ژاله صادقیان: اتفاقا توی دعوا، حلوا خیرات می‌کنند!

به گزارش جام جم سیما ، ژاله صادقیان از پنج سالگی مجری‌گری را تجربه کرده است، اصول فن بیان را می‌داند اما اطمینانی که در کلامش است فراتر از فن بیان است؛ او نماد آدمی است که یاد گرفته چگونه سالم زندگی کند.

مجری هستید؛ سرتان شلوغ است و در طول روز باید کارهای مختلفی را انجام دهید، با این اوصاف روزتان را چگونه شروع می‌کنید؟

اول از خواب بیدار می‌شوم! (باخنده)

خب، این‌که شروعی است برای همه مردم.

اولین کاری که می‌کنم قطعا خوردن صبحانه است. این یکی از اصول خانواده ماست. به همین دلیل اولین کاری که می‌کنم آماده کردن صبحانه است.

معمولا صبح‌ها کی بیدار می‌شوید؟

کمی دیر! من آدم شب هستم، دیر می‌خوابم و سحرخیز نیستم.

پس طرفدار این نصیحت نیستید؛ سحرخیز باش تا کامروا باشی؟

در صحت این نصیحت تردید دارم! کامروا شدن به خیلی چیزها بستگی دارد که شاید یکی از آنها سحرخیزی باشد. شب‌ها دیر می‌خوابم و به کارهایم می‌رسم. من دیر می‌خوابم تا کامروا شوم!

پس صبحانه خوردن در کنار خانواده یکی از کارهای روزانه شماست؟

بله.

این کار چه تاثیری در روحیه خود شما و بقیه اعضای خانواده دارد؟

یکی از چیزهایی که همیشه روی آن تاکید می‌کنم و خودم هم از پدر و مادرم یاد گرفتم و دوست داشتم آن را به خانواده خودم هم منتقل کنم این است که اولین معلم بچه‌ها پدر و مادرهایشان هستند. یعنی اگر ما درست غذا بخوریم، صبحانه بخوریم، غذاهای عجیب و غریب نخوریم، به سلامت تغذیه، به سلامت زمانی که غذا می‌خوریم و... توجه کنیم فرزندمان از همان کودکی می‌بیند و یاد می‌گیرد. خیلی خوشحالم که من و همسرم جوری رفتار کردیم که پسرمان صبحانه‌خور بار بیاید! الان 20 ساله است اما زیاد به فست‌فود علاقه ندارد. رفتار تغذیه‌ای بچه، ریشه در شکل تندرستی خانواده دارد که از ابتدا چگونه رفتاری در خانواده پایه‌گذاری کنند. هم من و هم همسرم سعی کردیم رفتارهای سلامت را به گونه‌‌ای در خانواده اجرا کنیم که پسرمان یاد بگیرد سلامتی و تغذیه مهم است. البته اینها کمترین بُعد آموزشی است که از خانواده شروع می‌شود.

این بعُد جسمی است و برای سلامت جسم لازم است، برای سلامت روان پسرتان چه کرده‌اید؟

بچه در هر کاری به پدر و مادر نگاه و به‌‌گونه‌ای رفتار می‌کند که آنها رفتار می‌کنند. از ابتدا تلاش کردیم چیزهایی که بد است را برایش توضیح بدهیم و چیزهای خوب را برایش پررنگ کنیم. هرگز در حضور او با صدای بلند صحبت نکردیم. هرگز دروغ نگفتیم، هرگز مقابل او با هم دعوا نکردیم، هرگز حرف ناشایستی به زبان نیاوردیم و....

واقعا هرگز!‌ این که خیلی سخت است.

بله با قاطعیت مطلق می‌گویم؛ هرگز!

پس باید به شما آفرین گفت.

کار سختی است. همه آدم‌ها همیشه در شرایط نرمالی به سر نمی‌برند. فشار اطراف و زندگی باعث می‌شود که گاهی از کوره دربروند و دوست دارند برخی از مشکلات را برون‌ریزی کنند. کار دشواری است که بتوان رفتار و گفتار را در شرایط مختلف مدیریت کرد. اما من و همسرم با این ضرب‌‌المثل مخالفیم که توی دعوا حلوا خیرات نمی‌کنند!‌ ما فکر می‌کنیم که آدم‌ها در شرایطی مانند بحث و دعواست که آداب، اخلاق و تربیت خود را نشان می‌دهند. قرار نیست وقتی ما عصبانی هستیم به اصطلاح دهانمان را باز کنیم و هر چیزی را بگوییم. اتفاقا در این شرایط است که نشان می‌دهد هر کدام از ما چند مرده حلاجیم.

