حرف زدن در ورزش بانوان ممنوع!

به گزارش جام جم ورزشی، "حرف نزدن" در ورزش بانوان اتفاق جدیدی نیست. بارها اتفاق افتاده که ورزشکاران زن در رشته های مختلف از نمایندگان رسانه های گروهی درخواست کرده اند نامی از آنها نبرند در غیر اینصورت عواقب سنگینی در انتظار آنهاست. هنوز یادمان نرفته بازیکن تیم ملی فوتسال بانوان چطور به دلیل یک مصاحبه انتقادی در برنامه نود با جریمه از سوی فدراسیون روبرو شد و یا بازیکن تیم ملی فوتبال بانوان به دلیل مصاحبه ای که در یکی از خبرگزاری ها انجام داد جریمه شد. این شرایط مختص به فوتبال و فوتسال بانوان نیست. ورزشکاران زن برخی از رشته های دیگر نیز همین وضعیت را دارند. اسم ما را ننویسید! چندی پیش برای پیگیری مهاجرت یک ورزشکار زن به خارج از کشور با هم تیمی های سابق وی تماس گرفتیم. دوستان و هم تیمی های وی اطلاعات کاملی درباره دلایل این اتفاق در اختیار ما گذاشتند اما روی این نکته هر چند وقت یکبار تاکید می کردند که ترخدا اسمی از ما نیاورید ، فدراسیون ما را جریمه می کند! در واقع این ترس بانوان ورزشکار به زحمات آنها برمی گردد. آنها در شرایطی که در بسیاری از مواقع هنوز ورزش بانوان جدی گرفته نمی شود به سختی راه خود را برای رسیدن به موفقیت پیدا می کنند بنابراین نمی خواهند با یک مصاحبه همه چیز را خراب کنند. اما به راستی چرا بسیاری از ورزشکاران زن باید از مصاحبه کردن باک داشته باشند؟ ما انتقادپذیر نیستم بسیاری از ورزشکاران زن بهتر از هر فرد دیگری درد رشته مورد علاقه خود و مشکلات آن را می دانند اما کمتر به خود اجازه می دهند درباره آن صحبت کنند چرا که مسئولان فدراسیون مربوطه انتقاد پذیر نیستند و گمان می کنند کارشان آنچنان درست که مو لای درزش نمی رود! هنوز یادمان نرفته که زهرا حیدری قهرمان جودوی ایران چگونه به دلیل مصاحبه های انتقادی از سوی این فدراسیون طرد شد و یا طنین نراقی به دلیل انتقاد از شرایط کنونی فوتبال بانوان با برخوردی قهر آمیز مواجه شد. در واقع مشکل بزرگ دیگر ورزش بانوان این است که مسئولان بلندپایه ورزش به هیچ عنوان گوشی برای شنیدن انتقادها ندارند و اگر هم داشته باشند خیلی زود تاب و تحمل خود را از دست می دهند. یکی از بازیکنان تیم ملی فوتبال بانوان می گوید که چند سال پیش در اردوهای تیم ملی نان و پنیر می خورده اند. یک قایقران ملی پوش هم می گفت که در اردوهای تمرینی تنها تغذیه آنها ساندویچ کالباس بوده است اما وقتی این مشکلات را با رسانه ها در میان می گذاشتند اصرار می کردند اسمی از آنها برده نشود چرا که در غیر اینصورت جریمه یا محروم می شوند. بسیاری از ورزشکاران مدال آور مرد بهترین امکانات را در اختیار دارند ، اتومبیل های میلیاردی از آن سوی مرزها وارد می کنند و غذایشان هم ابدا نان و پنیر و یا ساندویچ کالباس نیست. این ورزشکاران بهترین نوع تغذیه را هم دارند و البته به راحتی از همه چیز و هر فردی انتقاد می کنند. به راستی یکی از مشکلات ورزش بانوان این است که بسیاری از مشکلات از ترس محروم و جریمه شدن عنوان نمی شود. این سکوت تا چه زمانی باید در ورزش بانوان پایدار باقی بماند؟