طبیبم‌ رو می‌خوام

جام جم سرا: برخی از پزشکان در مواجهه با بیمار، چنان رفتار می‌کنند که عمل ویزیت کردن بی‌شباهت به یک عمل از سر اجبار و مکانیکی نیست و حتی بیمار را معذب می‌کند.

بی‌حوصله بودن، مانع شدن از صحبت طولانی بیمار، با پرخاش جواب دادن، بیمار را متهم به ندانستن و پرگویی کردن و حتی نگاه نکردن به چهره بیمار برخوردهای شایع برخی از پزشکان پرمشغله و بی‌اخلاق است.

یادم می‌آید یک‌بار همین مساله را در گفت‌وگو با یکی از بزرگان حوزه پزشکی که سمت‌های مهمی هم در این حوزه داشته، مطرح کردم.

پاسخ ایشان این بود که در تغییر و تحولاتی که در جامعه رخ داده و بسیاری از افراد تندخو و پرخاشگر شده‌اند، پزشکی هم مثل دیگر حرفه‌ها از این بی‌اخلاقی‌ها مصون نیست و این نوع برخوردها حالا همه‌گیر شده است و نمی‌توان از پزشکان انتظار مهربانی، حوصله و دلسوزی غیرواقعی داشت.

مسلما حق با ایشان است، پزشکان هم مانند دیگر افراد جامعه در تنگناهایی از لحاظ حرفه‌ای و مالی قرار دارند که حق دارند بی‌حوصله باشند یا دست‌کم همیشه حوصله نداشته باشند، اما برخوردهایی که در این یادداشت از آنها صحبت شده، لزوما به حوصله پزشک مربوط نیست، اصل اساسی و قاعده کار پزشکان است.فرض کنید شما به روزنامه جام‌جم زنگ می‌زنید و خبرنگاری که باید پاسخگو باشد، درست جوابتان را نمی‌دهد یا کارمند اداره‌ای که باید کارتان را انجام دهد، دست دست می‌کند، همه اینها بد و آزاردهنده است، اما ماجرای طبیب و بیمار در این گروه از بی‌اخلاقی‌ ها نمی‌گنجد، زیرا شاغلان حرفه پزشکی بهتر می‌دانند که شغلشان و اندازه اهمیتش به جان و روح آدم‌ها برمی‌گردد و قابل مقایسه با سهل‌انگاری و بی‌توجهی در دیگر امور نیست.

در این میان وزارت بهداشت هم به عنوان متولی امر، ظاهرا فقط به توصیه پناه آورده است و قائم مقام وزیر بهداشت از پزشکان متخصص خواسته است که در هر ساعت هشت بیمار ویزیت کنند.در حالی که این روزها ویزیت‌ها گاهی به چند دقیقه هم نمی‌ر‌سد، خصوصا قبل از این‌که به خودتان بیایید، بیمار بعدی وارد شده و منتظر است صندلی را برایش خالی کنید.

آوید طالبیان - جام‌جم