هنوز کتک‌خور دانش‌آموزان ملس است

کتمان و تکذیب تنبیه بدنی در مدارس ـ همان طور که مسئولان می‌پسندند ـ فایده‌ای ندارد؛ چون اخبار مدارس خیلی زود به بیرون درز می‌کند.

نمونه این تنبیه‌ها که هنوز داغ است یکی در سیاهکل گیلان و دیگری در چند مدرسه استان تهران اتفاق افتاده که خبرگزاری فارس مخابره‌اش کرده است.

در یکی از روستاهای سیاهکل، دو دانش‌آموز 9 ساله با هم گلاویز می‌شوند که مدیر مدرسه یکی را که فکر می‌کرد، مقصرتر است در انبار مدرسه حبس می‌کند و این اسارت تا بعد از پایان ساعت مدرسه ادامه می‌یابد تا آنجا که گریه‌ها و عجز و لابه‌های دانش‌آموز به گوش اهالی روستا می‌رسد و او نجات می‌یابد.

در تهران هم همان داستان قدیمی بی‌حوصلگی معلم در مقابل دانش‌آموز دیرفهم رخ داده که ضعف دانش‌آموز را با زدن کتاب بر سر او جبران کرده و کودک هشت ساله را به وحشت انداخته است.

خط‌کش‌های آهنی یک زمانی جزو جدانشدنی از معلمان بود، بعد هم مداد یا خودکار که باید لای انگشت بچه درس‌نخوان می‌رفت و بعد نیز مشت زدن به سر و صورت، گرفتن یقه دانش‌آموز، کشیدن او روی زمین یا ایستاندنش گوشه و کنار و ترغیب بچه‌ها برای هو کردن او. حالا هم کم و بیش این برخوردها وجود دارد؛ هرچند آگاه شدن دانش‌آموزان و خانواده‌ها از حقوق انسانی خود برخوردهای فیزیکی را کمتر کرده است؛ اما با این حال خشونت‌های لفظی، توهین‌ها، تحقیرها و سرکوب کردن‌ها هنوز وجود دارد و این است که همچنان برای گروه زیادی از دانش‌آموزان، مدرسه جای دلچسبی نیست.

این روزها که ریاست آموزش و پرورش دست به دست شده و شخصی روی صندلی وزارت نشسته که اولویت اولش ساماندهی نیروهای انسانی و اجرای کامل سند تحول بنیادین است، تنبیه بدنی بیش از هر زمان دیگری به چشم می‌آید، چون اگر قرار است تحولی در نظام آموزشی رخ دهد، باید دانست که تحول با قرار دادن هر فرد در جایی که شایستگی آن را دارد، محقق می‌شود؛ یعنی نشاندن معلمانی در کلاس که نه با زور و تنبیه که با عشق تعلیم می‌دهند.

پرورش دانش‌آموز و رساندن او به حیات طیبه که شاه‌بیت سند تحول است نیز فقط با بهبود سیستم آموزشی و پرورشی و احترام به حقوق انسانی دانش‌آموزان میسر می‌شود چون کودک یا نوجوانی که کتک بخورد و تحقیر شود دیگر رغبتی برای متحول شدن از خود نشان نمی‌دهد و این یعنی مرگ تدریجی یک سند.

مریم خباز ‌- گروه جامعه