بـه قلـه‌هـا نـگاه کنیـم

دو تیم ایران و آمریکا پیش از این در کالیفرنیا دو بار در دور رفت با هم روبه‌رو شدند که آمریکا در هر دو بازی خانگی با نتیجه ۳ بر یک پیروز شد. اینک نخستین سفر کاروان والیبال آمریکا برای برگزاری دو بازی در ایران انجام شده است. تیم‌های والیبال ایران و آمریکا از ساعت ۲۱ روزهای ۲۹ و ۳۱ خرداد در تالار 12 هزار نفری مجموعه آزادی تهران با هم دیدار می‌کنند.

تیم ملی والیبال فرصت دوباره‌ای پیدا کرد تا در لیگ جهانی جبران مافات کند، بویژه این که به واسطه دو پیروزی شیرین مقابل روسیه با روحیه بازسازی شده به کشور بازگشت. روسیه البته ساده‌تر از لهستان و آمریکا بازی می‌کند. روس‌ها اصولا بعد از بازی‌های المپیک لندن دچار نوعی فترت شده‌اند. آسیب‌دیدگی دیمیتری موزرسکی که 30 درصد تیم ملی این کشور است، بیشترین لطمه را به روسیه زده است. موزرسکی که با 2متر و 18 سانتی متر قد به غول مهربان شهرت دارد، تا جام جهانی ژاپن (17 شهریور ماه) که انتخابی المپیک است و دو تیم برتر آن جواز حضور در بازی‌های ریو را به دست می‌آورند استراحت می‌کند.

اما در تیم آمریکا هر شش نفر داخل زمین سرویس پرشی می‌زنند و کم‌خطاترین تیم دنیا را تشکیل می‌دهند. دفاع روی تور آمریکایی‌ها خیلی قوی نیست، اما در هر دور از چهار آبشارزن سود می‌برند. زدن آبشار پایپ به طور مرتب در دستور کار جان اسپارو قرار دارد و بازیکنی به نام ساندر تیلور استاد زدن پایپ است. او در دوره قبل لیگ جهانی دو جایزه انفرادی را به خود اختصاص داده بود. البته ما نیز می‌توانیم به دلیل ازدحام و حمایت تماشاگران، آمریکایی‌ها را شکست دهیم، اما چون در جام جهانی و انتخابی المپیک که هر دو در توکیوی ژاپن برگزار خواهد شد از نعمت حضور تماشاچیان محروم هستیم، باید مبتنی بر تاکتیک بازی کنیم و اجازه ندهیم تیم ما شرطی بار بیاید. المپیک بلندترین قله والیبال جهان است.

لهستانی‌های مدرن

لهستانی‌ها از لحاظ کار تیمی به پای آمریکایی‌ها نمی‌رسند، ولی آنها هم روی تور مدرن بازی می‌کنند؛ هرچند درصد اشتباهات این تیم از آمریکا بیشتر است. این تیم پشت خط 2 مشکل دارد و ما اگر در زدن سرویس درست عمل کنیم با از دور خارج کردن میکا حریف را وادار می‌کنیم پنج نفره مقابل ما بازی کند و صدالبته مهار کورک باراتز هم باید جزئی از تاکتیک تیم ایران باشد؛ اقدامی که در مسابقه دوم ایران ـ لهستان در چستهوا تا حدود زیادی از قوه به عمل در آمده بود.

محو‌کردن میخائیلوف

تیم ملی ایران اکنون یک مجموعه خوب و به خود آمده در اختیار دارد. دست زدن به این ترکیب کار عاقلانه‌ای نخواهد بود. غیر از میلاد عبادی‌پور و فرهاد قائمی که در انتهای میدان و در دریافت‌ها مجتبی میرزاجانپور را داریم که اگر فراز و فرود روحی را کنار بگذارد و کواچ هم بیشتر رعایت روحیه وی را بکند، بهترین پست 4 حال حاضر خواهد بود.

میرزاجانپور در دیدار با روسیه چقدر از ماکسیم میخائیلوف دفاع کرد و چه آبشارهای جانانه‌ای زد. او خط بطلان روی نام بازیکنی کشید که محبوب‌ترین بازیکن روسیه و یکی از بهترین قطر پاسورهای والیبال جهان است. میرزاجانپور همان بازیکنی است که ولاسکو او را باور کرد و در اوج انحصارگرایی در تیم ملی به یک مهره ثابت تبدیل شد.

