حال و هوای تونسی‌ها در قلب لندن

سامی تونسی که 15 سال است برای انجمن توریستی تونسی‌ها در لندن کار می‌کند، در حالی که در کنار ده‌ها تونسی دیگر در کافه آدامز نشسته 15 دقیقه پیش از شروع بازی گفت: تصور می‌کنم نتیجه را 0-2 یا 1-2 به انگلیس واگذار می‌کنیم. آنها بسیار سریع هستند و در طرف دیگر، بازیکنان تونس در دقایق آخر بازی تمرکز خود را از دست می‌دهند.

از سقف سالن اصلی کافه پرچم‌های انگلیس و تونس آویزان شده و تقریبا در 10 دقیقه مانده تا شروع بازی، تقریبا هیچ صندلی خالی دیگری دیده نمی‌شود. بازی با حملات سهمگین سه شیرها آغاز می‌شود و در اینجاست که میزان وفاداری تونسی‌ها به تیم ملی‌شان کاملا به چشم می‌آید. آنها دوست دارند که تیم ملی‌شان پیروز باشد اما به این مساله هم توجه دارند که سال‌های زندگی در انگلیس موجب شده با تیم ملی این کشور همذات پنداری کنند. وقتی هری کین گل اول انگلیس را می‌زند، سکوت نصفه و نیمه کافه را در بر می‌گیرد. در همین لحظه عبدل بکرا به رفتار فوتبالی تونسی‌ها و شباهت آن با انگلیسی‌ها اشاره می‌کند و می‌گوید: هر وقت تیم ملی شکست می‌خورد، همه سعی می‌کنیم یک نفر را مقصر بدانیم و او هم فقط سرمربی تیم است.

وقتی تونس در دقیقه 21 به اولین کرنر خود دست یافت، حس امیدی ناشناخته در بین تونسی‌ها زنده شد. وقتی گل اول‌شان از روی نقطه پنالتی به ثمر رسید، صدایی شبیه به انفجار از کافه آدامز به گوش می‌رسید. بعد از آن بود که با هر زمین افتادن بازیکنان تونس در محوطه جریمه انگلیس، فریاد «پنالتی پنالتی‌!» از مشتریان کافه بلند می‌شد. نیمه دوم شور و هیجان تونسی‌ها بسیار بیشتر بود و با نزدیک شدن به پایان بازی استرس هم به این هیجان اضافه می‌شد. اما گل دقایق پایانی کین باعث شد این بار کافه در سکوتی مرگبار فرو برود. سامی در پایان جمله‌ای می‌گوید که برای خیلی از ما ملموس و عینی است: فوتبال یکی از معدود چیزهایی است که باعث متحد شدن ما تونسی‌ها می‌شود. بعد از ناآرامی‌های سال 2010، میزان بیکاری، تورم و نابرابری اجتماعی افزایش یافت. ما به تیم ملی نگاه می‌کنیم تا با هیجانش این مشکلات را پشت سر بگذاریم.