سفر به سرزمین فراعنه

«سیمیا» تازه‌ترین اثری است که از تشکری منتشر شده و نویسنده در آن باز هم نمایی تازه از قلم خود را به خوانندگان نشان داده است. خوانندگانی که آثار تشکری را به‌خاطر شاعرانگی آن دوست دارند، کسانی که تشکری را به خاطر مضامینش می‌پسندند، مخاطبی که کتاب‌های تشکری را به‌خاطر جغرافیای حاکم بر داستان‌هایش می‌خواند و... طیفی از مخاطبان تشکری را تشکیل می‌دهند.
تشکری در این رمان که ادامه و دنباله‌ای بر رمان تحسین شده «ولادت» معرفی شده، شخصیت‌های رمان قبلی را از زاویه‌ای دیگر و در پی گذشت سال‌ها به خواننده نشان می‌دهد.
شخصیت هاتف و لیلای رمان ولادت در سیمیا صاحب فرزندی شده‌اند و گرد روزگار بر سر و روی آنها نشسته است. حالا هاتف در زندان مامون اسیر است و جوانی به نام سیاح در طلب ازدواج با دختر آنهاست و برای جلب اذن پدر و دختر و دیدار با نعمان برادر خود که هر دو اسیر زندان مامون هستند از قم راهی بغداد می‌شود...
قصه از جایی شروع می‌شود که ماجرای انتقام و خون‌خواهی مطرح می‌شود و مسیر اتفاقات هم نفس خواننده را می‌گیرد و هم سرعت بیشتری پیدا می‌کند. نویسنده دست خواننده‌اش را می‌گیرد و از قم به کرانه رود نیل می‌برد و سرزمین فراعنه و اهرام را به او نشان می‌دهد. انتقامی که قرار است از قاتلان امام جواد(ع) گرفته شود و مجری این انتقام هاتف است. او راهی مصر می‌شود تا فکری را که در سر دارد، اجرا کند. نویسنده با وجود ضرباهنگ داستانش که به سرعت پیش می‌رود خواننده را پله پله و با طمانینه به هدفی که در سر شخصیت داستانش دارد، نزدیک می‌کند. خواننده در هیچ ‌کجای داستان احساس نمی‌کند چیزی از قلم افتاده یا نویسنده پرسشی مطرح کرده و پاسخی برای خواننده در نظر نگرفته بلکه با وجود حجم کم و البته با تاکید چندباره بر ضرباهنگ اثر، خواننده در جهان داستان با پرسش‌هایش رها نمی‌شود و نویسنده او را با خود در هوشیاری و نه در خلسه و خواب همراه می‌کند.
فرمی که تشکری برای روایت داستانش از آن بهره برده فرمی به شدت نمایشی است. خواننده در این اثر داستانی با بخش‌هایی روبه‌روست که شخصیت در قالب یک مونولوگ به معرفی خود و نقشش در داستان می‌پردازد. این تمهید که خواننده را یاد «پیش پرده» می‌اندازد، در سیمیا از سوی تشکری به کار رفته و در واقع گره معرفی و باز کردن شخصیت را باز کرده و تشکری به اصل قصه پرداخته است. خواننده در این اثر فضای خفقان و رعب و وحشت حاکم بر روزگار عباسیان را به خوبی درک می‌کند. قصری که «اشناس» در آن ساکن می‌شود و معماری و توصیفاتی که تشکری از آن برای خواننده بیان می‌کند سبب می‌شود این خفقان به خوبی به ذهن متبادر شود. علاوه بر این، فضای بسته روزگار حکومت عباسیان که به اسم محبت اهل بیت(ع) پرچم بلند کردند، ولی بارها دست به جنایت زدند نیز در اثر نمایش داده شده است. حال باید یادآوری کنم که تمام این اتفاقات در یک اثر 128 صفحه‌ای برابر خواننده قرار گرفته و او را با خود به سفری دور و دراز می‌برد.
خیال‌انگیز بودن و نثر شاعرانه یکی از ویژگی‌هایی است که اغلب کسانی که با آثار تشکری مواجه شده‌اند به آن اشاره کرده‌اند و در سیمیا نیز این خیال‌انگیزی به چشم می‌آید و خواننده خود را
در برابر آن می‌بیند.

نویسنده : مصطفی وثوق‌کیا / روزنامه‌نگار