تفاوت‌‌های قشریت فکری با اسلام حقیقی

اما براستی حقیقت و روح دین و علی الخصوص اسلام چیست و اسلام سعادت و شقاوت پیروان خود را چگونه در دنیا و آخرت معلوم و مشهود فرموده است و این اعمال شنیع به نام دین و دیانت چه تناسبی با حقیقت متعالیه دین دارد.

قرآن که از غیب و از آسمان قدر بر سینه محمدی(ص) ساری و جاری شده است (انا انزلنا فی لیله القدر) تا آدمی در مقام اسلام و مسلم، تسلیم به حق و حقیقت شده تا فلاح راستین را علماً و عملا ًو عیناً دریافته و به لقاء حق رسد و در ظل حضرت عز اسمه حیات ابدی یابد، اساسا با بسیاری از خوانش‌ها و اعمال مدعیان اسلام سازگاری ندارد.

از سوی دیگر باید دید که تربیت‌یافتگان مکتب قرآن که حضرت رسول‌الله(ص) و حضرات ائمه اطهار(ع) از نمونه‌های عینی و حقیقی آن هستند چگونه با دیگر ابناء بشر و غیرمعتقدان، ‌سلوک و رفتار کرده‌اند که در روزگار کنونی عده‌ای به نام قرآن و حضرت رسول(ص) چنین فجایعی را به بار می‌آورند.

پیروان پیامبر(ص) که قرآن او را رحمت‌للعالمین نامید و با مجوس (زردشتی) یهودی و مسیحی نشسته و از دست ایشان غذا نیز خورده، چرا تحت نام او بر سر مسلمانانی که قرآن را کتاب خدا و کعبه را قبله و حضرت رسول(ص) را خاتم النبیین می‌دانند و فرزندان تازه متولد شده خود را به اذان اسلام و به اسامی حضرات ائمه اطهار(ص) و بزرگان اسلام مزین می‌کنند و هر صبح و ظهر و شام ندای الله‌اکبر از حنجره‌های خرد و کلان آنان مترنم شده و ازدواج، دفن اموات، روزه، زکات و حدود و احکام خود را به قانون محمدی(ص) اجرا می‌نمایند دست تعدی و ظلم دراز می‌کنند.

اصل این تفکر و اندیشه ضد اسلامی و ضد دینی و حتی ضد الهی که افرادی به خود اجازه داده موحدان و پیروان محمدی(ص) را کافر حربی و خون آنها را مباح و تجاوز به نوامیس ایشان را مباح و به زعم و فکر و خیال کوتاه خویش ذخیره آخرت بدانند کجاست و چه‌اندیشه‌ای در پس پرده این امور را اداره می‌کند؟

باید گفت که بروز و ظهور چنین تفکری که عده‌ای فقط خود را ناجی و دیگران را هالک مفروض داشته و از هیچ جرم و جنایتی روی‌گردان نمی‌شوند و قلب‌های سنگشان از خون و ناله‌های اطفال و زن‌ها و هم‌کیشان نلرزیده و بلکه با افتخار به زعم کوتاه خویش رعشه در جان‌ها و دل‌ها می‌افکنند سابقه طولانی در تاریخ اسلام دارد که از قشریتِ قشری مآبان و خشک اندیشی به ظاهر مومنان حادث شده است (چه تاریخ صدر اسلام یاد دارد حوادثی که خوارج به پا داشتند و در ادوار بعدی تفکر ابن تیمیه‌ای و نیز سلفی‌گری و وهابیت چه کرد که تا حال نیز این عقاید و اندیشه‌ها در قالب‌های گوناگون فکری و عملی رسوخ و نفوذ داشته و هراز گاهی دست ظلم و تعدی از آستین به ظاهر دین‌مداری خارج می‌کند و باعث ظهور طالبان و تکفیری‌ها و داعش و... می‌شود)؛ اما می‌توان به ضرس قاطع فهمید که انسانیت و اسلامیت تنها ابزار دست این‌گونه افراد بوده و ایشان نه دغدغه روح دین دارند و نه برپا داشتن حکومت نبوی(ص)، بلکه ایشان ایادی دست ابلیس‌های درونی و بیرونی‌اند که چند روز به نام اسلام و دفاع از دین از هیچ ظلم و تعدی کوتاهی نمی‌کنند و تنها در پی ایجاد تفرقه و جنگ‌های خونین و دشمنی مابین امت اسلامی هستند و انسانیت، اخلاق و ایمان الهی‌گونه پیروان حضرت رسول(ص) را به باورهای ضد اسلامی و ضد بشری تبدیل کرده و شقاوت را به اعلا درجه رسانده‌اند و از ایجاد و ایجاب امت واحده رسول(ص) و اخوت مابین مسلمین بشدت هراس داشته و ملعبه دست استعمار و استثمار داخلی و خارجی و همچنین دیو نفس خود شده‌اند و جنایت‌های کریه خود را به نام امت پیامبر(ص) انجام داده و لعن شیعه و سنی می‌کنند.

باید گفت که حقیقت و روح دین اسلام‌ بر منظر توحید، قرآن و سیره زندگی علمی و عملی حضرت رسول‌الله(ص) و احکام منتشره در 23 سال دعوت ایشان تبیین و تا به امروز توسط امتش به نسبت فهم افهام، ساری و جاری شده است و تفرقه و جدایی ظاهری و باطنی مابین امت، خیانت و ظلمی گران بر ساحت روح دین و حضرت ختمی مرتبت(ص) است. از این رو جنگ‌ها و کشتارها و خونریزی‌ها بین مسلمین تحت هر نامی و عنوانی باطل و صدمه به روح دین و پیوند قلبی امت اسلامی خواهد بود و آب به آسیاب بدخواهان داخلی و خارجی ریختن است.

هوشنگ شکری / جام‌جم