های گوناگون چیزی از شأن و منزلت آثارشان کاسته است.

مهم این است که شاعر باشیم و برخوردمان با کائنات پیرامونمان شاعرانه باشد. مولفه‌های نیرومند شعر را بشناسیم. احساس و تخیل و عاطفه و واژه‌گزینی و خلاصه ظاهر و باطن شعرمان هنرمندانه باشد. به یاد داشته باشیم که اصولا شاعر یک هنرمند است. یک هنرمند اندیشه‌ورز پراحساس تیزنگر به درون و برون و رعایت‌کننده همه جنبه‌ها و ساحت‌های شعر هنرمندانه.

این هم نمونه‌ای از دل سروده‌های شما:

دست من دور است ‌/‌ از دریا شدن ‌/‌ و دلم دور است از فردا شدن ‌/‌ با چه چیزی می‌توان ‌/‌ دریا شد و فردا شکفت؟ ‌/‌ آری، آری بازهم دارم امید ‌/‌ تا که دل دریا شود ‌/‌ و شبستان ‌/‌ روشن از فردا شود

در پایان یک توصیه صمیمانه به همه شاعران جوان کشورم دارم: زیاد شعر بخوانید ـ چه کهن و قدمایی و چه نو و به اصطلاح نیمایی، چه شعر ایرانی و چه شعر دیگر کشورها ـ اما همیشه استقلال خودتان و شخصیت و شاخصیت شعری خودتان را حفظ کنید. در کار شعر هرگز سهل‌انگار و سریع‌القلم نباشید. شعری را که می‌سرایید به حال خودش رها نکنید.

لازم نیست هر شاعری برای خود سبک و مکتب ویژه‌ای داشته باشد. ولی می‌تواند زبان شاعرانه خود و لحن و لهجه شعری خود را پیدا کند و با گذشت زمان متحول شود، تغییر کند، تکامل یابد، پیشرفت کند تا کم‌کم شخصیت شاعرانه‌اش کاملا متمایز و مشخص شود.

ما ایرانیان در کشور شعر به دنیا می‌آییم. در شعر می‌بالیم و بزرگ می‌شویم و در خاک شعر می‌آساییم.

پس شعر را آنچنان که باید بشناسیم و قدر بدانیم. موفق باشید.