برکناری نصیری از ریاست ساواک

عزل نصیری از ریاست ساواک از جمله اقدامات ناگزیری بود که حاکمیت به هدف کند ساختن روند فزاینده جنبش انقلابی مردم ایران انجام می‌داد. نصیری رئیس بی‌رحم و بدنام ساواک که در دوران مدیریت خود بر آن سازمان، جنایات زایدالوصفی را رقم زده بود، بشدت منفور ملت ایران بود؛ ضمن این که در سال 57، حاکمیت به این باور رسیده بود که تداوم روش‌های سرکوبگرانه و غیرانسانی ساواک، باز هم بحران‌های اجتماعی و سیاسی را دامن خواهد زد.

جانشین نصیری، سپهبد ناصر مقدم بود. نصیری چنان بدنام و منفور بود که حتی مقامات دولت پاکستان به طور ضمنی رژیم پهلوی را مورد انتقاد قرار دادند که شان روابط سیاسی و دیپلماتیک فیمابین را با این انتخاب تنزل داده‌اند و به‌نوعی به آن کشور بی‌احترامی کرده‌اند.

با این حال نصیری تا آبان 1357 در آن مقام باقی ماند و زمانی که مشاوران شاه طرح دستگیری و زندانی ساختن چهره‌های منفور حاکمیت را به او قبولاندند، نصیری در راس این فهرست جای گرفت و به دنبال آن از پاکستان احضار و زندانی شد.

نصیری که تا پایان عمر رژیم پهلوی در زندان به سر می‌برد، با باز شدن در زندان‌ها قصد فرار داشت که خیلی زود انقلابیون، او را شناسایی و دستگیر کردند و اندکی بعد محاکمه و اعدام شد.

نصیری بعد از کودتای 28 مرداد 1332 به سرعت مورد توجه شاه قرار گرفت و ترفیع مقام یافت. وی در دوران نهضت امام خمینی در سال‌های نخست دهه 1340 رئیس شهربانی کل کشور بود و در سرکوب مخالفت‌ها و ایجاد خفقان در عرصه سیاسی و اجتماعی کشور نقش قابل توجهی ایفا کرد.

در طول دوران ریاست او بر ساواک، این سازمان بسیار غیرانسانی‌تر از گذشته به پایمال ساختن حقوق آحاد ملت پرداخت.

منبع: مظفر شاهدی، ساواک، چاپ اول، تهران، موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، 1386