توقع از خودمان را بالاتر ببریم

جای بررسی و پاسخی تحلیلی نیست، در یک کلمه می گویم گرچه تعداد اهل قلم و نویسنده حرفه‌ای در ایران زیاد نیست، اما درصد بسیار قابل توجهی از ایرانیان مستعد خلاقیت و نویسندگی هستند و افزایش بسیار بالای تعداد نویسندگان در 20 سال اخیر ـ بعد از اتمام دوران دفاع مقدس ـ شاهد زنده این ادعاست.

اما موضوع اصلی بررسی من در این نوشته کوتاه و به بهانه بیست و چهارمین نمایشگاه کتاب تهران که همراه با نمایش توانمندی‌های ما در حوزه نشر مکتوب است، ارزیابی ثروت ملی ما در عرصه سوژه‌ها و موضوعاتی است که بالقوه از موضوعات بسیار مناسب برای نویسنده است تا بتواند اثری جاذب، جالب و خواندنی خلق کند.

اگر از سال 1356 تاکنون را که حدود 34 سال می‌شود بازنگری کنیم، در می‌یابیم سوژه‌های بزرگ و جاذب فراوانی در دست داریم که نتیجه آن دست پر نویسندگان و خالقان آثار خصوصا آثار ادبی ـ هنری است که شاید بتوان ادعا کرد کمتر ملتی در جهان پیدا می شود که ظرفیت سوژه‌های قابل تبدیل به کتاب در آن جامعه به غنای موضوعات و سوژه‌های ما و به تنوع و تکثر و فراز و نشیب تاریخ سی و چند ساله ملت ایران باشد.

آخرین سال حکومت پهلوی و دغدغه این که آیا ملت بر طاغوت پیروز می شود و ده‌ها دغدغه دیگر، سپس پدیده بی‌نظیر پیروزی انقلاب اسلامی ایران و آن گاه سال‌های اولیه استقرار جمهوری اسلامی و برنامه‌های سنگین شیاطین بین‌المللی برای به زانو در آوردن امام(ره) و امت امام(ره)، دوران 8 ساله جنگ و فراز و نشیب‌های آن در ابعاد نظامی، اقتصادی، تحریم‌ها، وحدت دشمنان خارجی، وضعیت خانواده‌های ایرانی در این دوران، تبعات انسانی جنگ بر اقشار مختلف ایران و جایگاه شهیدان، جانبازان، آزادگان و رزمندگان و...

همچنین ابعاد تهاجم فرهنگی دشمن در دوران رهبری «آقا» و ابعاد تحریم‌های علمی، سیاسی، اقتصادی و تهدیدهای مستمر و مکرر ایران به حمله نظامی و از سوی دیگر تلاش های علمی ایرانیان وفادار به آرمان‌های شهیدان در عرصه هسته‌ای، اختراعات، ابتکارات و نوآوری‌های پزشکی، نانو، بیو، فناوری‌های آی‌تی و ارتباطات و سایر رشته های علوم و در جانب دیگر فضاهای سیاسی متکثر و متنوع سازندگی، اصلاح‌طلبی، اصولگرایی از حرف تا عمل و گرایشات راست و چپ و تند و کند و سنتی و رادیکال و ریزش‌ها و رویش‌های نیروهای انقلابی و تحول روحی در جوانان و ارتقای آنان و از سوی دیگر فتنه سال 88 و توسعه عرفان‌های دروغین و کاذب و از پا درآوردن بخشی از نیروهای فعال جامعه و دور کردن آنان از فرهنگ عاشورایی و مهدوی و... .

به اعتقاد من در جامعه ایران آثار خوب خواننده دارد و نباید دائم از کم بودن سرانه مطالعه شاکی باشیم.

چه بسیارند آثاری که چاپ‌های مکرر و بسیار زیاد آنها، گواه استقبال عمومی از آنهاست که در مورد معدودی از کتب تعداد چاپ‌ها به بیش از 100 چاپ می رسد ؛ همین روزها خبر چاپ یکصد و چهل و ششم ‌کتاب «خاک‌های نرم کوشک» را شنیدم و چه شگفت که همزمان با مراسم تشییع شهید برونسی هم بود که این کتاب درباره اوست.

بنابراین نویسنده داریم، موضوع داریم، خواننده هم داریم و البته نیاز به توسعه کتابخوانی هم قابل انکار نیست.

جنبش‌های مردمی منطقه هم متاثر از فرهنگ جهاد و مقاومت در ایران است و چشم مردم ده‌ها کشور به تجربه مقاومت در ایران دوخته شده است و آنان نیز علاقه‌مندان آثار ایرانی‌اند و اینجاست که جا دارد از خود بپرسیم ما را چه شده است که نتوانسته‌ایم کتاب‌های قابل توجه زیادی برای عموم ملت ایران و علاقه‌مندان به انقلاب ایران در سراسر جهان عرضه کنیم؟

مگر نسل ما شاهد شخصیت بی‌نظیر تاریخی بزرگی به نام امام روح‌الله(ره) نبوده است؟! اگر در عرصه قلم و خلق کتاب نتوانیم آثاری در تراز امام و انقلاب و شهیدان ارائه کنیم؟ اگر نتوانیم آثار ماندگاری برای نسل‌های آینده خلق کنیم؟ اگر جامعه ایرانی که در تاریخ خود مفاخر ملی بزرگی دیده است نتواند در این نسل نویسندگان بزرگ و جاودانه‌ای که تاریخ آینده را تحت تاثیر خود قرار دهد به جهان تحویل بدهد، چه کسی غیر از خودمان مقصر است؟

گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحبخانه چیست؟

بیاییم در سال جهاد اقتصادی توقع خودمان را از خودمان بالاتر ببریم، به کارهای کوچک دل خوش نکنیم، اهداف بلند و متعالی پیش روی خود ببینیم و در تراز ملتی که پیشینه افتخارآمیز، عاشورا را پشت سر دارد و دلبسته ظهور مصلح کل است که همه جهان را پر از عدل و داد خواهد کرد. در چنین ترازی باید به رسالت تاریخی خود عمل کرده باشیم.

کدامند انسان‌هایی که امروز زندگی می‌کنند و در آینده همچون بوعلی سینا، حافظ، فردوسی، ملاصدرا و امام‌خمینی( ره )‌ها شناخته خواهند شد.

پیامبر اسلام و امام معصوم نمی‌توان شد، قرآن نمی‌توان نوشت، حدیث معصوم نمی‌توان خلق کرد اما مگر ده‌‌ها و صدها مولف، فیلسوف، فقیه، مفسر، شاعر، دانشمند و شخصیت‌های بین‌المللی دیگری که از ایران برخاستند از مردم نسل امروز ما چه چیزی بیشتر داشته‌اند که نتوانیم پا جای پای آنها بگذاریم و آثار ماندگار خلق نکنیم.