نَقل

سال ۵۱ با یکی از همکارانم در تلویزیون تبریز قصد ازدواج داشتیم و اعلام نامزدی کردیم. قرار بود دو ماه بعد که درست یادم نیست، روز عید غدیر یا تولد امیرالمؤمنین (ع) بود و برای همسر من که سید است روز مهمی بود عروسی بگیریم. ما هر دو در مرکز تبریز کار می‌کردیم و همه همکاران شوق داشتند که ما چطور و چگونه عروسی می‌گیریم. خانواده همسرم تبریز بودند و خانواده من هم تهران بودند. ما احساس کردیم این همکاران انگار خانواده‌های فعلی ما هستند و اگر ما ۳۰۰ مهمان داشتیم
۲۰۰ نفر کارمندان تلویزیون بودند. برای این تعداد جمعیت سالن مناسبی پیدا نمی‌کردیم و رئیس مرکز که خبردار شد تصمیم گرفت عروسی ما را در استودیویی که تله‌تئاترها در آنجا اجرا می‌شد برگزار کند.
من تنها آدمی هستم که در تلویزیون عروسی کردم. مهمانان با مینی‌بوس وارد استودیو شدند و همکاران، زحمات زیادی کشیده بودند و کاغذهای رنگی وصل کرده بودند. شام هم خیلی ساده باقالی‌پلو با نوشابه بود و تلویزیون خرج عروسی ما را به عنوان هدیه پرداخت کرد.
حال خوب را سعی کردیم در این برنامه به اشتراک بگذاریم. به هر حال تلویزیون و رادیو یک عضو موثر خانواده است و ما هم از بچگی به‌ویژه با رادیو و بعدها تلویزیون مانوس بودیم.
ما در این استودیوها بیش از ۴۰ سال کار کرده‌ایم. بیشترین تله‌تئاترهای تلویزیون را من کار کردم که آنها را در همین استودیوی فعلی برنامه شما ضبط می‌کردیم.