طبق بررسی‌ها در کسب‌وکارهایی که مدیران بیش از اندازه کارمندانشان را در دوران دورکاری رصد می‌کنند، بهره‌وری کاهش چشمگیری داشته‌است

آسیب مدیران مشکوک به دوران دورکاری

در یک سال اخیر که بسیاری از کسب‌وکارهای دنیا به ناچار به دلیل همه‌گیری کرونا، به سمت دورکاری رفتند، یکی از چالش‌های مهم در برابر کارفرمایان و مدیران مجموعه‌های کسب‌وکاری پیدا کردن راهکاری برای اطمینان حاصل کردن از کارایی و بازده افراد در دوران دور کاری بوده و هست.

کد خبر: ۱۳۱۵۷۱۰

اما بر اساس مطالعات انجام شده، در بسیاری از موارد، پیگیری و رصد بیش از اندازه فعالیت کارکنان نه تنها باعث افزایش بازده کاری نمی‌شود بلکه بیشتر ترغیبشان می‌کند تظاهر به مشغول بودن و کار کردن از خود نشان دهند.

در ادامه با مرور نتایج حاصل از تحقیقات صورت گرفته در این رابطه بازخوردهای به دست آمده از این اقدامات و راهکارهای بهبود بهره‌وری کارمندان در دورکاری را از نگاه متخصصان این حوزه بررسی خواهیم‌ کرد.

بر اساس نتایج مطالعه انجام شده در شرکت تحقیقاتی بین‌المللی گارتنر، کارمندان زمانی که مدیرانشان با استفاده از سیستم‌های بررسی عملکرد، خروجی کارکرد روزانه‌شان را رصد می‌کنند، دو برابر بیشتر احتمال دارد که تظاهر به انجام کار کنند. موسسه گارتنر برای انجام این مطالعه تحقیقاتی که در دی ماه 99/ ژانویه 2021 انجام شده‌است، 2400 کارمند و متخصص را مورد نظرسنجی قرار داده و از تحلیل این پرسشنامه‌ها به نتایج شگفت‌انگیزی دست پیدا کرده‌است.

بر اساس این نظرسنجی، برخی از کارشناسان عقیده داشتند نقش اصلی مدیر یک مجموعه ایجاد فضای انگیزشی برای کارمندان به نحوی است که بتوانند بهترین عملکردشان را ارائه کنند. اما ارائه بهترین عملکرد، زمانی که کارمند احساس کند مورد اعتماد نیست، کار بسیار دشواری خواهد بود.

اگر فردی احساس کند مدیران مجموعه به او اعتماد ندارند در زمان دورکاری بدون رصد شدن از سوی نرم‌افزارهای کنترل‌گر در حال انجام وظایفش است، ناخودآگاه فضای اعتماد از سمت او نیز شکسته می‌شود و حس مثبتی برای انجام کار صادقانه باقی نخواهدماند.

سنگینی نگاه مدیران بر صفحه نمایشگر کارمندان

بر اساس آمارهای منتشر شده در یک سال گذشته، بسیاری از شرکت‌ها در سراسر دنیا به سمت استفاده از نرم‌افزارهای رصدگر سوق پیدا کرده‌اند تا بتوانند با استفاده از این ابزارهای فناورانه کارکرد کارمندان دورکارشان را بررسی کنند.

برخی از این نرم‌افزارها این امکان را در اختیار مدیران قرار می‌دهند که بتوانند میزان استفاده از کیبورد رایانه توسط کاربر را رصد کنند، به صورت فواصل زمانی منظم، اسکرین‌شاتی از صفحه مانیتور کارمند برایشان ارسال شود یا حتی تاریخچه جست‌وجوهای کاربر را در طول ساعات کاری رصد کنند.

