«روی خوش» را دریغ نکنیم

اول این که کارمان را دوست داشته باشیم و هر روز با انگیزه بالا به محل کار برویم و دوم این که محل کار خوبی داشته باشیم که این دومی خودش به چند زیرساخت نیاز دارد؛‌اول کارفرما و رئیس خوب، دوم همکاران خوب تر و سوم فضا و مکان دوست‌داشتنی.البته در میان همه اینها گذاره کارفرما و رئیس مهم‌تر است چون اگر این یکی درست باشد، قاعدتا آن دو تای دیگر هم درست می‌شود.یک رئیس هوشمند و محبوب می‌تواند محل کار را به یکی از دوست‌داشتنی‌ترین مکان‌های دنیا تبدیل کند.
جهانیان 24 تا 30 سپتامبر را هفته شاد بودن در محل کار نامگذاری کرده‌اند با این هدف که اگر محل کار شاد باشد و کارگر و کارمند محل کار خود را دوست داشته باشد، بهره‌وری بیشتر می‌شود و بهره‌وری بالا یعنی سود بیشتر برای کارفرما.چه سود معنوی چه سود مادی. با صالح میرزا آقایی، بازیگری که چندین سال است کارگاه تولیدی هم دارد هم‌صحبت شدم تا نظرات او را درباره شادی در محل کار و تاثیر آن بر روان و جسم افراد اینجا بنویسم.
قدم اول: انرژی مثبت
میرزاآقایی که تجربه کار در محیط تقریبا غیر رسمی صحنه تئاتر و مقابل دوربین تلویزیون و سینما را دارد و مدیریت یک کارگاه تولیدی راهم به عهده دارد بر این باور است که روابط انسانی مهم‌ترین نکته‌ای است که در هر محل کاری باید به آن توجه کرد. فارغ از این که این محل کار کجاست وقتی بهره‌وری بالا می‌رود و آدم‌ها حال خوشی پیدا می‌کنند که به‌هم انرژی مثبت بدهند.همه ما می‌دانیم اوضاع اقتصادی نابسامان است و تا این شرایط خوب و تعدیل نشود، همه ما در هر سطحی حالمان خوب نمی‌شود اما می‌توان با دلخوشی‌ها و همراهی‌های هرچند کوچک از یکدیگر حمایت معنوی و روحی کنیم.من تلاش می‌کنم فارغ از شرایط اقتصادی، آدم خوش‌صحبتی باشم،کمدین نیستم اما سعی می‌کنم در فضایی که کار می‌کنم، حال دیگران را خوب کنم. وقتی در کارگاهم هستم با افرادی که آنجا کار می‌کنند گپ می‌زنم، گاهی دورهمی‌های دوستانه‌ای داریم و با هم غذا می‌خوریم و گپ می‌زنیم.من سال‌هاست بازیگرم و در محیط فرهنگی کار کرده‌ام و روحیه‌ام کاملا فرهنگی و در عین حال انسانی است. به نظرم کارفرما هر چقدر هم که از نظر مالی و نوع زندگی شرایط خوبی داشته باشد نباید وارد فاز تکبر و فخر فروشی شود.لازم نیست با ماشین آخرمدل وارد فضای کار شوی یا نوع پوشش‌ و لباست چنان باشد که کارگر متوجه فرق زیاد تو با خودش شود.مردمی بودن یکی از نشانه‌های کارفرمای خوب و کارآمد است.
قدم دوم:‌ادب
میرزا آقایی می‌گوید: با همکاران کارگاهم دوستم اما این رفاقت اصولی هم دارد که هر دو طرف بهتر است رعایت کنند.ادب برایم خیلی اهمیت دارد.محدوده خودم را می‌دانم و شرایط یک مدیر موفق را می‌شناسم. معتقدم میزان سواد، دلیل باشعوری افراد نمی‌شود! شعور من وقتی ثابت می‌شود که به همکارانم احترام بگذارم و آنها هم بدانند که باید به گونه‌ای کار و رفتار کنند که چرخ کارگاه خوب بچرخد و همه ما از محیط کارمان لذت ببریم و آنجا را دوست داشته باشیم.همه چیز باید در مسیر تعادل باشد و هر کدام از ما جایگاه و کار خود را بشناسیم و به آن احترام بگذاریم.معتقدم موقعیت کاری که به من داده شده، امانت خداوند است و اگر او اراده کند در یک لحظه این موقعیت از من گرفته خواهد شد، پس باید همه تلاش خودم را بکنم تا احساس خوبی در اطرافیان و همکارانم ثبت کنم تا آنها هر زمان یاد این احساس می‌افتند مرا دوست داشته باشند و نامم را به نیکی بیاورند نه این که حس بدی در آنها به وجود آورد.
قدم سوم: احترام به جمع
میرزاآقایی معتقد است محل کار، جای اعمال سلیقه شخصی نیست.کار جمعی به تفکر جمعی هم نیاز دارد.اگر قرار باشد هر کسی سلیقه خود را اعمال کند دیگر نمی‌توان کار کرد. این بازیگر می‌گوید: در کارگاه ما موسیقی پخش می‌شود.از آنجایی که به نظر همه احترام می‌گذارم برای انتخاب موسیقی ای رای گیری می‌کنم.نوبتی فلش می‌آورند وبه طور چرخشی موسیقی ای که پخش می‌شود، تغییر می‌کند.در بقیه موارد هم برآیند نظر جمع را می‌گیرم و بر اساس آن تصمیم می‌گیرم.به نظرم قوانین محل کار وقتی بر اساس نظرات جمع باشد، محل کار دوست‌داشتنی می‌شود و افراد با اشتیاق بیشتری کار خود را انجام می‌دهند.
قدم چهارم: اقتصاد حرف اول است
بازیگر سریال بانوی عمارت بر این باور است که روحیه کارفرما و کارگر یا کارمند،‌شرایط خوب محل کار،‌بهره‌وری، کیفیت تولیدات و همه و همه به شرایط اقتصادی وابسته است. وقتی از کارآفرین و کارفرما که خط تولید داخل را زنده نگه داشته با همه مشکلاتی که وجود دارد، حمایت نمی‌شود، من کارفرما نمی‌توانم به کارگرانم به موقع دستمزد بدهم، نمی‌توانم به آنها پاداش بدهم، نمی‌توانم از آنها حمایت مالی کنم و وقتی اوضاع اقتصادی کارگر خوب نباشد دیگر برایش روحیه‌ای نمی‌ماند که خوب کار کند و با انگیزه سرکار بیاید.راستش را بخواهید من بازیگرم و پول این حرفه را می‌آورم در کارگاهم خرج می‌کنم و تا حالا تلاش کرده‌ام که دستمزد کارگرهایم را به موقع بدهم اما خیلی از همکارانم را می‌شناسم که چند ماه است که نتوانسته‌اند دستمزد بدهند در چنین شرایطی اوضاع همه ما شکننده می‌شود و معلوم نیست تا کی بتوانیم دوام بیاوریم هم من کارفرما هم کارگر. با همه اینها باز هم تاکید می‌کنم روابط انسانی بسیار اهمیت دارد اگر پول زیادی نمی‌توانیم به کارگر یا کارمند بدهیم اما روی خوش و اخلاق خوب و رفتار انسانی را که می‌توانیم از آنها دریغ نکنیم.

طاهره آشیانی
روزنامه‌نگار