پارلمان عراق در برابر یک تصمیم تاریخی

به گزارش جام‌جم، این جلسه هرچند به‌منظور تعیین رئیس پارلمان، معاونانش، نخست وزیر و رئیس جمهور جدید تشکیل شده بود، اما به دلیل اختلافات نمایندگان و گروه‌های مختلف عراقی از حد نصاب خارج شد و به هشتم جولای (هفدهم تیر) موکول شد. خبرگزاری ایسنا به نقل از شبکه خبری اسکای نیوز عربی خبر داد که در آغاز این جلسه 255 نماینده از مجموع 328 نماینده جدید پارلمان عراق حاضر شدند و یاد کردند ، اما پس از اعلام تنفس در میانه جلسه، نمایندگان حاضر در جلسه کمتر از حدنصاب بودند. برخی گروه‌های عراقی پیش از این اعلام کرده بودند که اگر نوری مالکی نامزد نخست‌وزیری باشد، نمایندگان کُرد و سنی درجلسه پارلمان حاضر نخواهند شد.

به‌نظر می‌رسد نمایندگان پارلمان عراق که مهم‌ترین نهاد دموکراتیک برای سامان دادن به تحولات سیاسی در این کشور است، اکنون در شرایطی قصد دارند یکی از تصمیمات ‌تاریخی خود درباره آینده این کشور را اخذ کنند که واقعیات سیاسی این کشور با مداخله خارجی و حضور گروهک‌های تروریستی، شرایط ویژه‌ای به خود گرفته است.

از یک‌سو سرکرده تروریست‌های بعثی – تکفیری داعش اعلام خلافت کرده و خود را خلیفه همه مسلمانان خوانده است(!) و از دیگر سو مسعود بارزانی، رئیس دولت خودگردان اقلیم کردستان عراق، در مصاحبه با بی.‌بی.‌سی گفته در نظر دارد «ظرف چند ماه» همه‌پرسی استقلال از عراق برگزار کند و این حرکت را حق طبیعی مردم دانسته است!

همزمان، فشارهای خارجی به این کشور افزایش یافته و در کنار حمایت برخی کشورهای منطقه از تروریست‌های داعش، واشنگتن تلاش می‌کند نتایج انتخابات دموکراتیک عراق را نادیده گرفته و رژیم صهیونیستی نیز با حمایت از تجزیه عراق، بر‌طبل فروپاشی وحدت ملی در این کشور می‌کوبد.

بدیهی است در چنین شرایطی نمایندگان پارلمان عراق که برخلاف تروریست‌های داعش و تجزیه‌طلبان، نمایندگان واقعی شهروندان عراقی اعم از کُرد و سنی و شیعه هستند، باید به بدیهی‌ترین اصل حکمرانی یعنی حفظ یکپارچگی ملی توجه کرده و در جلسه آینده پارلمان تصمیمی را اخذ کنند که از فروپاشی عراق و چنان که نشریه تایم پیش‌بینی کرده، «پایان عراق» جلوگیری کنند.

بی‌تردید مرزبندی‌های خاورمیانه که براساس سیاست‌های ژئوپلتیک انگلیس پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی در جریان جنگ جهانی اول شکل گرفت، به دلیل برخاستن از جبر بیرونی، طی یک قرن گذشته نتوانسته کارآمدی چندانی داشته باشد. با‌این حال اکنون آمریکا قصد دارد اشتباه صد‌سال قبل انگلیس را تکرار کرده و با خط‌کشی‌های مصنوعی دوباره در منطقه، بر مشکلات موجود افزوده و به خیال خود، با ایجاد کشورهایی کوچک و ضعیف در منطقه، جایی برای خود در خاورمیانه‌ای باز‌کند که پیش از این شاهد تحولاتی شگرف در جریان جنبش بیداری اسلامی بود.

