قهرمان دوی سرعت آسیا:

سهمیه المپیک لندن را می‌گیرم

کسب اولین سهمیه المپیک و اولین طلای آسیایی بهترین نتیجه دوومیدانی زنان در سال 90 بوده است.
کد خبر: ۴۶۲۹۶۴

در ادامه موفقیت‌های بانوان ورزشکار کشورمان در عرصه قهرمانی، مریم طوسی دونده ملی‌پوش ایران در بخش سرعت چندی پیش توانست در مسابقات قهرمانی داخل سالن آسیا در چین، اولین مدال طلای آسیایی را در دوی 400 متر بانوان برای کشورمان به ارمغان بیاورد.

مریم طوسی بعد از این طلسم‌شکنی حالا خیلی امیدوارتر از قبل به کسب سهمیه ورودی المپیک لندن فکر می‌کند.

او که تا آخر خرداد سال آینده فرصت دارد نامش را در بین مسافران المپیک به ثبت رسانده و سهمیه بگیرد، می‌گوید در این راه تمامی سختی‌ها را به جان می‌خرد.

گفت‌وگوی ما با ملی‌پوش 23 ساله کشورمان را بخوانید.

کسب مدال طلای قهرمانی آسیا پیش از این برای بانوان دست‌‌نیافتنی بود. از این که طلسم‌شکنی کردی چه احساسی داری؟

خیلی خوشحالم که با به دست‌آوردن این مدال توانستم نشان دهم دختران ایرانی چقدر توانا هستند و به هر چه که بخواهند می‌توانند دست پیدا کنند. با این مدال تازه اولین آرزوی من برآورده شده و هدف اصلی‌ام کسب سهمیه ورودی المپیک است تا بعد از آن به موفقیت در آن رقابت‌ها فکر کنم.

برای رسیدن به سهمیه المپیک چه برنامه‌ای داری و در واقع چقدر امیدوار هستی؟

من ابتدا هدف اصلی‌ خودم را کسب سهمیه المپیک قرار دادم. مدال طلای آسیا باعث شده تا هم اعتماد به‌نفس من بیشتر شود و هم حریفان بین‌الملی مرا به عنوان قهرمان آسیا بشناسند و جدی بگیرند، بنابراین در این راه هر سختی را به جان می‌خرم. با این که تمرینات سختی را پشت‌سر می‌گذارم، اما در راه هدفم این سختی‌ها را احساس نمی‌کنم. به نظر من هیچ چیز دست‌نیافتنی نیست، چون تا به حال به هر چه که می‌خواستم رسیدم و امیدوارم این روال را ادامه دهم.

ظاهرا مدتی است که با حضور مربی خارجی تمرین می‌کنی. حضور این مربی تا چه حد به موفقیت تو کمک کرده است؟

حدود سه ماه است که زیرنظر تاتیانا الکساوانیا تمرین می‌کنم، طبیعی است که آشنابودن مربی با علم روز در آمادگی یک ورزشکار بخصوص در دوومیدانی تاثیر دارد. البته من سال 2009 هم در مالزی حدود یک‌ماه و نیم با مربی خارجی کار کردم و از این نظر بی‌تجربه نبودم.

مربیان ایرانی در بخش بانوان در چه سطحی هستند، آیا لازم است که حتما از مربی خارجی برای تقویت فنی ورزشکاران استفاده شود؟

نه، اگر بخواهم منصفانه قضاوت کنم باید بگویم که ما مربیان داخلی خیلی خوبی هم داریم که من در هر مقطع زمانی از وجود آنها بهره برده‌ام و پیشرفت خودم را مدیون آنها هستم.

خوشبختانه مربیان ایرانی هم نسبت به گذشته پیشرفت کرده‌اند، با علم روز آشنا هستند و چیزی از این نظر کم ندارند. فقط مسوولان باید به مربیان ایرانی توجه بیشتری داشته باشند.

از عملکرد فدراسیون در رابطه با حمایت و پشتیبانی از بانوان راضی هستی؟

موفقیت ورزشکاران زن باعث شده فدراسیون‌ها هم نسبت به گذشته نگاه متفاوتی نسبت به بانوان داشته باشند، فدراسیون دوومیدانی هم چه در زمان سرپرستی آقای آشتیانی و چه حالا که آقای داوری، سکاندار این رشته هستند. از ما حمایت کرده و مشکلی از این بابت وجود ندارد. زمان حضور آقای آشتیانی، این مربی خارجی را برای من آوردند و وقتی آقای داوری آمد حمایت کردند و گفتند که حتما این مربی بماند. همین که شرایطی را فراهم می‌کنند که ما در آرامش تمرین کنیم خیلی ارزش دارد.

