تفریطی‌ها کاسه‌های از آش داغ​تر

درست در همین ایام، جریانی​ به دنبال نادیده گرفتن سابقه سیاه ایالات متحده آمریکا و عادی‌سازی چهره این کشور نزد افکار عمومی است.

البته شاید این جریان از این طریق در صدد حل مسائل خود هم باشد، چرا که اگر بتوان سوابق جنایت و ظلم آمریکا را نادیده گرفت و روابط با این کشور زیاده‌خواه را فراموش کرد چرا سوابق سوء این جریان و ستمی که در حق ملت و نظام کردند، نادیده گرفته نشود؟!

از آنجا که مهم‌ترین استدلال و بهتر بگوییم بهانه این جریان در توجیه نظر خود، مذاکرات هسته‌ای با شیوه و تاکتیک جدید از سوی دولت یازدهم و ضرورت پشتیبانی از سربازان خط مقدم دیپلماسی کشور است لذا طرفداران ادامه شعار «مرگ بر آمریکا» را افراطی و مزاحم تاکتیک جدید می‌خوانند نکات ذیل شایسته توجه است.

نخست این‌که، مذاکرات در جریان، صرفاً مربوط به موضوع هسته‌ای است و نه روابط دوجانبه ایران و آمریکا. بنابراین اگر بنا شود بده و بستانی صورت گیرد، داده‌ها و ستاده‌ها مربوط به همین موضوع است و نه مسائل دیگر. لذا تعمیم موضوع محدود و البته مهم هسته‌ای به همه مسائل فی‌مابین ایران و آمریکا، یک بی‌توجهی ناشیانه تلقی می‌شود.

نکته دوم موضع خود دولت یازدهم در قبال این مسأله است. تاکنون نه تنها هیچ یک از مسئولان دولت یازدهم تقاضای حذف شعار «مرگ بر آمریکا» و موارد مشابه را نداشته‌اند بلکه شخصا در جلساتی حضور داشته‌ام که مسئولان ارشد دولت یازدهم تأکید و تصریح داشته‌اند مراسم 13 آبان امسال همچون سال‌های قبل و چه‌بسا پرشورتر باید برگزار شود.

بتازگی در برنامه «دیروز، امروز، فردا» نیز، مشاور فرهنگی رئیس جمهور بصراحت گفت: امام (ره) و همچنین رهبری هیچگاه نمی‌گفتند مقصود از شعار مرگ بر آمریکا،‌ مرگ بر ملت آمریکاست، بلکه منظور مشکل داشتن ما با سلطه است.

هر کشوری بخواهد اعمال سلطه کند، این شعار علیه او داده می‌شود. ما با هر کسی که استقلال، آزادی و جمهوریت ما را با قرائت اسلامی تهدید کند، دشمنی داریم. چه امروز، چه دیروز و چه فردا.

سومین نکته که شیرین‌تر از نکات قبل است به خود آمریکایی‌ها بر می‌گردد و آن اینکه در جریان مذاکرات اخیر حتی خود آمریکایی‌ها هم چنین تقاضاهایی یعنی حذف شعار مرگ بر آمریکا، آتش نزدن پرچم و امثال آن نداشته‌اند! چرا که دیپلمات‌های آمریکایی برخلاف به اصطلاح نظریه‌پردازان اصلاح‌طلب داخلی آنقدر می‌فهمند که در مذاکرات هسته‌ای، مطالبات باید در این حوزه باشد؛ لذا زیاده‌خواهی خود را به همین حوزه محدود کرده‌اند.

حال از این افراد باید سؤال کرد که اگر قرار باشد همه این امتیازات به بهانه این مذاکرات آن‌هم بدون مابه‌ازایی داده شود برای آینده بعید و چه بسا محال چه چیز دیگری در چنته خواهیم داشت؟

بنابراین تفریطی‌های دوم خردادی و برخی دیگر از سیاستمداران واداده و پرمدعا را باید مصداق بارز «کاسه از آش‌ داغ‌تر» بدانیم که ذوق‌زده و از روی ناشی‌گری توأم با فریب‌کاری همه داشته‌های ملت بزرگ ایران را یکجا به حراج گذاشته‌اند.

مهدی فضائلی