این نوع رفتار،‌ مهارت فردی بالایی را می‌طلبد.

بله و خیلی هم سخت است. اما من آدم خوش‌شانسی هستم که همسرم دقیقا مثل خودم فکر و رفتار می‌کند.ما در خانواده‌هایی از لحاظ رفتاری و اخلاقی شبیه به‌هم بزرگ شده‌ایم، به همین دلیل با مشکل این راه را طی نکردیم.

اتفاقا من هم می‌خواستم همین سوال را از شما بپرسم که شما خودتان هم باید در خانواده‌‌هایی سالم بزرگ شده باشید که این مهارت‌ها را به خوبی به شما آموخته‌اند.

خوشبختانه بله و این تصادف، شانس و یا سرنوشت برای من نعمت بزرگی است که با مردی زندگی می‌کنم که به اصول من نزدیک است. همان طور که خدا را شکر می‌کنم در خانواده‌ای بزرگ شده‌ام که حتی یک واژه بد از زبان اعضای خانواده‌ام نشنیدم. همه اینها روی تربیت بچه تاثیر می‌گذارد و او هم وقتی مادر یا پدر شود همان رفتارها را با فرزندان خود خواهد داشت.

خانم صادقیان چیزهایی که شما می‌گویید در خانواده‌ ایده‌آل رخ می‌دهد که تعداد آنها شاید این روزها انگشت‌شمار باشد شما برای والدینی که خانواده‌ای ناسالم را اداره می‌کنند چه حرفی دارید؟

‌ این ‌گونه والدین هنوز متوجه نشده‌اند که کودکی در زندگی هر آدمی چقدر مهم است. وقتی یک کودک در شرایطی خاص مثلا از یک گربه می‌ترسد تا آخر عمرش از همه حیوانات خواهد ترسید. حال ببینید والدین غیرموجه با روح کودکان خود چه می‌کنند که این بچه‌‌ها وقتی بزرگ می‌شوند به هیچ کس اعتماد نمی‌کنند! به‌نظرم باید به پدر و مادرها همیشه گوشزد کرد که دوران کودکی بزرگ‌ترین ودیعه‌ای است که هر آدمی تا آخر عمر آن را با خود به همراه خواهد داشت. معتقدم باید در این زمینه تبلیغات وسیع صورت بگیرد که همه متوجه شویم با کودکان چگونه برخورد کنیم. بابت هر جمله‌ای که به او می‌گوییم، بابت تک تک رفتارهایی که مقابل او انجام می‌دهیم، بابت هر اتفاقی که پیرامون ما می‌افتد و باید به بچه توضیح بدهیم، مسئولیم. به نظرم ما در این زمینه کم‌کاری کرده‌ایم، به همین دلیل اکنون جوانانی را می‌بینیم که وضعیت نرمال و خوبی ندارند. اخلاق پارسی و اسلامی را که ما همیشه به آن افتخار می‌کردیم کمتر بچه و جوانی رعایت می‌کند. به نظرم ما در گذشته درست عمل نکردیم که الان مثلا جوان 20 ساله به خودش اجازه می‌دهد هرچه را به دهانش می‌آید، بگوید.

البته برای جوانانی که در اطرافشان این اتفاقات تلخ می‌افتد یک نصیحت دارم! بهتر است این گفته لقمان را آویزه گوشمان کنیم، که گفت: ادب از که‌ آموختی، گفت از بی‌ادبان! هر کاری که به نظرم ناپسند آمد، تکرارش نکردم. این یکی از شیوه‌‌های هوشمندانه خودتربیتی است. بچه‌‌هایی که چیزهای ناپسند را از والدین و اطرافیان می‌بینند بهترین شیوه است که خودشان آن را تکرار نکنند. بچه‌‌های ما بسیار هوشمند هستند و به نظرم خودشان می‌توانند این کار را برای داشتن زندگی بهتر انجام دهند.

طاهره آشیانی - روزنامه جام جم