از نظر امکانات چقدر با کشورهای صاحب‌نام در این رشته فاصله داریم؟

طوسی: تا مدال طلای داخل سالن آسیا را گرفتم چند کشور عربی به من پیشنهاد میلیون دلاری دادند، اما قبول نکردم چون برافراشته‌شدن پرچم ایران از هر چیزی برایم باارزش‌تر است

فاصله که زیاد است، اما وضعیت را باید نسبت به چیزی که قبلا بودیم بسنجیم. در حال حاضر وضعیت بهتر شده، یک پیست اختصاصی برای تمرین داریم و از نظر سخت‌افزاری همه چیز در اختیار ما قرار دارد، فقط باید اردوهای برون‌مرزی و تدارکاتی بیشتری داشته باشیم چون قهرمان هر چقدر هم که آماده باشد برای کم‌شدن هیجان و استرس به تدارکات احتیاج دارد. من در حال حاضر خانم‌هایی را می‌شناسم که با برنامه، ولی بدون مربی تمرین می‌کنند که قطعا اگر مربی داشته باشند پیشرفت چشمگیرتری خواهند داشت. حتی اگر مقدور نباشد که هر نفر یک مربی داشته باشد می‌توان اردوهایی گذاشت که همه در کنار هم و با حضور یک مربی تمرین کنند که در هر حال نتیجه بهتری نسبت به تمرین بدون مربی خواهند داشت.

عملکرد ورزش بانوان در سال 90 موفقیت‌آمیز بود. مهم‌ترین دلیل آن را چه می‌دانی؟

به نظر من این کارنامه موفق حاصل خودباوری ما بوده است. امسال خیلی از رکوردها شکسته شد و در خیلی از رشته‌ها نتایجی به دست آمد که هیچ‌کس انتظار آن را نداشت.

در حقیقت ورزشکاران زن وقتی اعتماد مسوولان را دیدند باور کردند که می‌توانند در عرصه میادین مختلف موفق شوند. این حس دوجانبه باعث شد اعتمادها هم بیشتر شود و موفقیت‌های بیشتری شکل بگیرد، همین مدال طلایی که من گرفتم واقعا قبلا دور از دسترس بود، حتی رسیدن به فینال سرعت برای ما اتفاق غیرممکنی بود، در حالی که من هم به فینال رفتم و هم طلا گرفتم، واقعا افتخار می‌کنم که پرچم ایران را برافراشته کردم.

مسلما این موفقیت‌ها در سال‌های آینده تمایل دختران ورزشکار را برای ورود به عرصه قهرمانی و حرفه‌ای بیشتر می‌کند. برای آنها چه حرفی داری؟

برای رسیدن به جایی که آرزو دارند باید انگیزه داشته باشند چون اگر بخواهند و سختی آن را تحمل کنند مطمئن باشند که بستر موفقیت فراهم خواهد شد، پیش از این فاصله بین ورزشکاران مرد و زن خیلی زیاد بود، اما حالا حتی در برخی رشته‌ها بانوان موفق‌تر هستند و این نشان می‌دهد که دوران ناکامی و ناامیدی ورزش بانوان سرآمده است.

چند سال طول کشید تا به مدال طلای آسیا برسی؟

من سال 85 به صورت حرفه‌ای شروع کردم و در این 5 سال واقعا تلاش کردم، مدال طلای آسیا هم چیز کمی نبود که خدا را شکر به دست آوردم. بعد از این قهرمانی تا نام من در رنکینگ فدراسیون جهانی رفت از چند کشور عربی پیشنهادهایی به من دادند که در ازای قراردادی چند میلیون دلاری برای آنها مسابقه بدهم، اما من اصلا توجهی نکردم و گفتم برافراشته‌کردن پرچم ایران از هر چیزی برایم باارزش‌تر است. امیدوارم بتوانم سهمیه المپیک را هم بگیرم و نماینده شایسته‌ای برای کشورم باشم.

بازتاب موفقیت بانوان در رسانه‌های داخلی چطور بوده، هنوز هم از بی‌توجهی به ورزش بانوان رنج می‌برید یا اوضاع بهتر شده است؟

بازتاب اخبار موفقیت بانوان به اندازه زحمتی که برای رسیدن به آن می‌کشند نیست، هرچند از سال‌های پیش اوضاع بهتر شده اما کافی نیست، هر ورزشکاری برای این که پیشرفت کند انگیزه می‌خواهد و بخشی از این انگیزه مربوط به توجه رسانه‌ای است.

صحبت خاصی باقی مانده است؟

امیدوارم ورزشکاران در همه رشته‌ها از نظر مالی مورد توجه قرار بگیرند. خود من خوشبختانه از طرف پدر و مادرم حمایت شده‌ام، اما اگر این شرایط نبود نمی‌‌توانستم تا اینجا بالا بیایم، حمایت از ورزشکاران باعث بالارفتن انگیزه و پیشرفت آنها و معرفی استعدادهای تازه می‌شود.

سارا احمدیان - جام جم

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها