شخصیت دوست‌داشتنی سینما و تلویزیون

اولین فیلم از مجموعه فیلم‌های شرلوک هلمز سال 1939 ساخته شد. پس از آن، تهیه‌کنندگان بارها سراغ این کاراکتر رفتند و فیلم‌هایی را با حضور وی تهیه و تولید کردند. تلویزیون هم که رقیب سرسخت سینما در آن دوران محسوب می‌شد، سراغ شرلوک هلمز رفت و سال 1944 اولین مجموعه تلویزیونی درباره این کاراکتر ساخته شد. پس از آن هلمز بارها در قالب بازیگران تازه به دیدار تماشاگران سینما و تلویزیون آمد. این در حالی بود که رادیو سال‌ها پیش از آن، قصه‌های شب خود را با ماجراجویی‌های هلمز پر کرده بود. جدیدترین آن فیلم سینمایی شرلوک هلمز است که گای‌ریچی آن ساخته است.

گای ریچی حال و هوای قصه‌های قدیمی شرلوک هلمز و سبک کاری سازندگان نسخه‌های قبلی سینمایی و تلویزیونی را در فیلم خود حفظ کرد. وی اعتقاد داشت این کار باعث می‌شود دوستداران قدیمی ماجراجویی‌های هلمز، بیشتر به قصه فیلم او علاقه‌مند شوند. منتقدان سینمایی می‌گویند برخی صحنه‌های فیلم از نظر اجرا شباهت بسیار زیادی به صحنه‌های مجموعه تلویزیونی کانادایی «شرلوک هلمز» دارد. اولین قصه‌های هلمز در فاصله سال‌های 1875 تا 1907 نوشته شدند و ریچی اصرار داشت در فیلم خود، فضای آن دوران را به تصویر بکشد. سرآرتور کانن دویل نویسنده قصه‌های هلمز در نوشته‌های خود، زمان زیادی را اختصاص به توصیف دقیق فضای جامعه شهر لندن در آن دوران داده بود.

ریچی عقیده داشت نباید به روح نوشته این نویسنده کلاسیک خیانت کرد. قصه‌های دویل رمز و رازهای زیادی در خود داشت و از سمبل‌های بسیاری در آن استفاده شده بود.

این سمبل‌ها هم مذهبی بودند و هم ملی و تاریخی. بر همین اساس است که گروهی از منتقدان ادبی شباهت زیادی میان قصه‌های دویل و کتاب جنجالی دن براون «رمز داوینچی» پیدا کرده‌اند. این دسته از منتقدان ادبی معتقدند براون کتاب خود را با الهام گرفتن از کتاب معروف دویل نوشته و کاراکتر رابرت لانگدن (که در نسخه سینمایی کتاب توسط تام هنکس بازی شد)‌ بر مبنای کاراکتر هلمز نوشته شده است.