تنبیه بدنی کم شده، تنبیه روانی هم نکنیم

معاون پرورشی آموزش و پرورش دیروز به ایسنا گفت موارد تنبیه بدنی اندک است و اگر گزارشی به دست وزارتخانه برسد، با خاطیان برخورد می‌شود، یعنی قبول است که در مدارس هنوز تنبیه بدنی وجود دارد.

در سال‌های اخیر لااقل ما رسانه‌ها موارد متعددی از برخوردهای فیزیکی در مدارس را شرح داده‌ایم که موید وجود این تنبیه‌هاست؛ اخباری از کوبیدن کتاب به سر دانش‌آموز تا زندانی کردن او در انباری.

پس نمی‌شود برخوردهای خشن فیزیکی در مدارس را منکر شد؛ هرچند امروز برخلاف گذشته این تنبیه‌ها همه‌گیری ندارد و کتک‌ها فقط نصیب عده‌ای خاص و در شرایطی خاص می‌شود اما تنبیه جسمی که کم شده، تنبیه روانی کم نشده و آزارهای روانی زیر پوست بیشتر مدارس می‌لولد.

آماری نداریم که به آن استناد کنیم، ولی مشاهدات و تجربیاتی داریم که محکم‌ترین دلیل برای اثبات وجود تنبیه‌های روانی است.

توهین، تحقیر، کوچک شمردن، سرکوب‌کردن نظرات و دست‌کم گرفتن بچه‌ها این روزها در خیلی از مدارس وجود دارد که شاید جایگزینی است برای تنبیه بدنی که حالا چون مردم نسبت به آن حساس شده‌اند و مجازات قانونی نیز دارد، نمی‌تواند زیاد استفاده شود.

تنبیه‌های روانی در گذشته هم وجود داشت، آن‌قدر زیاد که حس می‌کردی انسان به دردنخور هستی که وقت سیستم آموزشی را می‌گیری؛ آن هم فقط به علت یک رفتار کودکانه یا واکنشی از سر نوجوانی.

حالا هم این حس منفی به گروهی از جمعیت دانش‌آموزی کشور منتقل می‌شود و طعم شیرین یادگیری را در کام آنها به تلخی می‌برد. آموزش با چاشنی تنبیه؟ مگر می‌شود؟ بی‌شک هیچ‌کس با تنبیه جسمی و روانی، دانش‌آموزی منضبط‌تر و درسخوان‌تر نمی‌شود، بعلاوه تنبیه با روح آدمی سازگاری ندارد و او را گریزپا می‌کند.

عده‌ای هم به همین دلیل از مدرسه گریزان شده‌اند و شوق تحصیل ندارند، ولی با این حال تنبیه هنوز هم هست، نه به شوری و غلظت قبل، ولی هست.

این اتفاق اما با تصمیم آموزش و پرورش برای متحول شدن تعارض دارد؛ تحول به این معنی که چیزی باشیم بجز این‌که هستیم، به دست نمی‌آید مگر با تغییر تفکر، نوع نگاه و نگرش ما به آموزش که حتما بساط تنبیه را از هر نوعش جمع می‌کند و دانش‌آموزانی بار می‌آورد پرشور، مشتاق یادگیری و جسور در بیان نظرات، بی‌ترس از مواخذه و سرکوب شدن.

مریم خباز - ‌گروه جامعه