انتقال مدیریت ورزش به استان‌ها

در حقیقت هر رئیسی که برای ورزش آمده بعد از یک مدت، برنامه موردنظر خود را در جهت توسعه ورزش اعلام کرده است تا جامعه ورزش نیز خود را با سیاست‌های جدید تطبیق دهد.

محسن مهرعلیزاده با طرح جامع ورزش شناخته می‌شود و محمد علی‌آبادی نیز با برنامه ضربتی توسعه زیرساخت ‌ها و طرح آمایش سرزمین، چشم‌انداز برنامه کاری خود را به تصویر کشید اما امروز نوبتی هم باشد نوبت علی سعیدلوست که به این مبحث ورود کرده و استراتژی کاری خود را مشخص کند.

وی اخیرا در جلسه خود با معاونان سازمان اعلام کرده که در سال 89 هر یک از فدراسیون‌های ورزشی در یکی از استان‌ها مستقر خواهند شد.

طبق آنچه از سوی رئیس سازمان اعلام شده، هدف از انتقال فدراسیون‌ها از پایتخت، تمرکززدایی و توسعه ورزش در استان‌ها و شهرستان‌هاست که طی آن تلاش خواهد شد با ظرفیت‌شناسی استان‌ها و رشته‌ها، کارکنان فدراسیون‌ها در یکی از مراکز استان‌ها به‌طور متمرکز مستقر شده و در سایر استان‌ها نیز نقش سیاستگذاری، نظارتی و حمایتی خود را دنبال کنند.

در اینجا این سوال مطرح است که آیا این برنامه عملی است و می‌توان در مقام عمل انتظار داشت که فدراسیون‌ها در یکی از مراکز استانی مستقر شده و تمام و کمال اهداف خود را به اجرا بگذارند؟ آنچه مسلم است تمرکززدایی فی‌نفسه دارای مزایایی است ، اما باید دید در مقام عمل انتقال فدراسیون‌ها از پایتخت می‌تواند جوابگوی نیازها باشد.

بی‌شک وقتی در کشور ما بعضا شاهد استعدادهای منطقه‌ای در رشته‌های مختلف هستیم، غیرمنطقی نخواهد بود که فرض مثال با توجه به قدمت و جایگاه کشتی در مازندران، فدراسیون مربوطه به مرکز این استان منتقل شده و به عبارتی مازندران در مقام عمل قطب اصلی کشتی در ایران شود.

یا همین‌طور جای دوری نخواهد رفت که فدراسیون هندبال با توجه به استعدادهای اصفهانی‌ها در این رشته، به نصف جهان نقل مکان کند.

بی‌شک نمونه‌هایی از این دست شرایطی را ایجاد خواهد کرد تا با تمرکز ویژه و سرمایه‌گذاری بیشتر و جهت‌یافته‌تر، مسیر حرکتی ورزش مشخص شده و به نوعی با تخصص‌گرایی بیشتر، چشم به ارتقای جایگاه رشته‌های مختلف داشته باشیم.

اما بدیهی است این مساله یک روی سکه است و روی دیگرش برمی‌گردد به این ‌که فدراسیون‌های کشورمان به‌عنوان اعضای کنفدراسیون‌های آسیایی و فدراسیون‌های جهانی، مدام و پیوسته باید در ارتباط و تعامل با تشکیلات بین‌المللی ورزش باشند.

از آنجا که سفارتخانه‌ها در تهران مستقر هستند، باید گفت که انتقال فدراسیون‌ها به شهرستان‌ها، کار آنان را به لحاظ انجام برنامه‌های برون‌مرزی و بین‌المللی تحت‌تاثیر قرار خواهد داد.

به این مورد اضافه کنید تردد روسای فدراسیون‌ها در تهران و در راستای حضور در جلسات سازمانی و کمیته ملی المپیک که به‌طور طبیعی می‌تواند هزینه‌های خاص خود را برای ورزش در بر داشته باشد، آن هم در شرایطی که بسیاری از روسای فدراسیون‌ها دارای مسوولیت‌های دولتی و سازمانی مختلفی بوده و برایشان مقدور نخواهد بود که برای همیشه در یک نقطه متمرکز شوند.

بنابراین اگر امروز رئیس سازمان ورزش روی انتقال فدراسیون‌ها تاکید دارد، باید زوایای مختلف آن را مورد توجه قرار دهد تا این حرکت در نهایت به سود ورزش تمام شود، نه این‌ که در راه حرکت توسعه‌ای ورزش ایجاد مشکل کند.