در چنین فضایی، نمایندگان پارلمان عراق، می‌بایست با درک درست شرایط منطقه و نیز در نظر گرفتن منافع ملی کشور خود، مانع از آن شوند که بازی مرگبار با برگ تروریسم، دستاوردهای دموکراتیک ناشی از مقاومت عراقی‌ها در برابر دیکتاتوری حزب بعث را بر باد داده و این کشور را تبدیل به یک مستعمره تمام‌عیار در قرن بیست‌ویکم کند.تاریخ کهن عراق و پیشینه فرهنگی این کشور، نشان از آن دارد که نخبگان عراقی با تکیه بر مرجعیت دینی در این کشور که یک میراث گرانبها در چارچوب تمدن اسلامی است، می‌توانند مصالح کشور را درک کرده و تصمیمی بگیرند که بیشترین منافع را برای این کشور داشته باشد. بدیهی است که بهترین ابزار برای تحقق این هدف، تکیه بر آرای مردمی و تن‌دادن به اصول دموکراتیک است.

با این وجود فشارهای خارجی تلاش دارد از طریق آتش‌بازی با سلاح تروریسم، نخبگان عراقی را دچار هراسی غیرواقعی از آینده این کشور کرده و تصویری نادرست از شرایط کشور را پیش‌روی وکلای مردم ترسیم کند.

کارگردانان این نمایش سیاسی تصور می کنند خواهند توانست با تکیه بر وحشیگری چند صد تروریست حمایت شده و فشار روانی – تبلیغاتی، نخبگان عراقی را وادارند تا پا بر اراده ملی نهاده و رأی مردم در فرآیند انتخابات پارلمانی را بی‌ارزش در نظر بگیرند. بیگانگان، بی‌اطلاع از ریشه‌های فرهنگی عراق، گمان می‌برند خواهند توانست با عروسک‌های تروریستی، مردم و نخبگان عراقی را مرعوب ساخته و با کلید زدن پروژه «اوکراین2»، بر آرای ملت عراق غلبه کنند.

بی‌تردید استراتژی دشمنان می‌تواند با هوشمندی نمایندگان پارلمان ابطال شده و اکنون نگاه‌ها به منتخبان مردم عراق است که چگونه از رأی آنها پاسداری خواهند کرد. آنها فراموش نکرده‌اند که این یک تاکتیک قدیمی برای آمریکا و هم‌پیمانان آن است که هرکجا رأی مردم با منافعشان سازگار نبود، با ایجاد اغتشاش و غبارآلود ساختن فضا به قصد ارعاب نخبگان و مردم، نتیجه را به سود خود تغییر دهند. این روش پیش از این در انقلاب‌های رنگین تجربه شده، در اوکراین بخوبی به نمایش گذاشته شده و در مصر و سوریه نیز پیاده شد؛ هرچند در یکی به نتیجه رسید و در دیگری نه. حالا همین مدل در عراق هم در حال تکرار است و این بار تروریست‌ها ابزار هراس‌آفرینی شده‌اند و تجزیه‌طلبان هم خواب استقلال می‌بینند.

با این وجود به‌نظر می‌رسد که اتکای نمایندگان پارلمان عراق به مردم این کشور و نه سفارتخانه‌های غربی، خواهد توانست ضامن حفاظت پارلمان از استقلال سیاسی عراق، آرای مردم و پاسداری از منافع ملی این کشور باشد. در همین راستا، پارلمان عراق بی‌توجه به فشار تروریست‌ها، تجزیه‌طلبان و دولت‌های بیگانه، بار دیگر گزینه‌ای را برای ایجاد وحدت ملی و حفظ یکپارچگی سیاسی برخواهد گزید که پیش از این استقلالش از همه این فشارها به اثبات رسیده و همین اغتشاشات کنونی در عراق نیز گواهی بر کارنامه او در ترجیح منافع ملی بر مصالح خارجی بوده است.

بی‌تردید تا هفدهم تیرماه، هم تروریست‌ها تلاش خود برای ایجاد ارعاب را افزایش می‌دهند و هم دولت‌های بیگانه بر طبل تجزیه و انتخاب گزینه‌هایی وابسته می‌کوبند، اما آنچه در فریاد «لبیک» میلیون‌ها عراقی به فتوای جهاد مرجعیت شیعه نهفته است، پیام ایستادگی و مقاومت در برابر همه زیاده‌خواهی‌هاست و این آزمونی است که نمایندگان پارلمان عراق نیز با فاصله‌گرفتن از جنگ روانی ایجاد شده و درک تبلیغاتی بودن حرکت‌های تروریستی موجود، از آن سربلند بیرون خواهند آمد تا تجربه حفظ دولت قانونی در سوریه، در بغداد نیز تکرار شود.