رید بلکمن، بنیانگذار و مدیرعامل شرکت مشاوره اخلاقی «ویرچو کانسالتنت» در این ‌باره می‌گوید: «در چنین حالتی نباید از تظاهر کارمندان به کار کردن متعجب شویم. هرچه میزان تعقیب و کنترل در خصوص هر چیزی بیشتر باشد، تمایل افراد برای به بازی گرفتن آن سامانه بیشتر خواهد بود. به ویژه اگر احساس کنند خروجی نهایی سامانه و کنترلی که رویشان اعمال شده است، غیرمنصفانه است.»

به همین جهت این متخصص حوزه اخلاق کاری، معتقد است، مدیران به جای این حجم از نگرانی در خصوص بازده کاری کارمندانشان در دوران دورکاری بهتر است به این نکته توجه کنند که چرا به چنین نرم‌افزارهایی نیاز دارند؟ چه کارهایی برای ایجاد انگیزه در میان کارمندانشان پیش از به کارگیری هر نرم‌افزاری باید انجام دهند که از آن غافل مانده‌اند؟ حتی اگر به نظرشان چنین نرم‌افزارهایی برآورد بهتری از بهره‌وری کارمندان در دوران دورکاری در اختیارشان می‌گذارد، باید پیش از به‌کارگیری این نرم‌افزارها، موضوع را با کارمندانشان در میان بگذارند و اهداف مورد انتظار از استفاده از این سیستم را برایشان شرح دهند. به این ترتیب اگر هر ابهامی برای کارمندان وجود داشته‌باشد می‌توانند مطرح کنند تا درک بهتری از ماجرای استفاده از این نرم‌افزارهای رصدگر پیدا کنند و در برابر آن گارد نداشته‌باشند.

دوربین‌ها خاموش!

در تحلیل نتایج این مطالعه، مشخص شده است کنترل و رصدگری مدیران، شاید ابتدای همه‌گیری کرونا که یکباره همه کسب‌وکارها در تلاش بودند تا به اجبار فضای کار کردن در دفترکار را در خانه‌های کارمندانشان شبیه‌سازی کنند، با نیت و قصد سوئی همراه نبوده است. اما پس از مدتی اخلاق انسانی و ملاحظات اخلاقی در نحوه این بررسی‌ها در بسیاری از مجموعه‌ها کمرنگ شده‌است.

نکته جالبی که از نتایج این بررسی به دست آمده این است که در کسب‌وکارهایی که برای ایجاد تعامل بیشتر هنگام دورکاری میان کارمندان، اقدام به برگزاری جلسات متعدد مجازی داشتند، کارمندان 1.2درصد بیشتر از لحاظ روحی احساس فشار و خستگی از کار داشتند. زمانی که کارمندان به مرحله خستگی شدید برسند، کارایی آنها تا 33درصد و میزان مشارکت‌شان در کارها تا 44درصد کاهش خواهدیافت. در نهایت 54درصد از این کارمندان با مدیر و خواسته‌هایش همراه نخواهندبود. به همین خاطر توصیه می‌شود در جلسات مجازی میان کارمندان، اجباری برای باز بودن دوربین همه افراد اعمال نشود. یا نهایتا فقط
در چند دقیقه احوالپرسی‌های ابتدای جلسه برای تعامل نزدیک‌تر کامندان، همه افراد دوربین‌های خود را فعال کنند و پس از آن در طی جلسه اگر کسی تمایل داشت دوربینش را غیرفعال کند، آزادی عمل داشته‌باشد.

نکته‌ای اصلی که از نتایج این تحقیق به خوبی می‌توان آن را درک کرد، این است که در تعاملات انسانی، خیلی زمان‌ها نمی‌توان بر اساس منطق اصول کاری و راهکارها را تعیین کرد. گاهی آنچه به نظر بهترین راهکار به نظر می‌رسد در عمل کمترین اثربخشی را خواهدداشت. به همین دلیل کسب‌وکارها در تعامل با نیروی انسانی باید به صورت مداوم هر راهکار و اثراتش را پایش کنند، تا بتوانند به بهترین نتیجه ممکن دست پیدا کنند.