جنگ با سوریه، پایان تاریخ تسلط امپریالیسم

دمیتری روگزین نماینده دائم روسیه در ناتو از برنامه این سازمان برای تدارک حمله نظامی به سوریه پرده برداشت که اشاره به مرحله جدیدی از مراحل این جنگ است و به گفته او گروه‌های مسلح در سوریه آن را کلید زده‌اند. منطقه خاورمیانه ـ صرف نظر از این گفتار ـ از سپتامبر 2001 در آتش جنگ می‌سوزد؛ جنگی که با هدف نابودی تروریسم از سوی نومحافظه‌کاران آمریکایی اعلام شد و با اصرار دموکرات‌ها و باراک اوباما تداوم یافت. تروریسم تنها بهانه بود و پشت پرده و در شرایط جنگ تمدن‌ها، اسلام و جهان اسلام در معرض تهاجم واقع شد به گونه‌ای که اکنون تصور می‌شود ایران و سوریه و سپس گروه‌های مقاومت در لبنان و فلسطین نیز هدف قرار گیرند.

علت آن روشن است با حمایت ایران و سوریه بود که مقاومت توانست در نبردی سخت علیه اشغالگری اسرائیل ایستادگی کند و با هماهنگی و هم‌پیمانی با سوریه بود که تمامی تلاش‌های انجام شده برای ایجاد سازشی ناعادلانه و تبدیل منطقه خاورمیانه به منطقه تحت نفوذ کامل آمریکا و اسرائیل، ناکام ماند. از این‌رو مساله جداسازی کشورها و جنبش‌های مقاوم در برابر طرح‌‌ها و برنامه‌های صهیونیستی و آمریکایی، اهمیت بیشتری نسبت به استراتژی سلطه آمریکا پس از حوادث 11 سپتامبر 2001 پیدا کرد. حتی اشغال افغانستان و عراق به بهانه‌های ساختگی و دروغین که اکنون در آتش جنگ‌های پی در پی و شرایط سخت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی می‌سوزند هدف اصلی سلطه‌گران نبود.

می‌توان گفت، هدف اصلی از همان ابتدا غیر از ایران و سوریه نبوده است. مگر در استراتژی آمریکا، نابودسازی به اصطلاح «محور شرارت» که بویژه ایران و سوریه را هدف قرار می‌داد گنجانده نشده بود؟ مگر برخی از سیاستمداران آمریکایی در بیانات خود تصریح نکرده بودند که سقوط حکومت‌های افغانستان و عراق به طور حتم به سقوط حکومت ایران و سوریه و نابودی حماس و حزب‌الله منتهی خواهد شد؟ اما ناکامی آمریکا در عراق و افغانستان به تغییر استراتژی این کشور منجر شد و نظر آمریکا از ایران به کشورهای ضعیف معطوف گردید.

لبنان، به عنوان کشوری کوچک که پس از ترور رفیق حریری نخست‌وزیر اسبق خود دچار ناآرامی‌هایی شده است، با عقب‌نشینی سوریه از آن، طعمه خوبی برای آمریکا به شمار می‌رفت تا به نظام حاکم بر این کشور فرصت دهد خود را از وجود حزب‌الله خلاص کند.

تمامی تلاش‌ها برای ایجاد فتنه و نابودی حزب‌الله توسط لبنانی‌ها با ناکامی مواجه و سپس ماموریت به رژیم اسرائیل واگذار شد تا از جنگ 33 روزه سال 2006 استفاده کند، اما این تجاوز آشکار نیز نتایج دردناک‌تری برای نظام سلطه در مقایسه با ناکامی آمریکا در افغانستان و عراق در بر داشت.

همین تلاش، با هدف یاد شده در نوار غزه نیز تکرار شد و با وجود ضعیف بودن حماس در غزه، نتیجه‌ای که برای نظام سلطه داشت همان ناکامی و شکست بود. افسانه ارتش شکست‌ناپذیر اسرائیل فروریخت و ناتوانی سلطه‌گران در نابودی محور مقاومت برای همگان روشن شد. از اینجا بود که بار دیگر مساله ایران برجسته شد و جدل‌ها پیرامون برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران بالا گرفت و تحریم‌های متعددی بر این کشور تحمیل شد تا جایی که هر روز از یک حمله قریب‌الوقوع به ایران خبر می‌رسید که به وسیله آمریکایی‌ها یا اسرائیلی‌ها انجام خواهد شد، اما این ماجراجویی‌ها نیز به دلیل توان نظامی ایران که فراتر از خلیج فارس و تنگه هرمز است آنها را به عقب‌نشینی واداشت و در عین حال نشان داد که توانایی‌های ایران تهدیدی جدی برای رژیم صهیونیستی و پایگاه‌های آمریکا در کل منطقه خواهد بود. این مساله در مورد حزب‌الله هم صادق است.

حزب‌الله نشان داده در هر نقطه‌ای از فلسطین اشغالی قادر خواهد بود صهیونیست‌ها را مورد هدف قرار دهد و ارتباط رژیم صهیونیستی را با جهان خارج قطع کند. علاوه بر این، حزب‌الله برای اولین بار در تاریخ درگیری اعراب و اسرائیل نشان داده امکان تسلط بر منطقه «الجلیل» را هم دارد.

در میان این حلقه‌ها اکنون به نظر می‌رسد نظام سلطه بر این باور است که سوریه ضعیف‌ترین این حلقه‌هاست. بنابراین برای حمله به آن برنامه‌ریزی می‌کند. اما واقعیت این است که برنامه‌ریزی و طرح نقشه برای حمله نظامی علیه سوریه کار آسانی است، لیکن اجرای این سناریو، آثار مرگباری برای امپریالیسم آمریکا در بر خواهد داشت و حماسه جدیدی را نه‌تنها در تاریخ منطقه، بلکه در تاریخ جهان خلق خواهد کرد و جهان جدیدی را تحت پرچم عدالت، آزادی و کرامت ایجاد می‌کند.