از شهرام محمودی و سعید معروف حرف تازه‌ای نمی‌زنیم؛ این دو فوق ستاره چشم بسته همدیگر را می‌یابند. محمودی به دلیل سرعت مچ دست و گام‌های سریعی که برمی‌دارد، یکی از سرعتی‌ترین پشت‌خط‌زن‌های والیبال دنیاست و معروف را هم که می‌دانیم اگر مسلط به نفس باشد، کاری می‌کند کارستان و دیدید که در مسابقه دوم با روسیه آنقدر عالی پاس داد که روس‌ها حسرت به دل به پنجه‌هایش نگاه می‌کردند.

تیم ملی البته یک لیبرو جوان و خوش استیل را رو کرد. سیامک مرندی تجربه فرهاد ظریف را ندارد، اما برای سرمایه‌گذاری نیروی ارزشمندی است. کواچ باید مرندی و محمدرضا موذن دیگر لیبروی جوان را بیشتر تحویل بگیرد. این به معنی نادیده گرفتن کوچک‌مرد بزرگ والیبال، فرهاد ظریف نیست. ظریف را باید برای جام جهانی ژاپن آماده کنیم.

اکنون محمدجواد معنوی‌نژاد و حسن صنوبری تا حد زیادی خودشان را تثبیت کرده‌اند. بودن این بازیکنان خوش قواره، مستعد ولی کم‌تجربه به سود تیم ملی است. مخلص کلام این که باید به سید موسوی، فوق‌ستاره مصدوم والیبال هم مانند فرهاد ظریف استراحت کامل بدهیم. ما این بازیکنان را برای جام جهانی و انتخابی المپیک نیاز داریم. اگر از لیگ جهانی بگذریم و حتی جام ملت‌ها را نادیده بگیریم، می‌توانیم هم جوانانمان را به‌درستی محک بزنیم و هم فوق‌ستاره‌هایمان را صحیح و سالم برای آوردگاه مهم ژاپن آماده کنیم.

نگاه ویژه

از دو دیدار مرحله رفت لیگ جهانی در کالیفرنیای جنوبی که بگذریم، ایران ـ آمریکا بازی‌های خوبی با هم داشتند. از مسابقات جهانی 1970 تاکنون بازیکنان کشورمان در هر برهه سعی وافری در نبرد پایاپای با یانکی‌ها به خرج می‌دادند، اما دو پیروزی تاریخی را به نام خود ثبت کردند. جام جهانی ژاپن 2011 با مربیگری ولاسکو و جهانی لهستان2014 با مربیگری کواچ و حالا در روز‌های جمعه و شنبه حکایتی دیگر است، چراکه داگ‌بیل رئیس فدراسیون آمریکا با 25 بازیکن و یک گروه همراه نخستین حضورشان را در ایران تجربه خواهند کرد، آمریکا قهرمان لیگ جهانی است و برخلاف روس‌ها تغییرات چندانی در ترکیب این تیم به وجود نیامده است.

دیوید لی، بهترین مدافع وسط لیگ قبلی و شن رونی کاپیتان آمریکا مصدوم هستند که کار کمی برای آنها دشوارتر خواهد شد. کریستین سون، پاسور این تیم که شبه ژاپنی است، باز پاس می‌دهد و در ایجاد فضا بین مدافعان حریف تبحر زیادی دارد.

مقابله با پاس‌های وی تلاش مضاعف دفاع وسط‌های تیم ما را ایجاب می‌کند، تری مورفی در قطر پاسور خیلی باثبات نیست، اما مثلث هلت ماکسول، ماتیو اندرسن (همبازی سعید معروف در تیم زنیت کازان) و ساندی تیلور بسیار تعیین‌کننده‌اند. تیلور که در لیگ سال گذشته دو جایزه انفرادی گرفته بود توانایی بازی در دو پست را دارد.

«پایپ‌های تیلور» در دنیا شهرت دارد و یکی از دشوارترین وظایف تاکتیکی تیم ایران مهار حملات ساندی تیلور است.

هر شش بازیکن تیم ایالات متحده در زدن سرویس‌های پرشی توانمند عمل می‌کنند و از لحاظ اجرای آنالیز و تاکتیک متغیر کم‌اشتباه‌ترین تیم دنیا به شمار می‌آیند، اما مردان شجاع ما نیز ثابت کرده‌اند غیر قابل پیش‌بینی‌اند و اگر دریافت اول را به درستی دست پاسور برسانند، به دلیل سرعت و تنوع منحصر‌به فرد، قدرت پیروزی را بر هر تیمی دارند؛ ازجمله آمریکا که تاکنون دو بار طعم شکست از ایرانیان را چشیده است.

جمشید حمیدی/ جام‌جم