هجوم دایناسورها به پرده سینما

استیون اسپیلبرگ که این نوول را خوانده بود، دست به یک کار جسورانه زد و گفت قصد تبدیل آن به یک فیلم سینمایی را دارد اما منتقدان سینمایی و اهل فن انجام چنین کاری را بعید می‌دانستند و عقیده داشتند نمی‌توان حال و هوای مرموز داستان کراتین را به صورت تصویری ارائه داد اما اسپیلبرگ در سال 1993 فیلم خود را ساخت و منتقدان از آن به عنوان یک انقلاب در کار فیلمسازی اسم بردند.

توانایی این فیلمساز در خلق صحنه‌هایی رویایی که غیرممکن به نظر می‌رسید، تعجب و شگفتی همراه با تحسین منتقدان سینمایی را به همراه داشت.

اسپیلبرگ به کمک فناوری‌های نوین کامپیوتری توانسته بود داستان تخیلی کراتین را به صورت تصاویری زنده و قابل قبول برای تماشاگران سینما درآورد.

استقبال خوب تماشاگران راه را برای دومین قسمت فیلم در سال 1997 فراهم کرد. این فیلم با نام «دنیای گمشده: پارک ژوراسیک» به نمایش عمومی درآمد.

«پارک ژوراسیک 3» سال 2001 اکران عمومی شد و تفاوت آن با دو قسمت قبلی در این بود که به جای اسپیلبرگ، جو جاشن پشت دوربین قرار گرفت. این قسمت از مجموعه فیلم پارک ژوراسیک ناموفق‌ترین قسمت آن بود. شاید به همین دلیل بود که طرح تولید قسمت تازه دیگری از آن به قفسه بایگانی سپرده شد.

استیون اسپیلبرگ که خودش را درگیر یکسری پروژه و فیلم جدی کرده بود، از بی‌علاقگی‌اش برای کارگردانی قسمت دیگری از مجموعه فیلم پارک ژوراسیک صحبت کرد. تلاش تهیه‌کنندگان فیلم هم برای جلب رضایت وی راه به جایی نبرد.

این در حالی بود که مایکل کراتین خالق دنیای دایناسورهای پارک ژوراسیک هم کتاب تازه‌ای در این رابطه ارائه نکرد.

در این حالت، سازندگان فیلم برای قسمت تازه‌ای از آن باید سراغ داستانی اصیل و غیراقتباسی می‌رفتند.

این در حالی بود که اهل فن هم می‌گفتند دایناسورهای این مجموعه فیلم باید کارهای تازه‌ای انجام دهند تا بتوانند تماشاگران را جذب و درگیر خود کنند. به باور آنها، این موجودات ترسناک در قسمت سوم فیلم حرفی برای گفتن نداشتند!

کار نگارش فیلمنامه قسمت دوم «دنیای ژوراسیک» توسط درک کانلی و تره‌ورو شروع شده است. اما پرسشی که منتقدان مطرح می‌کنند این است که آیا آنها می‌توانند دایناسورهای داستان فیلم را وارد یکسری ماجراجویی جذاب، تازه و غیرتکراری کنند. این پرسشی است که زمان، پاسخ آن را خواهد داد.

قاب کوچک - ضمیمه شنبه روزنامه جام جم