اتوبوس ایران به ایستگاه آرژانتین رسید

1- کاش کارلوس کرش، قصه ایرج دانایی‌فر را بلد بود. این از آن قصه‌های فوتبال ماست که اگر ده هزار بار دیگر هم برای ما بخوانند، باز هم برایمان کهنه نمی‌شود. قصه این بود که قبل از بازی دو تیم اسکاتلند و ایران در جام جهانی 1978 همه دغدغه مربیان ایران این بود که چگونه باید آرچی گمیل را مهار کرد.

گمیل آن روزها ستاره فوتبال جزیره بود، در تیم منچستر می‌درخشید و برای اسکاتلندی‌ها با آن قامت کوچک اما هوش سرشار، یک مهره بی‌نظیربود . قبل از بازی همه می‌پرسیدند چه کسانی قرار است گمیل را بگیرند؟ آیا کسی می‌تواند گمیل را بگیرد؟... کادر فنی تیم ملی تشکیل جلسه داد؛ حشمت مهاجرانی و اصغر شرفی بالاخره تصمیم خود را گرفتند. قرعه به نام ایرج دانایی‌فر افتاد. در طول بازی جریان برعکس شد. اگر گمیل در برابر هلند توانسته بود، یکی از سه گل زیبای تاریخ جام جهانی را به ثمر برساند. در بازی ایران و اسکاتلند این گمیل بود که نتوانست دانایی‌فر را مهار کند و بازیکن ایران با یک نفوذ از جناح چپ، دروازه حریف را باز کرد. کاش بازیکنان ایران این قصه را امروز از حفظ کنند و به این باور برسند همه آنها امروز این فرصت را دارند یک «دانایی‌فر» باشند. در روزی که همه از مهار مسی و آگوئرو و دی ماریا می‌گویند، شاید نوبت یکی از شاگردان کرش باشد که تبدیل به قصه‌ای ‌شود برای نسل‌های بعد...

2- از همان روز که قرعه‌کشی انجام شد، از همان روز که دانستیم با آرژانتین همگروه شده‌ایم، از همان روز که لشکر «کامنت گذاران » به صفحات اجتماعی «مسی» حمله کردند از همان روز که پیامک‌ها به درگیری میان هاشم بیک‌زاده و لیونل مسی اشاره می‌کردند، از همان روز‌ها می‌دانستیم، جذاب‌ترین اتفاق بازی جام جهانی برای ما، در دومین دیدار رقم می‌خورد. این بازی برای ما مثل سوار «ترن هوایی» شدن می‌ماند. همان حس جذاب غلبه بر ترس... این بازی جایی برای بازیکنان تیم ملی ایران است برای آن که دیده‌شوند. بــــرای آن که در چشم باشند. این بازی همان جایی است که باید خودشان را نشان دهند. نه به خاطر مدل مو یا تیپ زیبا.​.. . به خاطر آن که فاصله خود را با بازیکنان حریف با تلاش بیشتر پر می‌کنند.

3- بازی اول را بدون گل پشت سر گذاشتیم، آن هم به شیوه‌ای که می‌خواستیم. مهم این نیست روشی که کرش برای در قفس انداختن عقاب‌های آفریقایی انتخاب کرد، چه نام دارد. گروهی نامش را بازی تدافعی و گروهی هم نامش را بازی اتوبوسی گذاشته‌اند. نام‌ها مهم نیست. مهم این است که سرمربی ایران، اراده‌اش را به حریف تحمیل کرد و بازی را همان طور که می‌خواست پیش برد. او کــــــاری کرد که خط میانی قدرتمند نیجریه که متشکل از اوبی میکل و اونازی بود، به طور کامل از جریان بازی خارج شوند و به خواسته‌اش که گل نخوردن بود، رسید. بازی با آرژانتین اما به این راحتی نیست. بازیکنان ایران علاوه برآن که در برابر تیمی بازی می‌کنند که به طور سنتی یکی از مدعیان جام جهانی است، یک بازی پرفشار را هم پشت سر گذاشته‌اند و باید در فاصله دوبازی از نظر روحی و جسمی به طور کامل بازسازی شده باشند. اتوبوس تیم ملی برای گل نخوردن در ایستگاه «آرژانتین » کار سخت‌تری پیش رو دارد. تیم ملی نباید حتی یک اشتباه داشته باشد، چرا که تیم حریف آن قدر بازیکن حرفه‌ای و فرصت‌شناس دارد که شاید اولین اشتباه، آخرین اشتباه هم باشد.

4- «مسی از فضا آمده است»، «مسی را فقط می‌توان با مسلسل مهار کرد»، «فقط مسی می‌تواند مسی را مهار کند»... این روزها این جمله‌ها را زیاد می‌شنویم، اما یادمان باشد کسی فوتبال ایران را به خاطر گل خوردن از مسی سرزنش نمی‌کند، اما این سکه روی دیگری هم دارد؛ اگر مسی گل نزند. آن وقت است که تیم ملی ایران مورد ستایش قرار می‌گیرد. تیم ملی چیــزی برای از دست دادن ندارد. اما خیلی چیزها را می‌تواند از این بازی به دست آورد. خیلی چیزها را.... امروز هم امید ما به کارلوس کرش و تفکراتش است. او تاکنون در تمام بزنگاه‌ها نشان داده برای این لحظه‌ها برنامه دارد. شاید امروز هم چیزی در مغز کرش باشد که ما نمی‌دانیم.

مهیار آذر ‌/‌ جام‌جم